Rustdag(en) en het blog valt stil

Na zes dagen fietsen zijn we hard aan een rustdag toe. Tenminste, dat is de mening van de feminiene helft van het gezelschap. Drie jaar geleden hadden we een gedwongen pauze van vijf dagen in Bot, dus misschien moeten we oppassen dat we hier niet langer dan noodzakelijk vast blijven zitten. En ja hoor, de rustdag wordt er één van 48 uur. Bot is best een aardige plek om te verblijven, maar ja, we zijn op fietsvakantie. Moet de nadruk nou op fiets of vakantie liggen? Afijn, de meisjes hebben het reuze naar hun zin met de loopjes naar de wasmachine, het stiekem toe-eigenen van drie extra wasrekken van de belendende huisjes, het lezen van zware literatuur en het verplaatsen van de ligstoel om elk streepje zon te vangen, terwijl de boys lekker een rondje fietsen zonder bagage, dus we nemen de steilste pas uit de omgeving. Maar dit is een reisblog en geen vakantie-vieren-luilekkerland-blog, dus over de rustdagen wordt er verder niet gerapporteerd.

Vrijdag 6 mei mag er dan weer gefietst worden in de richting van Sevilla en geloof het of niet, de meisjes hebben er weer zin in. Renée benadrukt iets te nadrukkelijk dat die zin in fietsen door de twee rustdagen komt. Als dat maar geen gewoonte wordt, 6 dagen fietsen, 2 dagen rusten. Zelfs in de tour is er maar één rustdag per week. Dan moeten we de dagelijkse etappes maar wat langer maken, denkt Hans hardop, en heeft gelijk spijt van het hardop denken. Vandaag hoeft de etappe trouwens niet langer, want we verwachten de meeste hoogtemeters op één dag te gaan fietsen. Hoeveel is nog even onduidelijk, want alle apps geven een verschillend aantal aan. Dat is lastig bij het plannen en geeft accustress bij de meisjes die gelijk bij de eerste koffieshop in Valderrobres de gelegenheid te baat nemen om de accu bij te laden. De volgende geplande stop is in Herbés, een klein dorpje tegen een bergwand aan gebouwd, waar niks te beleven lijkt. De smalle straatjes lopen met 20% omhoog, maar toch nemen we poolshoogte en zowaar, bovenaan vinden we de plaatselijke kroeg waar we welkom zijn. Gelijk gaan de accu’s weer aan de lader, want de langste klim moet nog komen en die gaat 5 km met 9% gemiddeld omhoog. Als je langzamer dan 5 km/u gaat, wordt het lastig om de fiets rechtop te houden. En aan het gewicht kun je (nu) niets meer veranderen. Dan blijkt uit de gravitatiewet van Newton dat de boys zo’n 500 à 600 Watt moeten produceren om bergop te komen. Dan ben je heel blij als je kunt beschikken over een hulpmotortje die 250 Watt kan leveren. Dus ook Ad gaat aan de lader en tenslotte laat ook Hans zich overhalen nog even bij te laden. De tijd doden we met het verorberen van een werkelijk heerlijk half stokbroodje ham/kaas met een flinke kledder rozerode saus, smullen. We moeten na een klein uur toch echt weer verder om niet te laat bij het appartement aan te komen. Met de verse energie in de accu èn in ons lijf, trappen we als volleerde wielrenners de kilometers weg en doorstaan de klim met glans. We genieten van de bonus van het bergop rijden, prachtige vergezichten en een mooie afdaling waarin nauwelijks scherpe bochten zijn die nopen tot het bedienen van de remhendels. De 50 en 60 km/u grens worden regelmatig gepasseerd, maar we tikken nu voor het eerst ook de 70 km/u aan. Best spannend, als je met 140 kilo totaalgewicht naar beneden dendert.

Morella is een mooi oud vestingstadje met veel overblijfselen van vroeger tijden. Het valt ons sowieso op hoe netjes onderhouden alle huizen en gebouwen zijn en hoe schoon de straten zijn, zowel in de kleine dorpjes, maar meestal ook in de wat grotere. We vinden het appartement vlo5 en besluiten eerst bij het iets verder gelegen hotel een biertje te drinken. Ondertussen belt Hans met de eigenaar om te melden dat we er zijn. “Wat, bent u in het appartement?” vraagt hij verschrikt. “Nee, ik sta er voor”, verduidelijkt Hans onduidelijk voor zijn gesprekspartner. Dat Spaans is best een lastig taaltje en het gebrekkig Engels van een Spanjaard is al niet veel makkelijker. Afijn, een half uur later zitten we in een prima onderkomen met alweer een loeiende pelletkachel. Ja, de meisjes houden ons wel warm. Helaas is er geen onderkomen voor de fietsen, dus die moeten de nacht op straat doorbrengen. Om het lastiger te maken dat ze ‘s nachts al op pad gaan worden ze met drie zware kettingen aan elkaar en aan een paal vastgezet. Dan is het tijd om uit eten te gaan en terwijl Hans en Ad vlot doorstappen naar pizzeria Lola, worden de meisjes opgehouden door een onhoudbare drang om een kledingboetiekje binnen te stappen. Het resultaat is slechts 1 topje dat nog scheef in elkaar genaaid is ook. Moderne mode, legt Renée, de gelukkige nieuwe bezitter van het topje uit. Wel bijzonderder Renée zo verdrietig is over de scheur in haar spijkerbroek die zij er een uur daarvoor in trok. Iedereen weet toch dat een scheur in je broek gewoon hoort tegenwoordig. Met enige moeite weten ook de meisjes pizzeria Lola te vinden. Ze waren even in verwarring omdat ze via “locatie delen” in Google Maps zagen dat Hans en Ad zich een heel eind uit elkaar bevonden. Tja, en wie moet je dan volgen? Hans natuurlijk, maar helaas lag zijn telefoon in het appartement. Eind goed al goed, lekker gegeten en nog even door het gezellige stadje geslenterd. Morgen weer lekker fietsen.