LEJOG dag 3

27 juli 2022 - Kentisbeare, Verenigd Koninkrijk

Het schrijven van een blog is gisteravond niet meer gelukt. We waren beiden behoorlijk aan de lat na twee dagen fietsen waarin we 200 km met 3000 hoogtemeters hebben weggetrapt. We sussen onszelf met het voornemen dat we dat morgen wel doen en slapen in no-time als roosjes. Ook zonder wekker te zetten zijn we vroeg wakker. We hebben geen haast, want we kunnen pas om 09:00 uur de camping betalen en vertrekken. We zetten een kopje thee, eten een boterhammetje, drinken nog een kopje thee en eten nog maar een boterham want we hebben wederom een flinke tocht voor de boeg. Als ook de Snelle Jelle en het banaantje zijn verorberd, wordt het tijd om de tassen in te pakken. Dat is wel een dingetje want onze meisjes hebben sinds jaar en dag de ideale  tassen-inpak-methodiek ontwikkeld. Ofwel hebben wij nooit goed opgelet, ofwel zijn wij gewoon nieuwsgierig van aard en willen we onderzoeken of er een alternatieve methode is die nog beter werkt voor het masculiene brein. Hoe dan ook, iedere dag gaat er van alles uit en weer in de tas en steeds weer kan alles mee. Ad heeft daar het meeste spijt van, want bij het dalen gaat hij steeds iets sneller dan Hans. Onmiskenbaar het gevolg van een groter gewicht dat behalve in de bagage natuurlijk ook in de persoon kan zitten. Dat zoeken we nog uit. Jullie merken al dat we wat afdwalen en inderdaad, pas klokslag 10:00 uur stappen we op de fiets. Al is het dan een vakantietrip, dat vinden we wat aan de late kant. Met gezwinde spoed fietsen we 2 km terug naar het dorp om daar de route weer op te pakken. Vooralsnog is dat meer van hetzelfde wat we de vorige twee dagen ook hebben gefietst: op en neer over smalle, uitgesleten holle wegen, die bijna allemaal wel zijn geasfalteerd. Wat anders is dan de voorgaande dagen is het weer. Het blijft de hele dag droog, er staat nauwelijks wind, het is een paar graden warmer en er schijnt regelmatig een zonnetje. Al met al heerlijk fietsweer.

We volgen de route zoals die is beschreven door Cicerone, een Britse organisatie die zich richt op wandel- en fietstochten. We gebruiken het boekje en de bijbehorende gps-tracks die ze hebben uitgegeven. Het is een verkeersluwe en landschappelijk prachtige route en wij zijn voor de derde dag op rij zeer content met het resultaat. De route is opgedeeld in 14 etappes, maar er zijn varianten voor 10, 12, 14, 16 en 18 dagen beschreven. Wij volgen voorlopig de 18-daagse variant, wat neerkomt op gemiddeld 100 km per dag. Mooi zat zo’n afstand en dat past ook precies in ons tijdschema. Vanaf de camping in de buurt van Callington zetten we koers richting Okehampton, zo’n 35 km noordwaarts. Een mooie plek voor het eerste kopje koffie, dachten we, maar hoe anders kan het soms lopen. Nog voordat we Okehampton bereiken bezwijkt Hans, die gewoontegetrouw voorop rijdt, voor de charmante uitstraling van een pub langs de weg met de triviale naam Bearslake Inn. Dat blijkt een uitstekende keus, want de caffè latte die wij krijgen voorgezet is heerlijk. En veel, want een soepkop model wordt tot de rand gevuld, toch zeker een halve liter? Helaas serveren ze geen gebak, maar de chocoladekoek smaakt prima. We fietsen al ras weer door, want ook vandaag willen we weer 100 km halen. We rijden zo’n 10 km over de Granite Way, een fietspad over het tracé van een voormalige spoorlijn uitgehouwen in granietrotsen. We passeren een ouwe baas (onze leeftijd?) die vertelt dat hij een rondje over dit bijzonder fraaie fietspad al wel honderden keren gedaan heeft, maar nu hij sinds kort een ebike heeft er dubbel van geniet. De volgende stop houden we in Crediton waar we nogmaals een caffè latte nemen, maar nu met een lekkere tosti. Ook hier is de maat model soepkop, voorlopig hebben we koffie genoeg gehad. We hangen de accu’s niet aan de stroom omdat we denken dat ze voldoende “prik” hebben voor de rest van de tocht. De uitdrukking “heeft de accu nog prik?” komt waarschijnlijk voort uit het testen van een accu met de tong. Als de accu nog redelijk vol is, geeft dat een prikkelend gevoel (proberen uiteraard voor eigen risico).

