Naar de Montblanc (camping)
26 mei 2019 - Montblanc, Spanje
Na zo’n prachtige tocht van gisteren zal het vandaag wel minder zijn, denk je dan. Niets zal minder waar blijken. Maar eerst even bericht aan Henk & Carla, met dank aan jullie hartverwarmende reactie. Ik probeer alle door jullie genoemde aandachtspunten vandaag nog te adresseren. Ook Nicole bedankt voor je reactie. Ik denk dat Marco subiet overstag gaat als hij jouw enthousiaste verhalen hoort als jij de Col d’Aubisque (1709 meter) bent opgefietst. And hello Villy, dear cousin from Canada, how nice to hear from you. We wish you and your loved ones all the best. Zo, goed bezig Ad, alle volgers even bedanken! Maar hij meent het ook echt hoor!
Hans heeft verordineert dat we klokslag acht aan het ontbijt zitten, zodat we in de frisse ochtendzon de eerste klim kunnen aanvangen. En zowaar zitten we op het genoemde tijdstip voltallig ter tafel om van het gratis ontbijtbuffet te genieten. Daarna nog even de fietsen optassen en vóór negen uur zijn we op pad. Een nieuw record, maar met Renée er bij moet hier nog zeker een uur winst te behalen zijn. Gelukkig stopt Hans op een kruispunt waar het stoplicht net op rood gesprongen is, om de weg te zoeken op de GPS. Dat doet ie anders nooit, maar nu bespaart het hem waarschijnlijk een boete, want om de hoek stond toevallig net een politieauto te wachten. Dat geld is hij overigens weer kwijt aan nieuwe sokken, want die hangen nog in het hotel over de verwarming. Ja, Carla & Henk, Renée wordt wel degelijk gemist.
De klim is uitstekend te doen en we genieten volop van de afwisselende omgeving. Zelfs Ad ziet vandaag behalve het zwarte asfalt de kleuren klaproosrood, wildebremgeel en turquoisegrijs. Dat laatste is de ietwat heiïge lucht, die de vergezichten minder geschikt maakt voor mooie foto’s, da’s dan weer jammer. We rijden door een kloof, over een bergkam, door wijnvelden, een vlakte of glooiend landschap. Afwisseling genoeg en ook weer heel anders van karakter dan het Franse landschap dat we kennen. De vegetatie is meer mediterraan en de bevolking veel Spaanser. Vogels zien en horen we ruimschoots, evenals honden in alle variaties. Paarden en koeien zien we nauwelijks, terwijl we toch langs uitgestrekte velden met heerlijk mals gras rijden, zonde hoor. Het valt de hele week al op dat de menselijke soort het flink laat afweten op straat. De kleine dorpjes zijn uitgestorven, in de grotere plaatsen is soms wat verkeer. Maar vandaag is het zondag en kruipt Spanje uit haar schulp. De wegen lopen vol met kleine en grote groepen wielrenners en enorm veel motoren die scheuren als gekken. We worden een paar keer ingehaald door politie en ambulances en zien verderop inderdaad een ongeluk met motorrijders.
