Nog steeds in Palamos?

Dinsdag 12 juni 2018

Dank voor je advies Eduard, we zijn inderdaad gebleven. Alweer een rustdag? Maar we zijn op fietsvakantie, toch? Laat ik even uitleggen hoe een fietsvakantie bij ons werkt. We hebben een reisleider die de dagetappes plant en zorgt dat we zondagavond 24 juni weer thuis zijn, overmacht daargelaten. Bij zijn rol hoort ook het voorstellen van de overnachtingsmogelijkheden, waar de beide meisjes van het gezelschap een vetorecht op hebben. Zij bepalen tevens de koffie-, rook- en plaspauzes. Tenslotte is er een secretaris die dit alles nauwgezet vastlegt in een blog, zodat bij een voorkomend geval van consternatie ondubbelzinnig kan worden vastgesteld waar het is misgegaan. Niet dat dit van enig belang is, want we geven stevast de reisleider de schuld. Terug naar de dagetappes. Hans heeft vastgesteld dat we nog drie zogenaamde “spaardagen” hebben, dagen die we niet nodig hebben om de route op tijd te volbrengen en waarop geluierd kan worden, desnoods omgereden kan worden of waarop we iets doen waarover niet geblogd gaat worden. Vandaag maken we één van die dagen op en we noemen het een luierdag. Er wordt niet gefietst, er wordt geluierd. Luieren begint met uitslapen maar dat valt tegen. Het onweert op zee en de donderslagen dragen tot aan de kust zo luid, dat we er wakker van worden. Het blijft grijs en fris tot een uur of elf, dus we zijn blij dat we geen plannen hebben gemaakt voor vandaag.

Het nadeel van een luie dag is dat er niks te bloggen valt, want a) er gebeurt niks en b) je bent te lui om wat te verzinnen. Afgezien van de weinig spectaculaire gebeurtenissen ontbijt en lunch, bedenken we toch nog een activiteit die het vermelden waard is. We maken een wandeling langs het kustpad, de GR92, naar Platja de la Fosca. Dit is de vakantieplek waar Renée 46 jaar geleden met de hele familie naartoe is gereden en die ogenschijnlijk nog vers in haar geheugen ligt. Dat willen wij wel eens controleren. De zomerhit die ze zich herinnert, Me & Mrs Jones, komt inderdaad uit 1972. De in zee uitlopende rots waar ze vanaf sprongen is er ook nog, evenals het paadje waarlangs ze het strand opliepen, al is dat nu geasfalteerd. Er zijn wat appartementen en hotels bijgekomen en een paar rotsblokken lijken verplaatst of ze hebben het strand opgehoogd. Minder duidelijk zijn haar verhalen over de vakantievriendjes. Mogelijk is hier sprake van selectief geheugenverlies. We pikken een terrasje, besluiten dat we hier vanavond ook gaan eten en lopen terug naar onze tent. Tjongejongejongejonge, het is echt een luierdag. De één na de ander doet een powernap of gaat gewoon twee uur plat.

Na het douchen en optutten trekken we wat warms aan, want er waait een frisse wind van zee. We fietsen in 10 minuten naar Platja (zoals de Catalanen zeggen) of Playa (de Spaanse variant) de la Fosca om stevig te happen, morgen wacht gelukkig weer een stevige fietstocht. Echt zwaar kan het niet worden, toch? We gaan van zeeniveau naar 129 meter daarboven, maar wel met wat bulten daar tussen in. Voor vandaag is het gedaan met het blog, dan zijn we weer bij. Mochten er vanavond nog schokkende gebeurtenissen plaatsvinden, dan horen jullie dat morgen vast en zeker. Adios amigos.