LEJOG 2022, Hans en Ad doen het Engelse Pieterpad, van zuid naar noord

Ad en Hans fietsen van Land’s End in Zuid-Engeland naar John O’Groats in Noord-Schotland, ditmaal zonder de meiden, mannen onder elkaar. Ook wel de LEJOG route geheten.
Maar hoe kom je op zoiets. Daarvoor moeten we terug naar een jaar of 40 geleden, toen we met zijn zessen (Ad, Marianne, Peter, Francien, Renée en Hans) in een gehuurde volkswagenbus gingen roadtrippen door Schotland. Ergens in het noorden kwamen we een aantal keer achter elkaar een oude man op een fiets tegen, en toen we op een pontje met hem spraken vertelde hij dat hij in Land’s End was gestart en op weg was naar John O’Groats. Als je dan gaat zoeken op internet, dan blijkt dat die tocht in Engeland zeer populair is en dat inspireerde ons om zodra we dankzij onze pensionering voldoende tijd zouden hebben, de tocht ook te gaan maken. We zullen op deze manier aan de geïnteresseerde volgers van ons blog verslag doen, en hun wellicht ook inspireren tot het maken van deze of een andere mooie fietstocht.

Om te starten in Land’s End moet je een eind reizen. Wij kozen voor de overtocht van Hoek van Holland naar Harwich, vervolgens per trein via London naar Penzance, en de laatste 20 km fietsend naar de start. Prima idee, dus boot geboekt, fietsplaatsen proberen te reserveren in de trein…. Totdat een paar dagen voor vertrek blijkt dat er een staking bij de spoorwegen en je dus niet wegkomt uit Harwich. Maar goed, we zijn niet voor 1 gat te vangen (wat overigens verder nog maar moet blijken), dus we boeken de overtocht inclusief auto en rijden na aankomst naar Penzance, waar we een paar weken later met de trein retour uit Schotland hopen te arriveren. En het gaat allemaal zeer voorspoedig. De nachtelijke bootreis is uiterst kalm, Hans is snel gewend aan het links rijden, de weg is overwegend rustig, dus we bereiken eind van de middag Penzance. We proberen nog even een jeugdherberg te regelen, maar de waard ziet het blijkbaar niet met ons zitten en verzint een smoes dat ie vol is. Dan maar naar de Pub, en daar zijn ze blij met onze klandizie. Hans belt nog even met een camping in de buurt en daar is zowaar plaats, en een uurtje later staan de twee tentjes op een ietwat schuin plaatsje. De douche moet nog even worden betaald met de draadloze giropas, maar is dan wel heerlijk. En op loopafstand is een leuke pub waar een allervriendelijkste dame ons van bier voorziet, en wat later een prima kipschotel voorzet, en de tv op de damesinterland Nederland-Frankrijk zet. Wat overigens alleen ons intereseert. Helaas verliezen de meiden en als we opstappen regent het al enigszins, maar dat mag de pret niet drukken, we kunnen morgen van start.

Die nacht regent ‘t flink door, en we moeten de spullen dus erg nat inpakken, maar om half negen hebben we de fietsen opgetast en de auto iets verder geparkeerd (we zijn benieuwd of ie er na 3 weken nog steeds zal staan, maar daarover later meer). We gaan met een lekker temperatuurtje op weg naar de start bij Land’s End. Na 5 minuten kijkt Hans om en is Ad kwijt. Hij had de route toch ook in de Garmin? Dan maar even bellen en Ad neemt gelukkig op. Hij is op de rotonde rechtdoor gereden ipv linksaf. We wisselen even wat data uit en treffen elkaar 10 minutien later weer, net voor de eerste serieze klim. En hoe serieus wil je ze hebben, van 10, 12 naar 15 % waardoor het ondanks al de bagage maar net te doen is. Maar we slaan wel gelijk een deuk in de voorraad in de accu’s van de fietsen. Later op de dag blijkt dat er hier weliswaar geen hoge bergen en lange klimmen zijn, maar dat het al snel heel steil wordt, en we maken de eerste dag dan ook meer hoogtemeters dan de zwaarste rit in Spanje. Maar de omgeving is prachtig en na 1,5 uur bereiken we het pretpark ‘Land’s End’. Pretpark omdat er voor de toeristen tal van attracties zijn neergezet, met als klap op de vuurpijl de wegwijzer (met de aanduiding John O’Groats 874 mijl) waar je tegen forse betaling jezelf op de foto kan laten zetten met oorkonde. Dat doen we natuurlijk niet en we maken met een aardige fietser die ook net start de foto’s zelf wel even.

