We fietsen weer twee eindjes

We hebben vandaag een korte etappe voor de boeg, zo’n 35 kilometer. Blijkbaar heeft de reisleider gedacht dat we een soort alternatieve rustdag nodig hebben. Even uittrappen en toch een reden hebben om een biertje te bestellen. We beginnen ook ongekend sloom. Om 9.00 uur gaat de buurtsuper open en haalt Hans broodjes. Een half uur later zitten we rustig te ontbijten en pas om held elf zijn de fietsen opgetast en zijn wij klaar voor vertrek. De zon schijnt ondertussen al krachtig en we starten voor het eerst met ons lange mouwen jasje achter op de fiets gebonden. Een goed idee, want vanuit Monistral gaan we gelijk 9 km strak omhoog à 7% gemiddeld naar het klooster Monistir de Montserrat dat tegen de rotswand op 700 meter hoogte ligt en een prachtig uitzicht biedt over het dal. Deze tocht hebben we drie jaar geleden ook gemaakt en toen hebben we na iedere kilometer even rust gehouden. Met de lichtste ondersteuning op de ebike kunnen we nu gewoon doorfietsen. Voor de grap zetten we de ondersteuning even uit en schrikken ons de tandjes: het lijkt alsof we plots een caravan achter de fiets meeslepen. Waarom hebben we ooit als 60-plusser zo gefietst, voor de lol? Onwillekeurig moet ik denken aan de bluessong die we plachten te zingen om het moraal hoog te houden: “Och had ik maar een ebike, want de helling is zo steil, och had ik maar een ebike, want ik fiets hier als een dweil.” Zou er ooit nog een vervolg komen: “ Och had ik maar een camper,…”

Zo’n 500 meter voor het klooster begint achter een slagboom de parkeerplaats voor auto’s. Het is zaterdag en beredruk en de parkeerplaats is al helemaal vol. De slagboom gaat pas open voor een auto, als een andere auto de parkeerplaats verlaat. Er staat al een rij van zo’n 30 auto’s te wachten. Vrolijk fluitend fietsen wij de rij voorbij. Vlak voor het klooster treffen we nog een processie met twee reuzepoppen. We hebben geen idee vanwege welk heugelijk of droevig feit deze vrolijke optocht is georganiseerd, misschien is het alleen om de toeristen te vermaken. Een bezoek aan de abdij laten we achterwege. Na de koffie tegen de toeristenprijs van € 2,50 moeten wij weer door, we hebben nog wat trapwerk voor de boeg.

We blijven op hoogte tegen dit vreemde stukje bergmassief met getande toppen, maar het is wel steeds een meter of 10 à 20 op en neer. Het is behoorlijk vermoeiend en we zijn blij wanneer we aan de afdaling naar Igualada beginnen. Het weer houdt zich kranig en ondanks de voorspelling van kans op een bui, blijft het droog. We genieten van de prachtige uitzichten over het dal, de enorme variëteit aan kleuren groen die in dit jaargetijde is te zien. We rijden Igualada binnen door de industriewijk waar weinig activiteit valt te bespeuren. Ach, het is natuurlijk zaterdag, dan zijn de meeste zaken gesloten. De drukte zit op de weg met hele hordes motorrijders.

Hotel Amèrico is een keurig hotel waar onze fietsen achter slot gestald kunnen worden. Wij frissen ons wat op en gaan de stad in, op zoek naar het grote plein. Dankzij de speurneus van Marianne en Google Maps wordt dat gauw gevonden en we vinden, na slechts 1 keer verkassen, een geschikt plekje. Het waait behoorlijk en het gezegde luidt: wind komt voor de regen. De weerapps geven aan dat we net aan de rand van een regengebied zitten en het zal erom spannen of we het droog houden. Uiteindelijk krijgen we een paar druppels mee, maar het stelt niet veel voor. Onderweg kopen we drinken en chips om op onze hotelkamer te nuttigen en spreken af om bijtijds naar de naastgelegen Burgerking te gaan voor het avondeten. Zo gezegd, zo gedaan en om half tien liggen we al op of in ons bed om nog wat te lezen, naar muziek te luisteren of het blog te schrijven en in slaap te vallen nog voordat het half af is. Morgen verder.

De morgen begint met een ontbijtje in de bar van het hotel. Ze hebben de keuken gesloten, maar serveren wel een eenvoudig ontbijt met lekkere broodjes en vers sap. We hebben een redelijk pittige tocht voor de boeg, dus we verdoen niet teveel tijd met lummelen. Het is een frisse ochtend en om negen uur is het kwik nog maar gestegen tot een graad of tien, maar gelukkig mogen we weer klimmen, zodat we onszelf warm kunnen trappen. Het duurt niet lang of we fietsen al boven de dauwwolken die laag in het dal hangen en straks door de zon worden verorberd. Na een uur komt Ad tot de ontdekking dat we een verkeerde, nee herstel, een andere route volgen. En inderdaad blijkt dat we drie jaar geleden een andere route volgden, maar deze is al even mooi en brengt ons naar hetzelfde einddoel. Het is weer genieten van de grote variëteit die de omgeving biedt. Dan weer fietsen we door een wijnbouwgebied, dan weer in the middle of nowhere om even later door een schattig dorpje te fietsen. We smullen er van.

