LEJOG dag 4

Het was een hele koude nacht. Omdat de hemel volledig helder was koelde het flink af, gevoelstemperatuur 0 graden, maar dat zullen er wel 5 of 10 zijn geweest. Wij hebben er geen last van gehad, warmbloedig als wij van nature zijn, en onze donzen slaapzakken zullen ook wel een beetje geholpen hebben. Gevolg was wel dat er behoorlijk dauw op de tent stond. Omdat onze tenten nog in de schaduw stonden, eerst maar leeggeruimd en naar een zonnig plekje gesleept. Het volgende onderdeel van de ochtendroutine is de innerlijke mens: kopje thee, Snelle Jelle, notenreep en wat er zoal aan makkelijk voer voorhanden is. Ondertussen is de tent droog, pakken we de spullen in en wordt er opgetast. Het kan wel wat vlotter, maar wij vinden dit tempo prima en rijden rond half tien het terrein af. We zitten vlot op de route die vandaag een afwisselend beeld geeft: veel weilanden en akkervelden, stukjes bos, langs het water, maar ook wegen met dichte hoge heggen aan weerskanten, zodat je geen idee hebt wat daarachter te zien is. De hoogteverschillen in het landschap zijn beperkt, dus geen mooie vergezichten zoals in Cornwall.

In het eerste dorpje dat zich kwalificeert als pleisterplaats voor de koffieronde staat de pub volgens goed katholiek gebruik tegenover de kerk. Als Hans de pub wil binnengaan, blijkt deze helaas (nog) gesloten. “The pub opens at twelve o’clock” hoort Hans achter zich roepen. Dat is drie kwartier wachten, dat gaan we niet doen. “Do hou want coffee, dear”, vervolgt de grijsgelokte dame die op Hans afstapt met de flair van de voorzitster van een plattelandsvrouwenvereniging. Zou ze koffie voor ons gaan zetten? schiet even door Hans z’n hoofd. Helaas, het enige dat ze aanbiedt is de weg naar een tankstation aan de snelweg waar je heerlijke koffie kunt krijgen. Dat gaan we ook niet doen, we fietsen verder en zien wel wat we tegenkomen. Voorlopig niks. Als we na 3 uur fietsen Taunton binnenrijden loopt de route langs het Taunton Canal. Dat ziet er gezellig uit met perkjes, speelplaatsen en bankjes. Hier moeten we horeca tegenkomen en jawel, we treffen een soort van lunchroom waar we koffie bestellen en als beloning voor het lange wachten het lekkerste gebak dat we in maanden hebben geproefd. Helaas zijn de koppen caffè latte zo groot dat we geen tweede willen bestellen, dus ook geen tweede taartje, hè jammer.

Buiten Taunton fietsen we het jaagpad op dat doet denken aan het jaagpad langs Canal du Midi in Zuid-Frankrijk, hobbelig, smal en veel overhangende takken (brandnetels!). Bij een bruggetje treffen een 70+ echtpaar waar we een praatje mee maken. Het zijn fervente fietsers en herkennen direct enkele bijzonderheden van onze fietsen: “Ah, Rohloff and belt drive”. Ze vinden dat we wel erg veel bagage meeslepen, maar glimlachen begrijpend wanneer wij uitleggen dat onze vrouwen alle spulletjes hebben klaargelegd. “You only take one of every item” zegt de man, “that should be sufficient. But when you take one knife, make sure it’s a sharp one.” Wij zijn weliswaar op vakantie en praktiseren slow-life, maar we hebben ook een doel en moeten door. Na een minuut of tien hobbelen we verder over het jaagpad waar de achterband van Hans heel langzaam steeds zachter wordt. Verdorie, nog meer vertraging. Eerst maar eens bijpompen en zien hoe dat gaat. Om de 3 kilometer moet er bijgepompt worden, en na een keer of 5 is Hans er klaar mee, plakken!Juist op dat moment passeert een vader met z’n zoon. “Is everything allright, lads?” vraagt hij vriendelijk. Nee, natuurlijk niet, zie ik Hans denken, die echter reageert met “yeah, we’ll manage”. Het plakken levert een kwartier vertraging op en nog eens een kwartier later halen we de vader en zoon al weer in. Wij gaan dus twee keer zo snel. Het zoontje is 8 jaar en zag op tv een documentaire over LEJOG. Dat is leuk papa, en aldus geschiedde. Ze hebben er 45 dagen voor uitgetrokken en zien wel hoe het loopt. Vader vindt de aanspraak heel erg leuk, maar wij moeten door en nemen afscheid. De lucht wordt wat donker en de wind trekt wat aan, geen goed teken. Gelukkig blijft het droog.

Tijdens het fietsen heb je zeeën van tijd om over van alles na te denken. Asterix zei het al: rare jongens, die Britten. De meesten hebben een maatje meer, da’s nog niet zo vreemd, dat hebben Duitsers ook. Maar dan dit. Loopt een echtpaar hun hondje uit te laten die net in de berm gepoept heeft. Het is een miniatuur model pekinees die een drolletje produceert ter grootte van een halve rumboon. Alles wordt keurig opgeruimd, netjes. Maar 1 meter verder ligt midden op het fietspad 5 kg paardenmest, dat laten ze liggen! Als je toch bezig bent, nou ja…. Overigens zien wij in deze eerste vier dagen meer paardenmest op straat liggen, dan wij het afgelopen jaar hebben doorgespoeld. Verder zijn het best aardige mensen hier, vriendelijk en hulpvaardig en altijd wel in voor een praatje. Ongemerkt zijn we op de plaats van bestemming aangekomen, een boerderijcamping waar een echtpaar sinds begin dit jaar deze camping is begonnen. Er zijn 20 plaatsen en de camping is driekwart bezet. Helaas is er maar 1 douche voor de mannen, dus we moeten haasten om op tijd te komen om een maaltijd in de pub te bestellen. Toch tijd genoeg om nog even een populair-wetenschappelijke verhandeling te houden over het was- en verschoonregime. Kan ik dit T-shirt nog een keer aan? Normaal gaat het elke dag in de was, en dan heb ik het zo’n 15 uur gedragen. Nu draag ik het hooguit 3 uur na het douchen tot we de tent in gaan, dus dan kan ik het 5 dagen aan voordat het de was in moet. Klopt als een bus, toch, meisjes? Het pub-maaltje smaakt ons weer uitstekend en tevreden, maar wel vermoeid kruipen we in de tent. Het blog van vandaag moet tot morgen wachten. Wij hebben vakantie en hanteren de volgende prioriteit: mooi fietsen, lekker eten en drinken, slapen als we moe zijn, en daarna de rest. Tot morgen dan maar.