Veel hoogtemeters in een prachtige omgeving

Veel mensen hebben baat bij een vaste regelmaat van activiteiten. Voor ons geldt dat ook (tot op zekere hoogte). Thuis is dat opstaan, douchen, aankleden, kopje koffie, krantje lezen, nog een kopje koffie, en zo sukkelt de dag voort. Op vakantie is het stramien opstaan, douchen, aankleden, ontbijten, op de fiets, en dan maar genieten. Vandaag gaat het anders. Retteketet boem boem, boemeleboem tuut tuut, tuteletuut fluut fluut,……. Wat is er aan de hand? Door het nauwe straatje voor ons appartement trekt een stoet muzikanten voorbij met een vijftal trommelaars en een stuk of twintig fluitisten, die een bijzonder schel klinkende fluit bespelen die lijkt op het geluid van de doedelzak. Nieuwsgierig bekijken we dit spektakel even, maar de luide schelle klanken zijn slecht te verteren op de vroege ochtend. Op zoek naar een koffiebar waar we ontbijt kunnen nuttigen lopen we de optocht snel voorbij. We hebben geen idee of het alleen maar voor de gezelligheid is, of dat deze processie een serieuze achtergrond heeft. We vinden helaas geen koffiebar en besluiten langs de bakker te gaan en in het appartement nog een ontbijt in elkaar te knutselen voordat we op pad gaan. Bij de bakker kopen we gelijk een paar chocoladecroissants voor onderweg, want bij de meeste koffiestops is het tot nu toe droevig gesteld met “heeft u er wat lekkers bij?”

Het is ‘s ochtends nog aan de frisse kant, maar we trappen ons graag warm en met alweer 1000+ hoogtemeters in de etappe is dat niet moeilijk. Nadeel van al dat klimmen is wel dat de koffie wat langer op zich laat wachten, omdat reisleider Hans de gewoonte heeft met minder dan 25 kilometer vóór de eerste koffie geen genoegen te nemen. En met 10 km/u tegen de bult op fietsen  ben je dan toch 2,5 uur verder. Maar eerlijk is eerlijk, er beginnen scheurtjes te ontstaan in de standvastigheid van Hans, alsof het langzamerhand doordringt dat je op vakantie best mag genieten, ook na 20 kilometer, of zelfs 15? We rijden Mirambel binnen door de stadspoort met het uitnodigende bordje: “Alleen toegankelijk voor inwoners”. Van schrik stapt Renée gelijk af om lopend dit volgens sommigen te veel gepimpte museumstadje binnen te gaan. Er is maar één koffiebar open, zo blijkt na 10 minuten rondfietsen, en tegen de tijd dat Renée daar arriveert, zitten wij klaar om de welverdiende reprimande in ontvangst te nemen. De koffie is niet van grootse allure, dus een tweede kopje zit er niet in. We fietsen verder en staan opnieuw versteld van de grote afwisseling in prachtig natuurschoon waar we doorheen fietsen. We zien plots een groot aantal gieren laag rondcirkelen. Er blijkt een kadaver te liggen waaraan ze zich tegoed doen. Het schijnt dat er op bepaalde plaatsen ook bewust dode dieren worden gelegd om de gieren daar te houden,

