Van Marnay, Haute-Saône naar Poligny

Dag 12

Vroeg opgestaan om de verwachte warmte van de middagzon voor te zijn. Zelfs zonder te ontbijten op de fiets gesprongen richting het zuiden. Renée fietst al vrolijk westelijk, maar wordt door Hans vakkundig en lieflijk de juiste richting op gedirigeerd. We trappen zomaar de eerste 20 km weg voordat we een beschut plekje voor het ontbijt vonden. Dat bevalt goed, fietsen in 20 graden met nog redelijk frisse lijven, al beginnen de inspanningen van anderhalve week stoempen wel een beetje hun tol te eisen. Voor de mannen een goede zaak, zij rekenen op een kilo gewichtsverlies voor elke 300 km fietsen. De vrouwen hebben dié uitdaging niet nodig en zoeken hun geluk in het aanmoedigen van de mannen door ze op iedere heuveltop te verwelkomen met een brede grijns. Het moreel is onverminderd hoog, we beginnen immers aan het tweede en laatste deel van onze route en de koffie lonkt alweer. Om kwart voor twaalf vinden we een koffie-met-gebak-tent waar we koffie met gebak nuttigen. De dame van de bediening waarschuwt dat ze om kwart over twaalf gaat sluiten. Blijkbaar zien we er uitgewoond uit, maar wij hebben geen plannen om langer dan een half uur te recreëren, de meet ligt vandaag na 75 km en het begint echt heet te worden. Na 2 kopjes werkelijk overheerlijke koffie met een even heerlijk gebakje is de herstart echt zwaar. Voor een groot deel onbeschut tegen de zon telt elke km voor twee en we moeten vaker pauzeren om op adem te komen dan voorheen. Marianne moet een spaak laten knappen en twee keer voor lijk liggen om ons te overtuigen dat ze het echt zwaar heeft en dan ook nog een sigaret roken valt echt niet mee. We hebben niet echt medelijden met onszelf, maar enige steun van derden doet het altijd goed. En zowaar, meerdere passerende automobilisten rijden ons toeterend voorbij met de duim omhoog, tof. Eén doet zelfs de ruitenwissersproeier aan ons ons te verkwikken met een druppeltje water. En dan is het onvermijdelijke einde van de rit om drie uur bereikt, toevallig pal voor een uitnodigend terras, waar we als patatjes neerploffen. Na enige recuperatie is het alweer werken, tentje opzetten (de chaletjes zijn volgeboekt) eigen maaltje brouwen (heerlijk dames) en tenslotte de mentale voorbereiding voor de volgende ochtend afwerken (je hoeft er niet persé bij te grijnzen Hans). Vroeg het etui in en morgen weer vroeg op.

Verstuurd vanaf mijn iPad