LEJOG dag 6

30 juli 2022 - Hampton Loade, Verenigd Koninkrijk

“Heb jij nog naar tennis gekeken op je iPad vannacht?” vraagt Hans als de wekker ons heeft wakker geklingeld. “Tennis gekeken, nee hoezo?” vraagt Ad. “Ik hoorde gekreun en dacht zeker dat ik Monica Seles hoorde in de halve finale van Roland Garros tegen Steffi Graf. Kreun, kreun, kreun,…..” zegt Hans met een big smile. Blijkbaar lukt het draaien in bed nog niet zonder bijgeluiden. De gekneusde ribben bezorgen Ad blijkbaar nog de nodige overlast. Moet ie maar voorzichtiger dalen op die supersteile gladde smalle paadjes. Op advies van Marianne zal hij  Ibuprofen gaan slikken, dat helpt de pijn iets te verzachten. Zijn ochtendritueel loopt er wel steeds iets vertraging door op. Eenmaal op de fiets blijft die vertraging ten opzichte van Hans, maar dat was ook al zo zonder blessure, Hans fietst gewoon een paar km/u sneller. Dat geeft hem de tijd af en toe stil te staan om een foto te nemen, een lunchroom of pub te zoeken op Google Maps, een stukje administratie bij te houden en wat social media door te nemen. Voor nu heeft Hans een prachtige locatie gevonden om ons eerste full English breakfast te nuttigen in The Fleet Inn, een idyllisch gelegen tentje in Twyning. Het zonnetje dat net doorbreekt maakt het plaatje compleet. We fietsen door en zien een niet buitengewoon bijzonder mooi landschap aan ons voorbijtrekken. Misschien zijn we al teveel verwend met mooie landschappen in het verleden dat we kieskeurig worden. We genieten evenwel van het fietsen als bezigheid, lekker nergens anders mee bezig dan kop in de wind en gaan. De wind valt mee en de temperatuur is oké, een graadje meer zou lekker zijn, maar beter iets te fris dan te warm.

We naderen Worcester en Hans heeft een route uitgezet langs een apotheek om Ibuprofen te kopen. Dat zal wellicht ook bij een drogist te krijgen zijn, maar nu kunnen we gelijk zien of het Engelse gezondheidszorg systeem goed werkt. Jazeker, dat werkt prima. De apotheker wordt erbij gehaald voor controle en advies, ook voor de vraag om betadine en vingerpleister voor een plekje aan de middelvinger van Hans. Al met al neemt het apotheekbezoek een klein halfuur in beslag en we moeten er nog voor omrijden ook. Gauw verder dus. Als het tijd is voor de lunch, zo tegen twee uur, besluiten we Droitwich in te fietsen, in plaats van de route te volgen die er omheen loopt. Na een sightseeing Droitwich belanden we uiteindelijk bij een broodjeszaak die bijna gaat sluiten, maar nog wel twee warme broodjes voor ons wil klaarmaken. Ze gaan erin als warme broodjes, heerlijk, en de koffie hebben we gezien het tijdstip vervangen door een frisdrank. De grapjes die we maken met het timide meisje van de bediening komen niet goed over. Of dat ligt aan onze presentatie van Nederlandse humor op z’n Engels, of aan het niet goed afgestelde gehoorapparaat van het meisje weten we niet zeker, wij denken het laatste. Veel tijd om over dit soort kwesties te delibereren gunnen we onszelf niet, we moeten door.

Er volgt een aardig stukje route langs een kanaal waar de beroemde Worchester schepen varen.  Lange smalle bootjes die door evenzo smalle sluisjes moeten, met aan weerszijden minder dan 10 cm speling. We zijn getuige van een doorvaart van zo’n bootje waarop twee vrouwen behendig zo’n hindernis slechten. De sluis moet volledig handbediend worden door de bootsmaat terwijl de schipper de boot bestuurd. We kijken het gebeuren aan en schatten dat het toch zo’n 20 minuten vertraging oplevert. Wij zijn blij dat wij niet zulke hindernissen hebben, waarover later meer. Wij hebben een camping gevonden achter de Unicorn Inn, een drukke pub met een feestcamping waar zeker in het weekend veel aanloop is van locals. Meerderen hebben hun kampement opgeleukt met knipperende lampjes in alle kleuren van de regenboog. Gelukkig gaan de lampjes om elf uur uit. Wij genieten van eenvoudig doch voedzaam pubhouder na (alweer) een 100+ km tocht. We schieten lekker op, maar the best is yet to come, zo houden we onszelf voor. Morgen verder.

Foto’s