We fietsen Cantavieja binnen en dat is een uitgelezen plek om zelf ook iets aan nuttigen van vast voedsel te doen. We bestellen iets waarvan de naam nietszeggend is, Catalaanse verrassing of zoiets, en 10 minuten later zitten we alle vier achter een bord met drie flinke lappen varkensvlees. Verrassend maar heel lekker en voedzaam. Daarmee kunne we de laatste kilometers naar Fortanete wel aan. Als we op de plaats van bestemming zijn aangekomen vinden we een geschikt terras om enige tijd te doden, een biertje te drinken en voor Marianne een Clara, bier met limonade dat we in Nederland kennen als Radler. Hans belt met het contactadres voor ons appartement om onze aankomst te melden en een kwartiertje later komt een vriendelijke dame van onze leeftijd ons opzoeken. Ze spreekt uitsluitend Spaans maar is gelukkig uiterst relaxed, zodat we alle tijd hebben om uit te leggen dat we eerst ons biertje moeten opdrinken voordat we met haar meegaan. Het blijkt een mooi verbouwd appartement te zijn dat door wijlen haar man eigenhandig is opgeknapt. Haar onbegrijpelijke uitleg van allerhande zaken wordt gelukkig in het Engels vertaald door haar dochter aan de telefoon. Het gaat allemaal wat omslachtig, maar uiteindelijk weten we wat we weten willen. De supermercado die om 17.00 uur open zou gaan blijkt dicht, maar is bij de herkansing om 18.00 uur toch open. We halen brood en verse ham, boeter, kaas en eieren en prutsen een heerlijk maaltje in elkaar. Niet teveel, want we zitten nog vol van de vette varkenslappen van de lunch. Morgen wacht alweer een zware etappe.

Het ochtendritueel wordt vlot afgewerkt evenals het ontbijt en voor het eerst zitten we vóór 09.00 uur op de fiets. We worden uitgezwaaid door de vriendelijke dame die in plaats van haar dochter nu de hulp heeft ingeroepen van Google Translate. Of we toch vooral niet willen vergeten een mooie recensie op Booking te zetten. In gezwinde spoed gaat het vervolgens naar het hoogste punt van onze fietsreis naar Andalusië, 1701 meter. We blijven lange tijd op hoogte fietsen over een hoogvlakte die weer een heel andere uitstraling heeft dan de panorama’s tot nu toe. De karige bebossing, de andere tinten grijs en enorme wijdsheid, het is weer prachtig. De eerste koffie van de dag drinken we in Allepuz, waar een gezellige praatgrage barjuffrouw ons trakteert op koffie met kletskoek, gelukkig in een Engelse variant. Ze heeft een boek waarin gasten soms iets schrijven en dat willen wij ook wel. Het boek blijkt een omslag met een viertal beschreven A4-tjes, waar op in het Duits, Engels, Spaans en Nederlands korte verhaaltjes staan, veelal over de mooie omgeving.

Voor degenen die zich afvragen waarom al die onbekende plaatsnamen in het blog genoemd worden, is het antwoord simpel. Er zijn volgers die ons letterlijk op de voet volgen, maar vooral is het om later zelf na te lezen en te herbeleven. Missen we de deja-vu ervaring, of zoals de oosterburen het noemen de Aha-Erlebnis, dan moeten we ons wellicht zorgen maken over ons geheugenverlies, want de indrukken die wij opdoen zijn om nooit te vergeten. En ja, alle gebeurtenissen die worden beschreven berusten op absolute waarheid en kunnen desgewenst met historisch verantwoord bewijsmateriaal worden bevestigd. Wellicht ontbreekt daarbij de warme kleuring die door schrijfstijl, woordkeus en interpunctie worden toegevoegd, maar de kern is onbetwistbaar hetzelfde. Het is maar dat jullie het weten.

We krijgen een supersnelle afdaling richting Teruel te verwerken over een licht hobbelig wegdek. De boys tikken voor het eerst de 80 km/u aan en ondergaan een billenmassage met een intensiteit van 10 op een schaal van 1tot 10. Vlak voor Teruel zien we van verre een wel heel grote groep gieren rondcirkelen. Als we dichterbij komen zien we de verklaring, een enorme vuilnisbelt die vreselijk stinkt. In Teruel fietsen we naar het grote plein voor gezelligheid en een biertje. We me4ken dat we de drukte van een kleine stad als Teruel (35.000 inwoners) eigenlijk al teveel vinden. Wij genieten het meest van de stilte, de rust, de verlatenheid van de omgeving. Wat dat betreft worden we goed bediend op deze route. We komen soms een half uur geen auto tegen, ondanks dat we een grote weg befietsen, heerlijk rustig. We eten in een pub ons avondmaal en kijken ‘s avonds laat naar de samenvatting van de Formule 1. Morgen verder.