Het wordt nu toch echt heet

19 mei 2022 - Cazorla, Spanje

Als we vertrekken van camping Montillana dalen we af langs het stuwmeer van Tranco en rijden alweer het volgende Nationale park binnen. En ook dit is weer van een betoverende schoonheid, we blijven ons verbazen, zoveel mooie natuur in één land, ook al is het dan een heel groot land. Aanvankelijk blijven we redelijk vlak rijden, voor Spaanse begrippen dan hè. Dat betekent nooit echt vlak, maar grote klimmen zijn er niet. Heerlijk fietsen door een mooi land met lekker weer, wat kun je nog meer wensen. Nou, ideetje van Reneetje: ze zouden vaker iets lekkers bij de koffie moeten serveren. Meestal blijft het beperkt tot een Madeleine-achtig cakeje als er al iets te happen valt. Maar het is geen probleem als je je meegebrachte lekkernijen op het terras bij de koffie nuttigt. Nu we het toch over Spaanse bijzonderheden hebben. Wat te denken van de altijd omheinde percelen. Ieder huis in Spanje heeft een omheining van een muur en/of hekken van een meter of twee hoog. Nou Ad, zo bijzonder is dat niet, je ziet dat ook in Frankrijk en Italië en heel veel andere landen. In Nederland doen we het veelal bij ons tuintje, maar inderdaad minder om het hele perceel. Een andere bijzonderheid in Spanje, maar ook veel andere landen is het laten staan van lege gebouwen, die dan langzaam aan meer en meer in verval raken. In Nederland worden overbodig geworden gebouwen meestal gesloopt en opgeruimd, elders wachten ze vaak tot het in de weg staat voor iets nieuws voordat ze het gaan opruimen. Zou dat ook in overdrachtelijke zin gelden voor het psychisch welzijn van mensen. Zijn we in Nederland gewend om psychische leegstand of verval direct aan te pakken en op te ruimen in plaats van iemand met rust te laten omdat het helemaal niet in de weg staat om verder te leven? Rijzen daarom de kosten van de geestelijke gezondheidszorg in Nederland de pan uit? Het blijft stil, waarschijnlijk  hebben de reisgenoten weinig op met deze hersenspinsels van Ad die hij niet met ze deelt, zodat ze ook niet afgedaan kunnen worden als psychologie van de koude grond. We fietsen door in stilte. Of we stil zijn door de overweldigende mooie natuur, of dat we allemaal in ons eigen gedachtentuintje aan het rondstruinen zijn blijft een raadsel, maar het is een heerlijk manier van tijdverdrijven, go with the flow.

Sodeju, zo’n klim is echt wel effe hard werken zeg. Zelfs op een ebike is het serieus doortrappen. We zijn eerst geleidelijk 200 meter gestegen, maar gaan nu over een afstand van 8 kilometer 400 meter omhoog tot alweer boven de 1200 meter. Tot nu toe zijn we echter nooit teleurgesteld over de beloning die dit oplevert en ook nu krijgen we weer prachtige vergezichten voorgeschoteld. Gelukkig hebben we ruim voor de klim koffie gedronken en kregen we er heerlijke zoetigheid bij geserveerd van een vriendelijke barjuffrouw, dus zowel wij als onze accu’s hebben energie genoeg om zonder stress dit soort prestaties te leveren. Volgens het routeboekje zijn er niet veel goede campings te vinden in dit gebied, behalve de camping die ons doel is. Wij hebben ons oog laten vallen op de camping in Cazorla die wordt beheerd door de Nederlandse Lieke. De terrassencamping is heel mooi tegen een wel hele steile helling aangelegd. We gaan in de eerste versnelling met turbo ondersteuning omhoog en halen net de afslag naar de receptie. Was dat 25%? Geen wonder dat caravans met een tractor omhoog gereden worden. Dan volgt een nog moeilijker klusje, de mooiste kampeerplek moet gevonden worden. Dat lukt wonderwel vlot, al moeten de selecteurs hiervoor een paar mensen wegsturen die de schaduw van het mooiste plekje hebben opgezocht in plaats van de verzengende hitte van hun eigen kampeerplek. Het is inderdaad erg heet en zelfs het opzetten van onze tent in de schaduw kost de nodige straaltjes zweet. Opmerkelijk genoeg gaat de samenwerking van de koppels bijzonder soepel en in no-time staan de tentjes en kunnen wij aan het bier. Als we weer wat op adem zijn gekomen rijden we met lege fietsen naar Cazorla, een pittoresk stadje met nauwe straatjes en grote hoogteverschillen. Middels stoplichten wordt in sommige straatjes de rijrichting beurtelings omgedraaid. Hoewel de stoplichten in Spanje dezelfde kleuren hebben als in Nederland, is de betekenis van die kleuren volgens Hans toch anders. Regelmatig moeten we met de fiets de stoep op vluchten om niet platgereden te worden. Zonder kleerscheuren bereiken we het stadsplein waar alle leuke terrassen zijn en blijkt de leukste plek vinden een stuk moeilijker dan de selectieprocedure op de camping. Toch lukt het binnen een kwartier een plekje te vinden op een terras waar ook wat te happen is. Helaas staan er geen plaatjes op de menukaart en is de Spaanse beschrijving zo bloemrijk, dat Google Translate er geen chocola van kan maken. Dat wordt dus gokken. Afijn, met vier volslagen verrassing-gerechten die we vrijmoedig met elkaar delen, weten we ons buikje te vullen en hebben ook nog eens een hoop lol. Morgen hebben we een rustdag en kunnen we het rustig aan doen. Heerlijk luieren, want zelfs Hans en Ad laten de fiets werkeloos staan.

Foto’s

5 Reacties

  1. Erna:
    2 juni 2022
    Het is er wel prachtig, ze moeite waard die klimmetjes. Wellicht is het de warmte, maar kijk even naar de datum. De tijd gaat snel maar ook weer niet zo snel.
  2. Petra:
    2 juni 2022
    Wat een prachtige omgeving waar jullie door heen fietsen. Genieten. En heerlijk om zo je eigen hersenspinsels te hebben zonder die te hoeven delen. Nog veel plezier.
  3. Heidi Kluitenberg:
    2 juni 2022
    Heerlijk jongens en zo bruin gekleurd! 🌞🌞
  4. Roand Rouw:
    2 juni 2022
    Weer een prachtig verhaal en weer geweldige foto's van een mooie natuur. Nog veel fietsplezier.
  5. Christi Rouw Gans:
    5 juni 2022
    Fietsen in vrijheid, genieten van zoveel moois.
    Maar hoe jullie het uithouden met geen of kleine ontbijtjes, is mij een raadsel. Gelukkig kan er s'avonds lekker gegeten worden. Veel plezier verder!