Na een lekker stuk taart en koffie start de tocht dan echt. En het gaat heel goed, ongeveer 10 minuten, dan zijn we verkeerd gereden en moeten een stukje terug. En 5 minuten later gaat Ad in een steile afdaling net wat te snel de bocht door, komt in de grinderige berm en gaat onderuit. Is dit een voortijdig einde van de tocht na 15 minuten? De ribbenkast heeft een optater gehad van het stuur en de knie is wat geschaafd, maar het lijkt gelukkig mee te vallen. Morgen horen jullie wel of dit jeugdige overmoed was of…. We kunnen de tocht dus gelukkig vervolgen. Wat wat wel heel leuk is, zijn alle opmerkingen van de Engelsen die super enthousiast zijn als we zeggen dat we naar John O’Groats onderweg zijn. En het helpt natuurlijk dat ze allemaal zo goed Engels praten, dat zijn we uit Frankrijk en Spanje toch minder gewend. Het vervolg van de tocht gaat prima, buiten dat we elkaar nog een keer kwijtraken en op dat moment net geen mobiele dekking hebben, dus het duurt een half uurtje voordat we elkaar weer hebben gevonden. En het begint helaas ook wat te regenen.

De aanblik van pub de Star Inn is een geschenk uit de hemel. We zijn helaas net te laat voor de lunch, maar er is wel bier en chips, en we kunnen alles opladen, want met al die hoogtemeters gaat het wel hard met de acculading. Als zowel wijzelf als onze elektrieke apparatuur is gelaafd wordt het hoog tijd om verder te trekken. We hebben ons voorgenomen per dag tenminste 100 km te fietsen en met al dat verkeerd rijden komen we daar misschien wel aan, maar het moeten 100 km van de route zijn. Nadat Hans de jarige Jet gebeld heeft en we in koor “lang zal ze leven”  gezongen hebben, trekken we onze regenjassen aan, want het miezert net wat te heftig. Helaas blijven de beloofde opklaringen uit, integendeel, het blijft grijs in de lucht en het wordt zelfs wat heiig. Da’s jammer, want de uitzichten en doorkijkjes zijn alleszins de moeite waard en wij vinden het een hele mooie eerste tocht. We moeten het veelal hebben van “doorkijkjes” want de verkeersluwe wegen die wij volgen zijn smalle wegen met hoge bossages aan beide kanten. Da’s best wel eng fietsen, want de auto’s rijden behoorlijk hard. De meeste Engelsen zijn dan wel weer zo vriendelijk om te stoppen en ons rustig te laten passeren, in plaats van langs te scheuren.

