Montserrat, echt mooi

Eerst en vooral moet ik excuses maken aan onze gewaardeerde blog lezers, zeker aan degenen die ook nog de moeite nemen om een reactie achter te laten. Schoffeer ik jullie gisteren nog met ziekelijke nieuwsgierigheid of erger, terwijl wij het juist enorm waarderen dat jullie geïnteresseerd zijn in ons tripje en ons met een paar woorden bedanken voor verhaal en foto’s en ons succes toewensen voor de uitdagingen die komen gaan. Deze misser komt geheel voor rekening van Ad, die dan ook diep door het stof gaat en hoopt dat er geen repercussies zullen volgen van de trouwe achterban door het boycotten van ons blog. Hans en Marianne vonden het ook geen stijl, de door Ad gebezigde kwalificaties, en distantiëren zich geheel van dit gedeelte van het blog. Zo zie je maar, een rustdag haalt zeker niet het beste in je naar boven. Je wordt zo maar een beetje narrig, knorrig, korzelig, humeurig, mopperig, sikkeneurig,....... Stop maar Ad, ze zullen het nu wel begrepen hebben. Ja maar, ik wil echt diep door het stof, ik was helemaal fout, weliswaar doelbewust gepland, ik had nix beters te schrijven en zo, maar toch. Oké dan, oké zo? Over tot de orde van de dag.

Voor de tweede achtereenvolgende dag uitslapen, het lijkt wel vakantie. We verwennen onszelf ook nog eens met een uitgebreid ontbijt: croissant, stokbrood, gekookt eitje, jammetje, kaasje, kwarkje, verse sinaasappelsap, thee en koffie, alles staat op tafel. Met een beetje spijt pakken we onze spullen weer in, het is een prachtig appartement maar we moeten verder. Na drie dagen infietsen en een dag rust moeten de benen nu goed genoeg zijn om zonder gezeur een flinke etappe aan te kunnen. Hans heeft met veel geduld een mooie etappe ingetikt in de Garmin GPS die slechts 40 km lang is, maar wel weer meer dan 900 hoogtemeters telt. Na afscheid te hebben genomen van de goedlachse huisbazin beginnen we gelijk aan een klim die ons 500 meter hoger brengt op de Montserrat, een bijzondere berg. Volgens de overlevering is dit de belangrijkste en meest mysterieuze berg van Catalonië (https://nl.wikipedia.org/wiki/Montserrat_(berg)). Of het door het bijzondere karakter van de berg komt, of dat we inmiddels al zoveel conditie hebben opgebouwd, de klim gaat bijzonder voorspoedig. Na elke 100 meter stijging pauzeren we een minuutje, nemen een slokje om het uitgezwete vocht aan te vullen, en gaan weer als een speer omhoog. Na een uur en een kwartier komen we bij het complex van het Monestir en zijn 7 km verder (hmm, da’s maar 6,4 km/u gemiddeld, niet echt snel dus). Het Benedictijner klooster op 700 meter hoogte blijkt een toeristische attractie van jewelste te zijn. Het moet gezegd, het uitzicht is grandioos, zelfs nu de bewolking laag hangt en de vergezichten beperkt zijn, het oogt alsnog indrukwekkend. Dat wordt in het hoogseizoen perfect uitgebaat, naast een treintje en een kabelbaan gaat er een hele optocht aan bussen vol toeristen omhoog en snap je waarom er looproutes van honderden meters zijn aangelegd voor cafetaria, toiletten, basiliek en de uitzichtpunten. Toch leuk om gezien te hebben, de drukte viel nu nog erg mee en de koffie was prima.

Nadat we de toegangsweg naar het klooster weer zijn afgedaald beginnen we aan een indrukwekkende tocht langs het Montserrat gebergte met zijn bijzondere vormen aan bergtoppen. Als het goed gaat staan er een paar foto’s hieronder, anders zelf even kijken. Aan het eind van het klimtraject staan Hans en Marianne gezellig te kletsen met een club amateur wielrenners, geschat als veertigers, van een Nijmeegse fietsclub. Hun laatste lid is wat achterop geraakt en fietst de laatste meters naar de top vlak achter Ad aan, maar gaat hem niet voorbij. Dat komt hem op de hoon van de hele club te staan, een bejaarde grijsaard niet kunnen aftroeven, shame on you. We merken nog een foto van het hele stel voor hun nieuwsbrief en slaan de andere afslag in richting Igualada. Die afslag blijkt rechtstreeks toe te leiden naar snelweg A2, waar we dalend over de vluchtstrook met 40 km/u slechts een paar auto’s treffen die ons met 140 km/u voorbijrazen. Gelukkig kunnen we na 500 meter de afslag nemen en vervolgen we onze weg over lokale wegen waar we praktisch geen verkeer treffen. Het weer is ideaal voor deze tocht, een bewolkte lucht en 20 graden, heerlijk fietsweer. In de loop van de middag trekt de lucht helemaal open en tegen de tijd dat we onze eindbestemming naderen is de lucht helemaal wolkenloos blauw. Omdat er in de omgeving geen camping is heeft Hans een hotelletje geboekt via Booking.com. Helaas was de luxe kamer die Hans (per abuis) voor Ad en Marianne het geboekt niet beschikbaar, maar als tegemoetkoming krijgen we nu een standaard kamer met gratis ontbijt. Dat was sowieso de bedoeling, dus mooi drie tientjes bespaard. In het hotel is het een gezellige drukte vanwege een bruiloft. Maar ze hebben alle aandacht voor ons en regelen zelfs een berghok voor de fietsen.

We frissen ons op en gaan vervolgens op zoek naar een terras in de binnenstad. Bij het aanrijden van Igualada leek het een trieste bedoeling, maar in het oude centrum vinden we een prachtig plein met een gezellige drukte. Marianne gaat op fotosafari (zegt ze), maar blijkt de winkelstraat niet te kunnen weerstaan. Wij bestellen alvast bier voor ons en een radler voor Marianne, maar het taalproblemen zorgt voor 1 halve liter bier en 1 halve liter radler. Lastig hoor, dat Spaans. Het is echter heerlijk zwoel, dus die drank komt wel op. We hadden al een Burger King gespot naast het hotel, waar we op de terugweg een flinke hap bestellen en liggen om een uur of elf geheel voldaan op onze bedjes. Hans kijkt het debat van Rutte vs. Baudet nog even terug, Marianne slaap al en Ad begint aan het blog, maar valt halverwege in slaap. Morgen dan maar afmaken.