Inmiddels hebben we er al 40 km opzitten, maar hebben we nog geen koffie gehad. We stoppen even bij een ongezellig uitziend barretje waar je niet buiten kunt zitten, maar besluiten toch door te rijden op zoek naar iets leukers. Net op dat moment worden we ingehaald door een bejaarde fietser (van onze leeftijd dus), die vermoedt dat wij Hollanders zijn en om een praatje verlegen zit. Hij is drie weken geleden vanuit Nederland vertrokken en is op weg naar kennissen in Murcia, een paar honderd km zuidelijker, waar hij over een week verwacht wordt. De eerste weken waren heel slecht: koud, regen en harde wind tegen. Dat is ons mooi bespaard gebleven, maar wie weet, wellicht krijgen wij volgend jaar ons deel? Henk & Carla, bewaar de boekjes nog een jaar :-)
In El Pla de Santa Maria is het dan zover, koffie! Met iets lekkers van de bakker erbij zitten we heerlijk te genieten. Tot twee Spaanse families die aan weerszijden van het terras zitten met elkaar gaan keuvelen. Nou, zeg maar snateren want ze kwetteren met een volume waar een gefileerde eidereend hoofdpijn van zou krijgen. Ondertussen rijdt de bejaarde Hollandse fietser voorbij die wel bij het ongezellige barretje koffie heeft gedronken. Na zo’n pauze is het altijd weer even zoeken naar de juiste cadans. De benen voelen vreemd genoeg zwaarder aan en de lucht is eerder op. Gek dat Marianne en Hans daar helemaal geen last van lijken te hebben. En al gauw voel ik me als Remi, alleen op de wereld. Ik schrik op als ik plots “Everything okay sir” naast me hoor. Een Engelse fietser die me voorbij fietst bespeurde klaarblijkelijk dat ik in hemelse sferen verkeerde, een heerlijk gevoel, en achtte het verstandig om mijn aandacht op de weg te richten. Medefietsers blijken overigens voortdurend vriendelijk en attent te reageren op ons, hoor ik ook van H&M.
In de korte periode dat ik in een staat van verlicht bewustzijn verkeerde, heb ik een sluitende verklaring gevonden waarom Hans sneller fietst dan ik. Wij beschikken beiden over een Garmin GPS, een subliem slim apparaatje dat werkelijk elke meter die wij fietsen vastlegt met alle details: welke richting, welke snelheid, welke hoogte. Ook de tijd dat je stilstaat houdt ie bij. Er moet wel een chip van Huawei inzitten. Wie wil er nou een fietscomputer die gegevens registreert over stilstaan, behalve de Chinezen. Stilstand is achteruitgang is hun devies. Maar ter zake. Op ons beider apparaat duurde de reis naar het klooster van Montserrat 5 kwartier. Bij Ad was dat 5 kwartier bewogen reistijd, bij Hans maar 4 kwartier + 1 kwartier NIET bewogen. Ergo, Hans heeft een kwartier kunnen uitrusten, geen wonder dus dat hij veel sneller fietst. En dat van links naar rechts over de weg zwalken Carla & Henk, daarmee wordt de afstand slechts wortel-2 keer zo lang. Ik doe het namelijk precies in hoeken van 45 graden. Geleerd bij het zeilen hoog aan de wind, maar ik begrijp dat dit bij het fietsen niet echt effectief is.
Als we aankomen op de camping in Montblanc, einddoel van de etappe, valt onmiddelijk het gigantische zwemparadijs op. Twee buitenbaden, een binnenbad, vier enorme dubbele waterglijbanen en een veelvoud aan spuiters en sproeiers. Nadat we de tent hebben opgezet tussen een hars lekkende boom en een immens mierennest, gaan de boys voor een duik. Het water is heerlijk en we hebben het zwembad geheel voor onszelf. Dan moet ook de waterglijbaan geprobeerd worden. Na een angstaanjagend avontuur van 10 seconden komen we voor ons gevoel meer dood dan levend aan in de opvangbak. Nee, dit is te heftig voor een paar oude knarren. We spoelen van schrik een liter bier weg, eten bij de pizzeria op de camping en zien alweer uit naar de dag van morgen.
Doe het nu met dit fietsreisje...:) Ik ken Hans van de IJsland huttentrektocht een paar jaar geleden. En hij vertelde van jullie blog. Dat ik sindsdien met veel plezier volg. Want ik ben ook van de lange fietsvakanties en huttentrektochten. Ik vertrek over 2 weken via de groene weg naar de Middellandse zee met vriendinnen. Succes in Spanje, en sterkte met herstel van Renee. Groet, Katalin
In het filmpje zie je een buis waar een meisje doorheen suist en allebei kleuren oplichten. Zo’n glijbaan was het, reuze spannend.