We besluiten een kleine aanpassing op de route te maken zodat we iets dichter onder de kust rijden in de hoop dat we meer onderkomens tegenkomen. Op Booking zijn alle betaalbare overnachtingen zo’n beetje uitverkocht, dus stiekem rekenen wij al een beetje op een 4 sterren slaapplek. We komen bij het pontje over Fal River, een diepe inham die in open verbinding met zee staat. Jij had toch 20 Engelse ponden gekregen van Jeroen, hè Ad? Vraagt Hans voor de zekerheid nog even na. Jazeker, zegt Ad, maar waar heb ik m’n portemonnee nou gelaten. Hmmm, die zit dus in de broekzak van mijn spijkerbroek die ik in de auto heb achtergelaten, omdat ik teveel kleren bij me had naar mijn zin. Tja, voorbereiding valt uiteen in twee delen: voorpret en praktische zaken. Dat eerste hebben we tiptop geregeld, dat tweede behoeft aan de kant van Ad nog enige oefening. Hans toont zich uiterst begripsvol. Hij snapt ook wel dat nu Marianne er niet bij is, Ad als het ware voor de haaien gegooid wordt. Maar hoe betalen we dan de veerpont. Ik geef die man gewoon 10 euro, dubbel tarief, dan moet ie die maar inwisselen, oppert Hans die nooit voor 1 gat gevangen is. Hij kan echter gewoon met zijn bankkaart betalen, geen probleem.

Aan de overkant wacht natuurlijk weer een flinke klim. Ervaren fietsers zullen gemerkt hebben dat water altijd in een dal stroomt, dus naar het water toe ga je omlaag, van het water af ga je omhoog. Boven aan de bult is het even zoeken naar de route en mogelijke slaapplekken. We zien een bordje met Trethem Mill Touring Park, een camping een paar mijl verderop. Voor de zekerheid belt Hans eerst om te vragen of er plek is en nadat hij heeft verzekerd dat hij geen kinderen bij zich heeft, krijgt hij de boodschap dat we welkom zijn. Bij de ingang staat inderdaad een bordje “geen toegangspoort onder 18”, waar zijn we nu weer terechtgekomen? Inderdaad een camping voor gezapige ouwelui die geen kinderpret kunnen verdragen. Het is ondertussen droog geworden en we zette in opperbeste stemming onze tentjes op, op een superstrakke plek van 10 bij 10 meter, maar wel met een eigen picknicktafel, superhandig. Dan is het douchen en snel iets voor het eten verzinnen, want het is al tegen achten en de Engelse keuken gaat bijtijds dicht. Kijk, hier kunnen we tot negen uur terecht, heeft Hans gezien. Het is wel 7,5 km fietsen met 75 hoogtemeters, zowel heen als terug. Maar we hebben vanmiddag ook al niets gegeten en op de camping is niets te krijgen, dus om morgen weer een flinke tocht aan te kunnen moeten we wat eten, zo besluiten we met algemene stemmen.

Om iets over half negen zitten we in de pub aan het bier en bekijken de kaart wat we zullen bestellen. Ja hoor, je kunt nog wat van de “kleine kaart” bestellen, zei de vriendelijke barman toen we binnenkwamen. Nadat wij onze keus gemaakt hadden kwam de mededeling dat de keuken inmiddels gesloten was en wij hadden echt niet zoveel tijd nodig gehad om een keus te maken. Dan als de brandweer naar de fish&chips tent een eindje terug, want de rest is ook al gesloten. Ah gelukkig, dat staat nog een hele rij, krijgen we toch wat te eten, verzuchten we in koor. Da’s nou jammer, de rij wacht alleen op wat ze al besteld hebben en net als wij wij willen bestellen verschijnt het bordje “closed for now”. Onverrichter zake willen we terugfietsen naar de tent, maar dan ziet Hans dat de Co-op nog open is. Ik zei toch dat ie niet voor 1 gat gevangen is. We kopen droge en belegde boterhammen, salades, bananen en natuurlijk bier en chips. Wat we overhouden is voor morgenochtend. Terug bij de tent eten we de belegde broodjes en gaan vervolgens in het verwarmde washok aan bier en chips. We bekijken de route van morgen, schrijven ieder een helft van het blog en duiken om twaalf uur onze tent in, moe maar voldaan. De kramp in onze benen is vast een teken dat we goed bezig zijn en het onderste uit de kan halen van deze iconische fietstocht. Het enige dat we missen zijn onze meisjes. Maar we verheugen ons nu al dubbel op het weerzien. Morgen verder.