Voordat we verder gaan trekken we voor het eerst onze jasjes uit. Het is warm genoeg om in korte mouwtjes te fietsen. We hebben nog wat oponthoud, want de eerste lekke band dient zich aan. Hans heeft een zachte achterband die binnen 20 minuten vervangen wordt door een nieuw exemplaar. Dan is het opschieten geblazen, want we willen ruim op tijd zijn om in de pub wat te eten te scoren. Gelukkig hebben we de meeste klim kilometers al gehad en krijgen we een groot aantal afdalingen voorgeschoteld, dat schiet lekker op. Als je zo op je gemakje daalt, heb je alle tijd om rond te kijken. Het valt Hans op dat het landschap van typisch Cornwall, naar typisch Devonshire is veranderd. Ad had het bordje ook wel gezien, maar hem was niets opgevallen….. Afhankelijk van de steilheid van de weg fietst Ad van 1 meter tot 1 kilometer achter Hans aan. Het nemen van de hellingen kost Ad aanzienlijk meer moeite dan vroeger, wat het gesprek op “aftakelen” brengt. Niet dat Ad iets van de vakantiepret wil bederven, geenszins. Hij wil Hans de kans geven zijn eeuwig optimisme te botvieren: het glas is halfvol in plaats van halfleeg. En ja hoor, prompt komt Hans op de proppen met zijn zelfbedachte relativiteitstheorie. Als je onze prestatie corrIgeert voor de leeftijd, dan presteren we relatief gezien misschien wel hoger dan 30 jaar geleden. Ik was even sprakeloos, maar schrijf gerust jullie commentaar onder dit blog.

Terug naar de tocht van vandaag die bijna aan z’n einde komt. We dalen meer dan we klimmen en buigen bij Collumpton van de aangegeven route af, naar de uitgekozen camping Postwood Gardens Caravan Park. Helaas moet Ad de laatste paar kilometer op eigen kracht fietsen, want zijn accu is leeg. Ik dacht dat die fiets ook zonder ondersteuning heel licht loopt, vraagt hij zich af. Blijkbaar niet als je omhoog moet fietsen met 25 kilo bagage. Het is een eenvoudige camping met een mooi vlak grasveld. Juist als wij ons best willen doen om de geleerde kennis van onze meisjes in praktijk te brengen om het allerbeste plekje te vinden, bemoeit de campingbaas zich ermee. Ga maar op nummer 4 staan. Tent opzetten, inrichten, douchen en een praatje maken met de buren neemt een uurtje in beslag. We zijn ruim op tijd, half acht, om in de pub in Kentisbeare een fijne steak te bestellen. Gelukkig hebben we de accu’s gelijk aan de stroom gehangen, dus die wandeling van 2 km blijft ons bespaard, we fietsen 5 minuten in turbostand. Biertje voor en tijdens het eten, kopje koffie toe. Een mooie afsluiting van dag 3 en we hebben nog tijd over om het blog te schrijven. We zitten helemaal in het goede ritme. Morgen verder.

Foto’s

6 Reacties

  1. Lianne Voortman:
    27 juli 2022
    Mooi reisverhaal , prachtige foto’s. Geen makkelijke tocht maar wel de moeite waard. Zet ‘m op mannen!
  2. Marianne:
    27 juli 2022
    Wat is het vreemd om nu jullie blog te lezen en geen onderdeel uit te maken van deze super mooie tocht! Jullie zijn toch maar een stel bofbipsen hoor om dit te doen samen. Geniet en die pakmethode kunnen Renée en ik straks heerlijk aan jullie overlaten. Genoeg tijd om hier eens een fijne theorie op los te laten. Kus.
  3. Petra:
    28 juli 2022
    Volgens mij best een pittige tocht. Juist die korte, maar steile klimmetjes kunnen er flink inhakken. Leuk om jullie verhalen te lezen.
  4. Erna:
    28 juli 2022
    Toch wel fijn een dag met wat meer afdalingen, ook wel eens lekker.
  5. Roand Rouw:
    28 juli 2022
    Leuke avonturen veel respect en nog veel trapplezier.
  6. Henk:
    31 juli 2022
    Prachtige tocht maken jullie mannen. Hoorde van mijn broer ook over de wegen met de hoge hagen. Hij was met zijn vrouw van Newcastle naar Edinburgh vv gefietst. Een kastelen route. Gezien de hoogte meters zal de theorie van Hans zeker wel kloppen maar ben benieuwd welke formule hij hanteert.
    Ik geniet van jullie verhalen en belevenissen.