Even doorfietsen graag

Dinsdag 1 juni vertrekken we naar de volgende bestemming, die bijna strandt als bij de eerste de beste afdaling de snelbinder van Ad tussen de spaken van zijn achterwiel vastslaat. Gelukkig gaat het nog maar met 45 km/u naar beneden, maar de trappers draaien als een gek in de rondte en de fiets schudt heftig heen en weer. Na 10 minuten peuteren is het euvel verlopen en de gemolesteerde snelbinder uit het achterwiel verwijderd. “Dat was best even schrikken”, probeert Marianne met enig understatement het gebeuren aan Hans en Renée te verwoorden, die de zojuist afgedaalde berg puffend weer omhoog hadden gefietst. Afijn, zolang we door kunnen fietsen, laten we ons door kleine ongemakken het vakantieplezier niet bederven. In Vianden drinken we koffie bij Hotel Victor Hugo, tegenover het gerestaureerde huis waar hij gewoond heeft. Hans leest uit de reisgids de wetenswaardigheden hieromtrent voor, zodat onze vakantie naast culinaire, sportieve, ontspannende en sociale ook culturele hoogstandjes niet ontbeert. Zonder verdere incidenten bereiken we na een mooie tocht Echternach waar een terras gezocht wordt. Geheel getrouw aan onze gewoonte het allermooiste terras uit te zoeken, lopen we een rondje door het dorp om vervolgens naar het eerste terras terug te keren. We fietsen door naar Godendorf waar we een mooie etage hebben besproken met zonnige tuin. Volgens de reviews schijnt de eigenaresse echt een heks te zijn, die je overal achtervolgt en in de gaten houdt, we zijn benieuwd. Het blijkt reuze mee te vallen. Ze is enigszins opdringerig behulpzaam, maar niet veel meer, dan waarmee Hans en Ad de afgelopen drie weken te maken hebben. We genieten van een biertje in de inderdaad zonnige tuin en maken zelf spaghetti als avondmaaltijd. We checken nogmaals de voorwaarden waaronder je Duitsland mag binnenkomen en vullen al onze gegevens in op de website einreiseanmeldung, waar geen duidelijke aanwijzing op te vinden is dat volledige vaccinatie volstaat. We sturen kopietjes van onze vaccinatiekaarten mee en gaan het er op wagen. We bedenken dat we een dag te laat zijn, want Godendorf ligt in Duitsland, niet in Luxemburg…

De volgende dag fietsen we langs een riviertje naar de Moezel en vervolgens buigen we af langs de Saar richting Saarburg. Het blijkt een drukte van belang op deze erkende fietsroute, lekker vlak fietsen door een aardige omgeving. Onderweg stoppen we in Wasserbillig voor de koffie. We hebben de keus om daar Käsetorte of Alte Apfelkuchen bij te bestellen. Op de vraag hoe oud de Apfelkuchen is, antwoordt de uitbaatster met een brede grijns “100 jaar”. Hij smaakt nog heerlijk. Saarburg blijkt een leuk stadje, met gezellige straatjes en bloembakken langs het watertje dat door de stad loopt. Het doet een beetje denken aan Annecy. We hebben een huisje op het Landalpark net buiten de stad geboekt, dat op een berg 200 meter hoger ligt. We nemen gewoontegetrouw een biertje op de plek van aankomst en hadden daar waarschijnlijk beter mee kunnen wachten tot we boven waren aangekomen. De meisjes gaan met de ebike op turbostand de 8 tot 10% nog redelijk vlot omhoog, maar Ad moet in elk van de 13 haarspeldbochten even rusten. Gelukkig blijft Hans in de buurt om hem aan te moedigen, of moet hij zelf ook steeds even rusten, nee toch? Bij de receptie wordt omstandig gecontroleerd of onze vaccinatiebewijzen aan alle voorschriften voldoen en moeten alle eerder reeds digitaal ingevulde gegevens nogmaals worden opgeschreven, Duitse Gründlichkeit. We blijven hier twee nachten, dus de volgende dag doen we het heel kalm aan. In de middag gaan we met de kabelbaan vanuit het park naar Saarburg, wat voor Renée een pracht belevenis is en voor Marianne een bijna-doodervaring. We slenteren wat door het stadje, doen boodschappen voor het avondeten en gaan met de kabelbaan weer terug. ‘s Avonds worden plannen gesmeed en besluiten we definitief door Duitsland naar de Bodensee te fietsen, omdat Frankrijk voorlopig nog gesloten blijft voor toeristen. Gelukkig heeft Hans alle 567 langeafstandsfietsroutes in Europa uit voorzorg op de GPS opgeslagen. Dat weerhoudt hem er niet van de route voor een tweede en derde keer te controleren, Hans zijn Gründlichkeit.

4 juni, we hebben een feestje, Renée wordt 65. Oh wat is ze blij om voortaan als erkend bejaarde door het leven te mogen gaan. Dikke knuffels vervangen de cadeautjes, maar kunnen natuurlijk niet op tegen het videobellen met de kleinkinderen. De tocht vandaag voert verder langs de Saar en is aanvankelijk heel aardig qua omgeving. Hoe dichter we bij de grote stad komen hoe meer de industrie het blikveld bepaalt, niet bepaald een verbetering. We zoeken in Saarbrücken een terras om het verloren gegane vocht aan te vullen en zijn al snel weer het mannetje, dankzij twee halve liters Weizen bier de man. Dat de meisjes aan één glaasje genoeg hebben, betekent niet dat zij niet hard gewerkt hebben, maar zij houden nou eenmaal niet van lekker zweten. Op het terras hebben we zowaar sjans met een peuter van een jaar of twee. Ja, de professionaliteit als grootouders die wij ontwikkeld hebben, verloochent zich niet. We hebben een mooie etage gehuurd, maar besluiten niet zelf te koken. Vanwege de verjaardag van Renée worden er pizza’s besteld met een lekkere fles Italiaanse wijn. Op je gezondheid Renée!