Nog een flinke etappe

Sommige dagen in het leven lijken erg op de voorgaande: wakker worden, werken, eten, slapen. Zo ook op vakantie, maar dan is de beleving toch anders. De focus ligt op heel andere zaken. Om te beginnen, hoe voelt het lijf? Zijn de beentjes weer fris en staan ze te popelen om in actie te komen, of voelen ze nog steeds aan als slappe patatten. Is de geest weer monter en vraagt die om een nieuwe uitdaging of suggereert ie een blessure te faken voor een dag respijt. En tenslotte de vraag, hoe zit het met de groepsdynamiek. Nemen we vanwege de gezelligheid bijkomend ongemak op de koop toe, of gaan we in de richting: ik laat me echt niks aansmeren, het is ook mijn vakantie hoor! Laat ik jullie gelijk geruststellen. De benen voelen weliswaar aan als geperst aardappelmeel, de positieve mindset en het welhaast beangstigend saamhorigheidsgevoel compenseren dit ruimschoots. Kom maar op met die uitdaging. Over de groepsdynamiek valt nog wel het één en ander te zeggen, maar we willen jullie suggestieve vragen en opmerkingen hieromtrent niet bij voorbaat teniet doen, dus daarover later meer. Duidelijk is wel dat de interactie tussen 2 watjes en 2 doetjes, zoals we gewend waren, een heel andere is dan die tussen 2 bikkels en 1 bitch.

We zijn een uur eerder klaar voor vertrek dan gisteren. En omdat we nu niet direct gaan klimmen, maar lichtjes afdalen, gaan de eerste kilometers lekker vlot. We zitten een uur later al aan de koffie met gebaksel bij een bakkertje in Tona die ook een koffiemachine heeft staan met een melkopschuimer. Er staat slechts 15 km op de teller, maar ala, we hebben geen haast. Vanwege de weerswaarschuwing voor vrijdag in heel Catalonië, Code Geel vanwege heftige regenval, heeft Hans een appartement geboekt. We kunnen dus laat aankomen en gelijk met de benen omhoog gaan. Zorgeloos stappen we op en beginnen aan 7 km klim van 7% gemiddeld. Dan wordt het wat vlakker en vervolgens nog 5 km van 8% gemiddeld, waarmee we weer bijna de duizend meter hoogtegrens bereiken. Met een beetje Franse slag hebben we berekend dat het klimpercentage op een toerfiets met 25 kg bagage ongeveer 2 à 3 procentpunt zwaarder voelt dan op een racefiets omhoog fietsen. Daarbij hebben we uiteraard ons minimale overgewicht buiten beschouwing gelaten, we zitten immers nog in de oranje zone van de BMI. Best een pittige klim dus en we zijn blij dat het volgens het routeboekje nu voornamelijk dalen is. We stoppen in Calders voor een cola en besluiten om ook wat te eten, dalend helpen de kilo’s zowel de snelheid als het gevoel van welbevinden te vergroten. Door de taalbarrière blijkt het nog behoorlijk lastig iets te bestellen waarvan we het idee hebben dat we weten wat het is. Een behulpzame buurman toont ons de plaatjes op zijn smartphone van hetgeen de ober ons aanbiedt, waardoor even later een grote schaal gebakken aardappels en een bacquet met een enorme worst op tafel staat. Wow, da’s wel een flinke hap, verzuchten we, maar dan hoeven we vanavond niet (veel) meer te eten. En door gaat de tocht, in gezwinde spoed naar de grote stad Manrese. Een voor fietsers absoluut overbodig stukje van de reis door grauwe buitenwijken en langsrazende auto’s.

Dan wordt het tijd om het laatste stuk van de etappe uit te zoeken. We moeten van de geprogrammeerde route af om het einddoel Monistrol de Montserrat te bereiken waar het appartement op ons wacht. En ofschoon Hans er normaliter aan hecht zijn zaakjes goed voor te bereiden heeft hij dat nu even laten rusten, zodat het reisgezelschap in goed overleg tot een unaniem gedragen besluit kan komen: gaan we voor de korte route met veel klimwerk, of voor de omweg met....., hmm, ook best veel hoogtemeters. Google laat ons in de steek met informatie over de stijgingspercentages, dus op goed geluk kiezen we de route die ons door het mooiste landschap lijkt te voeren. Het is natuurlijk eigen schuld, dikke bult, dat Marianne en Ad blindelings achter Hans aanfietsen. We hadden beter kunnen weten, beter moeten weten. Toen we gisteren tegen een massieve bergkam aanreden, vroegen we Hans: “Ik zie nergens een verlaging waar we doorheen kunnen. Moeten we er dan helemaal omheen fietsen?” “Nee, we gaan er gewoon overheen” antwoordt Hans met een smoel dat het midden houdt tussen een minzame glimlach en een brede grijns. Onwetend wat ons te wachten staat, maar met de troostende gedachte dat we al op driekwart van de trip zitten, wordt de eerste helling aangevallen. Die slaat gelijk terug met 10% stijging waar we wel even van schrikken, dat belooft niet veel goeds. Lang verhaal kort, op wilskracht en batterijkracht worden alle venijnige klimmetjes geslecht, al moet Ad wel erg vaak van de fiets om op adem te komen. Toch verrassend hè, dat een hobbel in de weg hem het zwijgen kan opleggen, wordt valselijk gesmoesd. Als kleine genoegdoening vindt Hans zowaar een restaurantje waar een goddelijke koude cola op ons wacht, net als Ad zijn mogelijkheden voor euthanasie wil overdenken.

Achteraf valt het meestal weer mee, zo is onze ervaring met eerdere fietstochten. En ook nu komen we met opgewekt gemoed op de plaats van bestemming, al zijn we fysiek volledig uitgewoond. We verwennen onszelf met een dubbele tapasschotel en veel bier nog voor we aan een verkwikkende douche toekomen. Het appartement blijkt helemaal goed, met tv en wifi en heerlijke douche en een luie bank en tja, wat niet..... Jammer dat we te moe zijn om er uitbundig gebruik van te maken. Zelfs het typen van een blog is teveel gevraagd, dus dat moet tot morgen wachten, zzz, zzz, zzz...