LEJOG dag 11

4 augustus 2022 - Leadhills, Verenigd Koninkrijk

We krijgen in ons hostel ook een ontbijt. In de keuken staan boterhammen  en een toaster, jam, melk, cornflakes, en Ad gaat er direct mee aan de slag. Het leuke van zo’n hostel ontbijt is dat je ook de andere gasten tegenkomt en dat mondt vaak uit in een kletspraatje. Zo is er de Engelsman die ook Land’s End naar John O’Groats doet, maar dan te voet. Hij heeft er 60 dagen voor uitgetrokken, stoer hoor. De Engelse familie uit Devon die met de kinderen van een jaar of 8 het Hadrians Wall pad lopen. Zij 15 mijl per dag, de kinderen ongeveer het dubbele omdat ze van hot naar haar rennen. En de gezette Canadees die ook wandelt en, als we het over de smalle wegen in zuid Engeland hebben, hij aangeeft dat de wegen in Canada wel heel breed zijn. Waarop Ad zegt dat alles groter is in Canada, kijk maar naar je broekmaat. Dat zei Ad natuurlijk niet echt, maar het had wel humor geweest.

Om half negen komt de eigenaar van de hostel onze fietsen uit de kelder halen, en een kwartiertje later zijn we weer onderweg. Eerst nog even naar het station om fietsreserveringen te doen voor de terugreis, en dan in een lekker zonnetje op weg. Maar nog geen 10 minuten verder moeten de regenjassen al aan. Het buitje duurt gelukkig maar kort en de jassen kunnen weer uit. Het eerste deel van de route is helaas niet erg interessant, ons pad loopt voor een groot deel langs de snelweg, gelukkig niet erop. Ook de wandelaar klaagde daar al over want er was geen alternatief wandelpad beschikbaar. Na een km of 8 halen we hem in en zwaaien nog even vrolijk. Leuk wordt het 12 km verder. We rijden Schotland binnen bij Gretna. Natuurlijk moeten we op de foto met het bord ‘Scotland welcomes you’, en de onvermijdelijke wegwijzer met Land’s End en John O’Groats, en er is hier de eerste schotse koffietent annex trouwlocatie. Jawel want Gretna was jarenlang de meest gewilde trouwlocatie van Groot Brittanie. De zaak hangt dan ook vol met foto’s die hiernaar refereren en Ad maakt nog even een paar foto’s van de trouwzaal waar het allemaal gebeurde.

Na een uurtje moeten we verder, eerst langs een ongezellige drukke weg tussen weilanden, maar later is het landschap meer Schots, heuvelachtig, groen, we zien zelfs het eerste Loch. Als we een leuk dorpje binnenrijden spotten we een schattige broodjeszaak, en aangezien we al wat calorieën hebben verbrand maken we hier een stop. Ze serveren overheerlijk broodjes tonijn en natuurlijk ook een ‘large latte’. We kletsen nog even met een dame die een rondje aan het fietsen is en onder de indruk is van onze tocht, en we gaan weer op weg. Hans heeft al even gechecked of er plaats is op de camping  6 km buiten Ablington, dus dat wordt ons doel van vandaag. Wel een fikse afstand, maar we lopen iets achter op ons 18-dagen schema dus er moet wat extra worden getrapt vandaag. Helaas is het met het mooie weer gedaan, de regenjassen moeten weer aan. En nu helaas niet voor even want het gaat ruim los. En tot overmaat van ramp moeten we omhoog naar een hoogvlakte op 300 meter, en hoe hoger je komt, hoe kouder het wordt. De vele windmolens die hier staan draaien flink, maar zijn in de regen en laaghangende wolken nauwelijks zichtbaar. We komen dus nat en koud in Ablington aan, en aangezien dat aan de snelweg ligt is er ook een ‘service’ punt met Starbucks, McDonald, etc. etc. 

We duiken koud en nat de Starbucks in en daar staat de airco vol te loeien. Gelukkig snapt het personeel dat dit niet handig is, dus hij wordt op verwarmen gezet en Hans belt nog maar even naar de camping dat het wat later wordt omdat we eerst wat moeten eten. Een blik op de weer-app maakt niet echt vrolijk, er komt nog veel meer regen aan. Dus Hans gaat op zoek naar een alternatief, en dat wordt gelukkig gevonden, op 12 km afstand is een hotel die nog een kamer vrij heeft. Nadat Ad ook zijn zegen heeft gegeven over dit plan is de kamer snel geboekt. Hans belt nog even om te vragen of en tot hoe laat we er nog kunnen eten, en dat kan wel maar we moeten wel opschieten. Die 12 km is weliswaar niet echt ver, maar de weg ernaar toe klimt nog 160 meter, en onze accu’s zijn redelijk leeg. Dus laden we ze nog een kwartiertje bij en gaan dan op pad, door de regen op weg naar het hoogstgelegen dorpje van Schotland, en dus ook het hoogstgelegen hotel. We halen het net, en kunnen voor we aan bier en eten gaan nog even opwarmen onder een heerlijke douche. 

Het eten is prima, de waard gezellig, en na afloop kiezen we nog een whisky uit de voorraad doe hij heeft staan. Voor het slapen gaan is er nog even paniek. Hans is zijn portemonnee kwijt. Nergens te vinden, alle tassen gechecked en beneden in de eetzaal, maar hij is echt weg. Met de enige betaalpas die we hebben, want Ad heeft de zijne op dag 1 al in de auto laten liggen. Maar gelukkig vinden we hem alsnog, uit de broek gevallen en half onder het bed terechtgekomen. We genieten nog even na op ons wel zeer ruime tweepersoonsbed en horen met plezier hoe de regen met bakken uit de hemel komt. Als het morgenochtend maar droger is.

Foto’s

4 Reacties

  1. Henk:
    8 augustus 2022
    Mooie plaatjes en verhalen.
  2. Marianne:
    8 augustus 2022
    Ik dacht al... waar blijft het verhaal van de verdwenen portemonnee... Pfff. Goed idee hoor om een hotel te nemen.
  3. Renée:
    8 augustus 2022
    Dubbel genieten van zo’n lekkere whisky na al die nattigheid! Mmmmm
  4. Donald Wever:
    8 augustus 2022
    Wat een heerlijk verhaal weer, gelijk even de afgelopen dagen teruggelezen, want ook zelf op vakantie.
    Geniet ervan enne, hou de portemonnee maar goed in de gaten, is toch een levensader. En, als het over whisky gaat is elk verhaal goed. Slainte!