Een pittige etappe

Woensdag 22 mei, alweer de tweede fietsdag van de veertig die we gepland hebben. We zijn gisteren lekker ingetrapt, dus vandaag mag het wel wat uitdagender worden, moet reisleider Hans gedacht hebben bij het plannen van deze tocht. Maar dat komt later wel aan de orde. We beginnen gezapig met opstaan en even bijkomen, genieten van een volledig blauwe lucht met een zon die snel aan kracht wint. Hans heeft vers stokbrood en jammetjes gekocht en Marianne zorgt voor een kopje capucino er bij. Kijk, dat is het goede vakantiegevoel. Hans leest het blog voor dat vannacht gepost is en ofschoon er bijval is voor de meeste stukjes, klinkt er een betuttelend “héhé, vergeten” van Hans en Marianne. Het betreft de casus “hond bijt vrouw”. De campingbaas heeft twee hondjes vrij rondlopen, die gisteren vriendelijk kwispelend bij onze tent kwamen aanlopen. De kleine, een schattig klein pluizig bolletje, heeft iets weg van een dwergterriër. De grote, een vriendelijke maar onsmakelijk kwijlende doerak, lijkt een halfbloed wolfshond met wat  rottweilerbloed in de aderen, superlief. Als we wat later bij de receptie gaan informeren of er in het dorp een restaurant is, bijt de doerak plots in Marianne’s rechter bovenbeen. Volgens de baas van ‘t spul wilde doerak zijn kleine vriendje beschermen, hoewel Marianne geenszins kwade bedoelingen met pluisje had. Marianne was zo verrast door dit gebeuren, dat een kwartier later pas het theatraal uitageren begon. Zo, dat is dan alsnog vastgelegd. Marianne leest de reacties van de volgers voor. We waarderen het enorm dat jullie de moeite nemen een paar woorden ter bemoediging te schrijven.

Terwijl de mannen de tent opbreken en de spullen keurig geordend in de fietstassen bergen, gaat Marianne de camping rond om met twee Nederlandse families te socialisen. Vroeger was de smoes altijd “ik moet heel nodig naar de wc” als er afgewassen moest worden, maar de lichte gêne die ze toen nog had, heeft ze helemaal overwonnen. De mannen hebben hun klusjes in no-time geklaard en staan te popelen om op pad te gaan. Het wordt ook tijd, het is ondertussen al half elf. De eerste kilometers gaan wat omhoog, zo waren we gewaarschuwd. Maar 7 km strak aan 7% is best heel wat om mee te beginnen. Het verkeersbord “sneeuwkettingen aanbevolen” doet niet veel goeds verwachten. De tekst onder het bord is vast geruststellend, maar door ons niet te lezen. Na twee uur en 17 km verder komen we bij de eerste koffietent op de route in Sant Hilari Sacalm waar we ook bij het tweede kopje café con leche een Madeleine cakeje nemen. Na van 300 meter naar 800 meter hoogte geklommen te zijn hebben we dat wel verdiend. Het surplus aan caloriën verbranden we vanzelf, want er moet nog meer geklommen worden. We stijgen tot net boven de duizend meter en krijgen prachtige vergezichten aangeboden. Hierna duiken we het dal in met een vaartje tot 60 km/u (Ad wil ook een keer voorop rijden en gooit zijn gewicht in de strijd). Fietsers zijn aan de hand van de snelheid waarmee ze stijgen makkelijk te categoriseren qua leeftijd, gewicht en conditie. De snelheid waarmee ze afdalen lijkt vooral te correleren met ervaring en IQ. Vervolgens gaan we aan de andere kant van het dal weer vrolijk 200 meter omhoog. Waarom leggen ze hier geen fietsbrug aan om energie van e-bikers te besparen.

De fietsen van Hans en Ad passen zich naadloos aan aan hun berijders. Zadel, stuur, crankstel, ketting, alles kraakt en kreunt dat het een lieve lust is wanneer de mannen met hun gespierde benen de pedalen teisteren. Een heel verschil met Marianne die met een lichte tred soepeltjes alle hellingen doorstaat alsof het vals plat is. Wat een krachtpatser is het toch hè, . . . zo’n Lithium batterij. Maar Marianne heeft het ook niet nodig om een teveel aan kilo’s kwijt te raken. Ondertussen zwoegen we voort en genieten van de omgeving. Ad heeft alle tijd om de fauna op het wegdek te bestuderen, hij staat toch praktisch stil en het hoofd omhoog houden kost alleen maar extra energie. En met zo’n snelheid hoef je ook niet ver vooruit te kijken. Hoewel, het valt ons op hoeveel grote vrachtwagens over deze vrij smalle bergweg rijden. Auto’s in Spanje passeren je gelukkig op ruime afstand, minimaal 1,5 meter, net als in Frankrijk. We rijden Villadrau binnen en vinden een terrasje waar we een koude cola scoren. Het is qua temperatuur heerlijk fietsweer, maar met al dat klimmen zweten we toch behoorlijk. Renée vroeg om beeldende beschrijvingen: het zweet loopt in straaltjes door je nek, zoekt langs je ruggengraat een weg naar beneden waar het je bilnaad inglijdt en daar verdwijnt in de zeem van je broek die je billen steeds meer irriteert omdat je na uren stuiteren op het harde zadel niet meer weet hoe je moet zitten.

Het laatste stuk van de dagetappe is voornamelijk afdalen, praat Hans ons moed in. Maar we moeten eerst nog een klein stukje omhoog. We fietsen vandaag in totaal meer dan 1000 hoogtemeters. Met fiets en bagage is dat volgens Ad z’n berekening gelijk aan 400 zakken cement van 40 kg naar de eerste verdieping sjouwen. Marianne denkt dat ik deze tocht niet voor m’n plezier fiets en alleen op wilskracht doorzet. Dat heb ik ook al eens van collega Harold gehoord: “Koop nou toch een e-bike Ad, je krijgt er spijt van”. Maar waarom gaan dan hele pelotons fietsers de Mont Ventoux op fietsen, de Alpe d’Hues of de Col d’Aubisque om er maar een paar te noemen. Voor het goede doel, om indruk te maken, als alternatief dieet, in plaats van een saaie strandvakantie? Ik weet het niet, maar het gevoel om een subliem uitzicht echt verdiend te hebben is niet uit te leggen aan niet-fietsers, denk ik. De laatste kilometer van de dag is de zwaarste. Vanuit Taradell loopt de weg naar de camping met 10% omhoog. Als slappe patatjes lopen we de receptie binnen waar een alleraardigst meisje ons vriendelijk helpt. De baas van de camping lijkt haar in klantvriendelijkheid te willen overtroeven, want hij biedt twee kampeerplekken voor de prijs van één aan. Het kleine tentenveldje is nog helemaal leeg, dus we maken geen haast. De vriendelijke juffrouw van de receptie heeft speciaal voor ons de winkel nog even open gedaan, zodat we koud bier en verse chips hebben. Als de tentjes staan fietsen we via een zandweg zonder noemenswaardig klimwerk naar het dorp om iets te eten. We komen terecht bij een Aziatisch stel dat een prima steak van Amerikaans formaat presenteert. De frites zijn wel erg zout, maar daarvan zijn we vandaag genoeg kwijt geraakt met al dat zweten. Terug naar de tent en om half elf het bed in. Morgen wacht er een nieuwe uitdaging heeft Hans beloofd.