Langzamerhand komen we in de buurt van ons reisdoel

Het ontbijt wisselt van dag tot dag. Soms alleen een kopje thee en een paar biscuitjes en soms een gekookt eitje, een sapje, stokbrood met jam of ham, een kwarktoetje, koffie en thee. Vandaag is het ontbijt wat uitgebreider en dat komt goed uit uit, want koffie met wat lekkers onderweg is geenszins zeker. We verlaten het appartement waarschijnlijk schoner dan we het aantroffen en zitten gelijk op de route over de Via Verda. Het makkelijke fietsen met lichte stijging of daling is een pré, de veelal hobbelige ondergrond is dat zeker niet. Ondanks een verende voorvork klagen onze meisjes over pijnlijke polsen en soms ook beurse billen. Maar dat is niet het enige ongemak dat een Via Verda geeft, er zijn namelijk verschrikkelijke viaducten en angstaanjagende tunnels. Op de viaducten hebben ze de rails weggehaald en de bielzen een beetje tegen elkaar geschoven, maar het ligt los te rammelen, is ongelijk en voor Marianne een beproeving om steeds weer te overbruggen. Maar dan die tunnels, koud en donker als de nacht, vol vleermuizen en ander ongezellig ongedierte. Voor Renée een ware kwelling, zeker als ze lang en onverlicht zijn, alsof je tegen een muur aan rijdt. “Ik geloof dat deze tunnel doodloopt” grapt Ad en bezorgt Renée een bijna-dood ervaring. Aan deze ontberingen komt een eind wanneer we de Via Verda verlaten en over geasfalteerde wegen, die nog steeds heel rustig zijn, ons pad vervolgen op weg naar de koffie in Alcázar, waar Hans van de gelegenheid gebruik maakt om brood te kopen voor de lunch. “Wat heb jij nou gekocht?” Twee gigantische vloerbroden waar we zeker vier dagen van kunnen eten, ware het niet dat ze dan zo droog zijn als de Sahara in de zomer.

Net bij de overgang van het allegro naar het adagio van het tweede fluitconcert voor merel, koekoek en 300 zanglijsters van Allicante-La Mancha stuiven twee motoren voorbij. Die missen dat prachtige gefluit en volgens ons gaan ze ook veel te hard om echt van de prachtige omgeving te kunnen genieten. In het weekend is het beduidend drukker met motoren op de weg, nu op maandag zien we slechts een enkele motorrijder. Dat is maar goed ook want we houden van de rust en die kun je hier nog volop vinden. Afgezien van ons eigen zuchten en kreunen dan, want het is vandaag weer een echte klimdag met meer dan 1000 hoogtemeters. Hoewel de stijgingspercentages meevallen en maar af en toe boven de 6% komen, maakt de lengte van de klimmen van achtereenvolgens 10, 6 en 12 kilometer het zwaar. Omdat we tussen de 1000 en 1500 meter hoogte fietsen en er een aardig briesje staat hebben we weinig last van de warmte. We komen alweer vakantiefietsers tegen en natuurlijk zijn het Nederlanders. Ze zijn vandaag gestart en rijden dezelfde route naar Andalusië als wij, maar in gedeelten. Dit jaar doen ze het laatste deel en steken in Malaga even over naar Marokko en gelijk weer terug. Een kletspraatje is altijd een dankbare onderbreking tijdens een zware tocht en soms levert het naast gewoon even leuk ook nog bruikbare tips op. Gelukkig zit het venijn vandaag niet in de staart, want de laatste 10 km is het afdalen. Helaas over een slecht wegdek, wat Hans de gedenkwaardige zegswijze ontlokt: “m’n ballen stuiteren m’n broek uit”. Als we aankomen bij hostel Rio Mundo in Riópar blijkt daar niemand aanwezig. Een uitgelezen mogelijkheid om even een terras te bezoeken zodat we kunnen bijkomen van de inspanningen van vandaag. Een uurtje later hebben we ingecheckt en  gaan een uurtje plat. Het avondmaal eten we bij het naastgelegen San Juan, een eenvoudige pizzatent en daarna snel naar bed. Morgen wacht weer een pittige dag.

We ontbijten bij hetzelfde restaurant waar we gisteravond gegeten hebben. Koffie en een broodje jam, daar moeten we het voorlopig op doen. We beginnen gelijk met een klim van 200 meter, maar verder is het vandaag op en neer, meer dalen dan klimmen. We fietsen door één van de vele nationale parken die Spanje rijk is en de tocht is wederom schitterend. Hoe doet ie dat toch, die reisleider van ons, steeds weer de juiste routeboekjes kopen, perfect gewoon. Bij de eerste koffie treffen we dezelfde Nederlanders die we gisteren troffen op weg naar Marokko. Zij hebben in een ander hostel in Riópar geslapen, waar het ontbijt inclusief was. Ze hebben een paar flinke stukken cake meegenomen en delen dat amiacaal met ons. Wie zegt dat Nederlanders gierig zijn? We babbelen gezellig wat tot zij vertrekken. Alweer een voordeel van de ebike, je kunt langere pauzes nemen en toch op tijd aankomen. Net buiten het dorp halen wij ze in en vrolijk groetend fietsen wij ze 1, 2, 3 voorbij. Drie? We waren toch met z’n vieren, wie missen we dan? Na een korte inspectie blijkt Marianne afwezig. Net als we willen besluiten terug te fietsen zien we haar aankomen. Uit een zijweg was een heftruck met een noodgang de weg op gereden en had Marianne op een haar na gemist met zijn vooruitstekende hefarmen. Na het over en weer uitwisselen van robuuste onhoffelijkheden gingen beiden hun weegs, maar Marianne was door de schrik even helemaal van het padje. “Kom ik ook eens in het blog zonder associatie met nicotine”. Blijkbaar was de schrik van korte duur.

Tjongejonge, wat heeft Spanje toch een prachtige natuur. Hans en Renée waren hier vorig najaar met Henk en Andrea in de camper en vragen zich af hoe ze zoveel moois hebben kunnen missen. Wij fietsen over gewone wegen waar je met een camper prima kan rijden, maar wij willen snelverkeerders natuurlijk niet aanraden om hier te gaan rijden. Blijf maar lekker op de snelweg hoor. Wij fietsen onderlangs de bergkammen met prachtige uitzichten over het dal waar de snelwegen liggen. Als we na een lekkere lunch op een pleintje in Siles net willen vertrekken, treffen we de NL fietsers voor de derde keer. “Ach, blijf nog even gezellig zitten” vragen ze ons vriendelijk, maar helaas, wij hebben een missie en die gaat voor alles. Vóór het heetste moment van de dag willen wij definitief de benen strekken en het wordt al flink warm. Door bosrijk gebied fietsend is er weinig wind, maar gelukkig wel regelmatig een beetje schaduw tegen de brandende zon. Met de voor ons overbodige op-en-neer gedeelten in de route (waarom geen viaduct of tunnel?) en een laatste klim van 150 meter omhoog komen we behoorlijk vermoeid aan bij camping Montillana, net ten noorden van Tranco aan het gelijknamige stuwmeer. De uiterst vriendelijke campingbazin offreert ons een eenvoudig knus hutje en minstens zo prettig een koude bier uit haar mini kampwinkeltje. Later komen we in gesprek met fietsers die de route in de andere richting fietsen en bestoken we elkaar in overtreffende trap hoe mooi de route is, maar ook hoe zwaar. Tenminste, als je zonder ondersteuning fietst. Voor 60-plussers zou dat eigenlijk verplicht gesteld moeten worden. Wij zijn er een paar jaar te laat van overtuigd geraakt.