De koffie drinken we op het stadsplein van Santa Coloma, waar de kerkklokken ons aan de zondag herinneren: we zijn precies een week onderweg, maar het lijkt veel langer. Het is een gezellig plein waar veel autochtonen elkaar ontmoeten. Het is ons al vaker opgevallen: Zuid-Europeanen zijn veel uithuiziger dan Noord-Europeanen. Elk weekend trekken hele volksstammen er op uit om de eigen moederlandse economie te versterken. En dat geeft in het toeristisch voorseizoen toch een gezellige drukte. De volgende plaats is Montblanc waar eventueel een camping als pleisterplaats voor de nacht beschikbaar is. Het is een Cap Fun camping die erg groot is en niet bijzonder mooi gelegen is. Het alternatief is om 10 of 20 km door te fietsen en dan een appartement te boeken. We zien het wel als we er zijn. We zijn er. Jeminee, wat een drukte. Er zijn allerhande activiteiten georganiseerd in Montblanc en het is een drukte van belang. Wat heet, je kunt over de koppen lopen. We proberen nog even een gezellig terrasje te vinden waar we kunnen overleggen, maar al gauw gooit de meerderheid de handdoek in de ring, we fietsen door. Ad probeert nog even op het gemoed van de meerderheid in te werken: “is er een keer wat leuks te bekijken, willen jullie gelijk door”, maar het pleit is beslecht, we gaan door. Met regen op komst is een appartement eigenlijk geen slecht idee. Een half uur later komen we aan bij Maria Sagués, een landelijk gelegen restaurant annex appartementen verblijf. Het is zondag 1mei en erg druk met restaurant gasten. Misschien hebben ze plek voor ons, maar we moeten even wachten. Het meisje dat de bediening doet brengt ons een biertje, maar de bestelde tapas hebben we nooit meer gezien. De drukte loopt haar duidelijk over de voeten. Het goede nieuws is dat we hier kunnen slapen, het slechte nieuws is dat de keuken gesloten is en we voor ons eigen hapje moeten zorgen vanavond. Hans en Ad fietsen in 5 minuten terug naar het dichtstbijzijnde dorpje, 160 meter lager gelegen. Daar zou 1 supermarktje open zijn, maar waar. De eerste Spanjaard die we aanspreken is ondubbelzinnig “vandaag is alles dicht”. Zo gauw geven wij het niet op en we zoeken verder naar een inheems exemplaar die beter nieuws verkoopt, en ja hoor, een paar minuten later staan we in een minimarkt ons avondeten bij elkaar te zoeken. Veel te kiezen is er niet en de voorgebakken pizza’s vallen af door het gemis van een oven in ons appartement. Dan wordt het weer spaghetti bolognese, nu met een kippensoepje vooraf. Helaas zijn de eieren uitverkocht, die we over de spaghetti bedacht hadden, als bruggetje vanuit de kippensoep. Daar staat nog een doosje achter de kassa, wijst Hans. De winkelbaas toont de inhoud: 1 ei. En dat doosje, vraagt Hans op een ander eierdoosje achter de kassa. Dat zijn mijn privé eieren, die heb ik net vers gehaald voor eigen gebruik. Maar ik verkoop ze aan jullie, ik haal wel weer nieuwe. We fietsen in gezwinde spoed huiswaarts, nu tegen de helling op. Met de ondersteuning op turbo stand vliegen we een wielrenner voorbij die van schrik of jaloezie vergeet ons terug te groeten.

Ad heeft vandaag dinerdienst en bereidt de warme hap voor terwijl Hans de tafelschikking voor zijn rekening neemt. Dat laatste lijkt misschien een makkelijk klusje, maar met twee koninginnen in het gezelschap is dat geen sinecure. Toch zijn de boys al met al heel tevreden over de wijze waarop de meisjes zich weten te schikken, er is na een week nog geen klap gevallen. We hebben ook amper tegenslagen gehad, alleszins redelijk weer en nog nooit een lege accu, dus de echte stresstest moet nog komen, we houden je op de hoogte. Ohh, daar dient de eerste stressfactor zich aan: één tweepersoonsbed en één gammel stapelbed. Renée werpt zich op als kandidaat voor de bovenetage en zal morgen verslag doen hoeveel spijt ze daarvan heeft. Na een kopje thee met de gebruikelijke supplementen kruipen we onder de wol.