En de reis gaat door

Een paar dagen geleden hebben we op internet al een fietswinkel gevonden in Teruel, vlakbij ons appartement. De ketting van de meisjes moet gesmeerd en ook de aandrijfriem van de fiets van de boys kan wel een likje siliconenspray gebruiken. Bij het kracht zetten op de pedalen maakt de riem soms een schurend geluid. Dat is niet zoals wij het willen. Het enige geluid dat wij willen horen is het stromen van een riviertje, het ruisen van de wind en het tjilpen van de vogels. Een concert van natuurgeluiden, gelardeerd met ooh’s en ahh’s van ons als luisteraars, bij gebrek aan applaus, want we moeten onze handen aan het stuur houden. Ik vind het heel bijzonder wanneer je vele kilometers langs een bosrand fietst en je hoort continu een koekoek in de verte koekoeken.  Daar kun je echt even stil van worden. “Hé Ad, genoeg gedroomd, het is negen uur” buldert Hans, “de fietsenwinkel is open”. Het vinden van de winkel geeft geen problemen. Die komen als we proberen aan te geven wat we zoeken. Het “non comprendo” snappen we, maar de rest is onbegrijpelijk. Gelukkig zien we een stellage waarin allerhande potjes en flacons staan opgesteld. Een flesje smeerolie is gauw gevonden, maar siliconenspray staat er niet bij. Een oude baas die achter in de winkel een fiets aan het repareren is wordt erbij gehaald. Hij pakt een flesje en spuit een paar druppels in zijn hand, wrijft er wat met zijn wijsvinger in en laat Hans voelen hoe lekker het goedje aanvoelt. Niet geheel overtuigd besluiten we het flesje toch maar mee te nemen, bij gebrek aan beter. Terug in het appartement blijkt de Engelse tekst op het flesje vol te staan met waarschuwingen over de bijtende eigenschappen van het spul: gebruik handschoenen, vermijd contact met de huid. We durven het niet aan onze aandrijfriemen hiermee in te smeren.

Het onderkomen is inclusief ontbijt en dat is zeer uitgebreid. We nemen het er flink van, ook al is de etappe van vandaag een makkie die je zelfs op een droge cracker kan fietsen. We rijden in de drukte de stadium en al snel is het weer heerlijk rustig om ons heen. Na een half uur komt een fietser ons tegemoet. Zodra hij ons ziet steekt hij de weg over en stopt aan onze kant met de onmiskenbare intentie ons aan te houden. Het is een Nederlander die samen met een vriend vanuit Granada op weg is naar Barcelona. Zijn vriend arriveert een minuut of twee later op de plaats delict. De mannen rijden op een gewone toerfiets en vinden fietsen in Spanje zwaar, maar wel heel mooi. We krijgen een paar tips van bezienswaardigheden die we niet moeten missen en gaan ieder ons weegs, zij naar huis, wij naar de zon. Inderdaad wordt het weer steeds beter en kunnen de jasjes steeds vroeger uit. Koffie in Bezas, zo heeft Hans beloofd. Maar aangekomen bij de enige koffiebar aldaar blijkt El Molino dicht. Oei, dat is een domper, want het volgende plaatsje is een heel eind verder voorbij een pittige klim. Juist als we willen opstappen zwaait de voordeur open en staart een wat stuurs kijkende baas ons aan. “Café?” vraagt Hans met zijn meest ontwapenende tronie en sorteert onmiddellijk succes. “Si” antwoordt de baas. Uiteraard maken de meisjes gebruik van de sanitaire voorziening van het etablissement. Maar krijg nou wat, ook Hans gaat een plasje doen. Ik kan me niet heugen dat dat eerder gebeurt is tijdens het fietsen. Dat komt er nou van als je op een ebike gaat fietsen. Lekker zweten is er niet meer bij, dus moet je plassen. Of zou het toch de leeftijd zijn die hem parten gaat spelen? De baas moet hem nog wel tot de orde roepen: no no,dat is de gang naar de slaapkamers, de wc is de andere kant op, kijk maar naar het bordje. Zie je wel, Hans begint oud te worden.

Hierna rijden we door een natuurpark, waarvan er vele zijn in Spanje, en het is weer een lust voor het oog. Alle kleuren van de regenboog is misschien wat overdreven, maar rode, gele, groene en bruine rotspartijen met 50 tinten grijs hebben we echt gezien. Ondanks dat we laat gestart zijn, fietsen we vroeg in de middag Albarracin binnen. Het was ook een makkie vandaag met slechts 45 km en 750 hoogtemeters. Volgens trouwe volger Marja is Albarracin een aanrader, maar wij waren niet gelijk onder de indruk. Is dit alles? Nee, dit zijn de buitenwijken, de oude stad ligt om de hoek en jawel, een imposant oud stadje ligt ingesloten tussen twee steile bergkammen met een stadsmuur die ook de belendende akkervelden omsluit. Gelukkig krijgen we veel reacties op de mooie foto’s in het blog en ik hoop dat mijn medereizigers ook nu weer foto’s plaatsen die mijn verhaal in luister overtreffen.

De camping heeft geen mooie grasveldjes die het waard zijn om op te kamperen en daarbij zijn de nachten aan de frisse kant. Genoeg reden om te informeren naar de mogelijkheden om een huisje te huren voor vannacht. Er staan er genoeg leeg, dus dat moet wel lukken. De strenge juffrouw bij de receptie is duidelijk, er is 1 mogelijkheid, huisje nummer 5. Maar huisje 6 is ook leeg en die ligt nog mooier, werpt Renée tegen. Huisje nummer 5, herhaalt de juffrouw streng. Oké, al goed. Kom jongens, wij gaan een biertje drinken op het terras. Renée bestelt er een grote portie patatas bravas bij. We zitten lekker in het zonnetje en genieten. Als we teruglopen naar huisje 5 blijken we buren te hebben in huisje 6. Het zijn Margo en Sydney, twee Nederlanders die hun sporen in het langeafstandfietsen ruimschoots verdiend hebben. Met zijn spontane en ontwapenende bulderende lach en haar scherpzinnige analytische en pragmatische aanpak zijn het gezellige en onderhoudende gesprekspartners. We zitten in een flauwe avondzon nog een uurtje of twee heel genoeglijk te kletsen voordat we onder de wol kruipen. Morgen weer verder.