LEJOG dag 9

Een nachtje slapen heeft geen oplossing gebracht voor het stoeldopjes probleem, dus daar zullen nieuwe voor besteld moeten worden. Ook vanochtend wordt de tent weer zeiknat ingepakt, wat vooral te merken is aan de muffe lucht die uit de roltas komt waarin we de tent vervoeren. We maken ons er maar niet al te druk over, dat helpt niets en belangrijker, er is beter weer op komst, zo beloven de weerapps, waarover later meer. Goedgemutst, we zijn het nog niet zat, fietsen we tegen negen uur het erf af richting Longridge waar we gaan ontbijten. Het oude stationsgebouw is deels ingericht als horeca etablissement en we bestellen ons favoriete ontbijt, scrambled eggs met bacon op bruinbrood en een grote caffè latte. Bij de naastgelegen Coop kopen we een flesje fris en wat repen, want soms is het wel erg karig met de horeca voorzieningen onderweg. Een fijn plan, want onderweg wat snoepen betekent stoppen en even rust voor benen en billen. De billen krijgen het ook behoorlijk te verduren, want het Engelse wegdek op veel secundaire wegen is ruim voorzien van gaten, spleten en reparatiebobbels. Er wordt weliswaar flink aan de weg gewerkt, want we zien regelmatig borden met afsluitingen vanwege onderhoud, maar er is nog behoorlijk wat werk te verzetten voordat de Nederlandse standaard bereikt wordt. Meer dan eens verzuchten we “Tjongejonge, wat een gehobbel”. Een paar keer hebben we het bord “Road closed” gezien voor wegen die wij niet in hoefden. Nu staat het bord wel op onze route en omrijden wordt wel heel erg om, in dit gebied met weinig wegen. De werkzaamheden zijn 3 km verderop, staat aangegeven, maar er staat niet bij welke werkzaamheden. We nemen de gok en zien wel hoe het loopt. De eerste 3 km geven inderdaad geen probleem. Dan volgt een uitholling overdwars over de hele breedte van de weg, maar met een keurige corridor voor voetgangers en fietsers. Dat sterkt ons in onze overtuiging dat het meestal wel lukt om met de fiets te passeren.

Nu we het toch over de weg hebben, moeten we even een ander fenomeen aan de kaak stellen. Op Engelse wegen staat bijzonder vaak SLOW op de weg gekalkt. Bij iedere bocht, zijweg, kruising, heuvel, uitrit en soms zomaar op een schijnbaar willekeurig stuk weg. Vanuit de reclame wereld geldt het adagium: “Herhaling is de kracht van de boodschap”. Dan snap je dat er steeds geappelleerd wordt om je snelheid te beperken. Maar vanuit de neuro-psychologie geldt dat steeds dezelfde prikkel, leidt tot het negeren van die prikkel en dan snap je al die SLOW’s op de weg weer niet. Hetzelfde geldt voor borden met een (ouderwets) fototoestel er op. Ik neem aan dat het bord moet aangeven dat er cameracontrole plaatsvindt, maar bij 99 van de 100 borden is er in geen velden of wegen een camera te bespeuren. Uiteraard hebben we dit omstandig gecontroleerd. Dat was nogal tijdrovend ook, want er staan vele honderden ven deze borden op de route die wij volgen. Maar niets is ons teveel om jullie uitgebreid en correct te informeren over allerhande wetenswaardigheden die wij zoal opdoen in het Verenigd Koninkrijk.

In Kirkby Lonsdale drinken we koffie en nemen er een taartje bij dat zo lekker is, dat we een tweede gebakje bestellen “en doe er ook nog maar een koffie bij”. We zitten heerlijk, maar worden wel een beetje onrustig vanwege de aantrekkende wind, regen op komst? De weerapps ondersteunen dat vermoeden en al zijn onze tenten nat, opzetten in de regen helpt niet echt mee voor het vakantiegevoel. Na ampel overleg valt de keus op het hostel in Kirkby Stephen. Dat is wel een eindje van de route af, maar Hans heeft een mooie detour uitgezet, zodat we morgen zonder al teveel extra kilometers weer op onze route uitkomen. We hopen in het hostel wat kleding te kunnen wassen. In elk geval gaan we droog in bed en dito er uit. In Sedbergh drinken we ons een beetje moed in voor de laatste 20 mijl en laden gelijk de accu’s nog wat op. Er staan nog wat hoogtemeters voor dit stukje beschreven en aan het eind van de dag raken de beentjes toch wat vermoeid.

De weg naar ons einddoel blijkt adembenemend mooi. Het begint al met een kudde schapen op de weg die zonder herder of hond vrij rondlopen. Hans stopt om een filmpje van de schapen te maken en de makke lammeren lijken speciaal voor hem vlak voorbij te gaan. Ad heeft duidelijk minder aantrekkingskracht op de beestjes, want zodra hij dichterbij komt slaan ze op hol. Het parkachtige landschap maakt meer en meer plaats voor een heuse Glen, en wij fietsen vanuit het dal langzaam steeds hoger de heuvelwand op. Volgens Hans hanteren de Britten een grens van 400 meter hoogte waarboven van berg gesproken mag worden, daaronder is het heuvel. Hoe dan ook, de omgeving wordt steeds leger, de uitzichten steeds fraaier, en we wanen ons al hoog in Schotland qua sfeer. Helaas is het een beetje miezerig en waterkoud en willen we op tijd zijn om nog wat te kunnen eten. We komen toevalligerwijs tegelijk met de beheerster van het hostel aan. Het hostel is gehuisvest in een voormalig oud kerkje waar veel originele elementen hergebruikt zijn, heel apart maar zeker sfeervol. We worden heel hartelijk ontvangen en wegwijs gemaakt, maar wij hebben vooral haast om te douchen en te gaan eten. Hans heeft al even geïnformeerd bij een iets verderop gelegen restaurant en daar konden we nog wat bestellen. Als ook Ad klaar is met douchen, pfff, wat gaat dat traag, lopen we naar de eetgelegenheid en horen bij binnenkomst dat er 40 minuten wachttijd is!? Wij hebben geen haast, eerst maar een biertje. Vrijwel direct daarna kunnen we onze bestelling plaatsen, eten smakelijk en nemen nog een toetje toe. Terug in het hostel doet Ad de was terwijl Hans de reisvoorbereiding van de komende dagen in orde maakt. Dan nog even de was in de hete droogkamer ophangen en “off to bed”. We call it a day, see you tomorrow.