LEJOG dag 17

Onderdeel van het ochtendritueel is tassen (opnieuw) inpakken, matras en slaapzak opruimen en onszelf in fietskledij hijsen. In Schotland doen we dat vanwege de midgets noodgedwongen in de binnentent, zodat we niet aan alle kanten lek geprikt worden. Getuige de vele tientallen rode bultjes op armen en benen lukt dat ons niet al te best. Koleere, wat jeuken die bultjes. Al met al doen we zo iedere ochtend een half uur ochtendgymnastiek, Olga Commandeur zou trots op ons zijn. De fietszusjes die we gisteren ontmoet hebben, hebben ook gekozen voor kamperen bij de boer, er is in de wijde omtrek overigens geen alternatief. Bij hun is het nog stil als wij gepakt en wel aan de voorlaatste etappe van onze reis beginnen. Wij hebben de eerste stop gepland bij de Crask Inn, volgens ingewijden de enige pub in de UK die door de overheid gesubsidieerd wordt, maar daar lees je niets over op hun website. “Surrounded by breathtaking scenery, The Crask is perhaps Scotland’s most isolated Inn, offering a warm welcome to visitors from around the world.” Dat staat op de website en daar is geen woord aan gelogen. Dit gedeelte van Schotland is werkelijk prachtig mooi, met schitterende vergezichten en een leegheid die soms haast intimiderend aandoet. Er hangt een mystieke sfeer die je in gedachten makkelijk naar andere tijden of plaatsen laat voeren. Als ik aan transcendente meditatie zou doen, ging ik hier ergens zitten. Maar genoeg psychologie van de koude grond, we zijn op een missie, LEJOG fietsen.

We hebben de wind vandaag in de rug en zijn vlotter dan verwacht bij onze eerste stop. Het is een vreemd gezicht, een pub en 1 huisje in the middle of nowhere. De ontvangst is uitermate hartelijk en het broodje bacon and egg is prima, net als de koffie. We zitten hier heerlijk en als na een uur de fietszusjes aankomen, is het voor ons alweer tijd om op te stappen. Buiten treffen we een Nederlands/Engels stel die met 2 kinderen rond de 10 jaar een munro gaan beklimmen, een berg boven de 3000 voet, oftewel 914 meter. Daar zijn er 282 van in Schotland. De hoogste is de Ben Nevis (1345 meter), die wij 43 jaar geleden beklommen hebben. Het genoemde stel is hier met een Tesla, hetgeen ons een behoorlijke uitdaging lijkt in het dunbevolkte hoge noorden. “Het is inderdaad goed plannen, maar wel te doen” zegt de Engelse helft van het stel tegen Hans die gezellig nog wat verder babbelt. De zorgzame Nederlandse helft bekommert zich ondertussen over de rood gespikkelde benen van Ad. Ze haalt uit haar medicijntas tubetjes tevoorschijn die zowel vóór als ná de prik iets van werkzaamheid zouden moeten sorteren. Tot nu toe hebben smeersels maar bitter weinig resultaat gehad, maar alle goede bedoelingen worden vriendelijk geaccepteerd.

Het is werkelijk een genot hier te fietsen en met een meer dan stevige bries in de rug vinden we het bijna te snel gaan. Kijk naar de foto’s en zeg nou zelf, is het mooi of prachtig hier in boven in Schotland? Anderszins, het schiet wel lekker op zo en misschien fietsen we verder als de camping bij Tongue niks blijkt te zijn. Zoals we al op de website zagen heeft de camping bij Tongue inderdaad maar bitter weinig te bieden en we zijn het snel eens om door te fietsen naar Melvich. Tenminste, als daar plek is. We duiken de enige horecagelegenheid in, bestellen koffie met wat lekkers en bellen naar The Halladale Inn & North Coast Touring Park. Een gewilde overnachtingsplek, want de NC500, een populair rondje van 500 mijl vanuit Inverness langs de noordkust van Schotland, komt ook hierlangs. Er is plek en we zijn van harte welkom, kijk dat klinkt goed. We besluiten de stop niet te lang te maken, want we moeten nog 45 km fietsen en hebben nu al zin in bier. Gelukkig houden we de wind schuin achter, dus dat schiet lekker op. Langs de kust fietsend hebben we steeds de mooiste uitzichten over de soms grillige rotsformaties die de Atlantische oceaan insteken en dan weer een idyllische baai met een strandje waarin kinderen pootje baden, prachtig mooi.

We zijn rond een uur of vijf op de plek van bestemming, in ons geval de Halladale Inn, eerst een biertje. Hans wil toch graag eerst een plekje regelen, dus hij checkt in en markeert met de fietstassen alvast het mooiste plekje op het tentenveld en sommeert Ad hetzelfde te doen. Na een biertje worden de tenten opgezet, wat voor het eerst deze reis bijzondere vaardigheid vereist. Door de onstuimige wind wappert en flappert en klappert de tent alle kanten op. Alle scheerlijnen die normaal buiten dienst blijven, worden nu secuur vastgezet. Gelukkig is het een heerlijk grasje waar de pinnen makkelijk in gaan, maar toch stevig houvast hebben. Net als we ons kampement klaar hebben en naar binnen willen voor de warme hap komt de bazin van de camping ons vertellen dat we op de verkeerde plek staan. Wat nu dan? Dit stuk is deels speelplek voor kinderen en deels een camperplaats, inclusief elektra, waar wij niet voor betaald hebben. Hans z’n ogen glimmen, hij gaat dit varkentje even wassen. In no-time is geregeld dat wij mogen blijven staan en zijn de gemoederen bedaard bij de bazin, die tevens waardin van de Inn is. We eten fish & chips en nemen koffie toe, terwijl de hulpjes ondertussen de stoelen al op de tafeltjes om ons heen zetten om de tent schoon te maken. We moeten blijkbaar opschieten, maar we waren juist van plan om de voorlaatste dag af te sluiten met een glaasje whisky. Dat kan gelukkig in het naastgelegen bargedeelte, waar we de keus hebben uit pakweg 40 flessen whisky. We kiezen er allebei één, volgens de waard maken we allebei een uitstekende keuze, en maken er maar gelijk een dubbele van. We zitten nog gezellig een half uurtje met waard en waardin te kletsen, totdat zij het welletjes vinden en ons een goedenacht wensen. Blijkbaar is het tijd om ons bedje op te zoeken. Morgen de grote finale als we geen ongeluk krijgen, bijvoorbeeld door vannacht de lucht in te gaan met tent en al, want tjongejonge, wat een heftige wind staat er. Daar zullen we vast heerlijk bij kunnen slapen.