Dag 24 van Fortezza naar Fortezza

Zondag 10 september. De hamvraag voor vandaag is: wordt het een paar uur droog en of blijft het de hele dag regenen? Na uitgebreid bestuderen van weerapps, weersvoorspellingen op tv en het oordeel van lokale experts volgt het oordeel: capituleren. We gaan een dag niksnutten. Niet alleen omdat we bang zijn nat te worden van een miezerig buitje van 24 uur, maar vooral omdat de bewolking heel laag hangt en het uitzicht nul is. We hebben het plan om de Brennerpas fietsend te overwinnen, maar daarna is het over de grote weg afdalen naar Innsbruck en met al dat verkeer op een natte weg is het minder prettig en minder veilig. De radio maakt voortdurend melding van files door het vele verkeer over de Brennerpas. Voor morgen ziet het er beter uit, dus wachten we een dag. Dat wordt dan wel een lange dag, want er is hier weinig te beleven. We hebben tv en internet en dat biedt in elk geval enig passief vermaak. Marianne checkt nu.nl voor het laatste nieuws; orkaan Irma bereikt Florida, smeltende gletsjer in Zwitserland, laatste dag Vuelta, verrassende winnaar US Open bij de vrouwen. Ad bekijkt de Italiaanse tv die hier in het Duits uitzendt en kan het zowaar goed volgen. Dan beneden even een cappuccino halen en kijken naar Pavarotti, toch maar niet. Even appen met Hans en Renée, stukje blog schrijven, einddoel voor morgen alvast uitzoeken en elkaar eens goed bekijken. Tot nu toe hebben we voornamelijk elkaars achterkant gezien, want we fietsen in file, achter elkaar aan. Ad ziet iets bijzonders aan Marianne, het zou iets van opluchting kunnen zijn omdat hier in het dorp gelukkig sigaretten te koop zijn… Marianne ziet dat Ad’s buikje aanmerkelijk geslonken is door de inspanningen van de afgelopen drie weken, zou dat blijvend zijn?

Er komen net 4 volledig verzopen fietsers de Gasthof binnen en ik zit een beetje sloom op m'n iPad te koekeloeren. Het geeft me een dubbel gevoel als je de echte bikkels treft, lekker droog niksen of lekker nat fietsen... Als ze hun schoenen uittrekken en het water er in straaltjes uitloopt, lachen ze van plezier en maken er een fotootje van. De hotelbaas verklapt dat ik vandaag een rustdag heb, waarop ze me in onverstaanbaar dialect toespreken en me meewarig aankijken, zo lijkt het. De grens tussen regen en sneeuw ligt op 1400 meter, dus er ligt verse sneeuw op de bergtoppen om ons heen. Met een temperatuur van een paar graden boven nul zou het wel even kunnen blijven liggen. Op de tv wordt door de RAI uitgebreid verslag gedaan van het noodweer in Livorno dat al 6 doden heeft geëist. Laaggelegen huizen zijn ondergelopen en onbewoonbaar geworden, duikers gaan volgelopen tunnels in. De burgemeester zegt “De stad is verwoest.” Er is vannacht meer dan 250 mm gevallen. Het doet ons denken aan twee jaar geleden toen we met Hans en Renée in de buurt van Cannes zelf in noodweer terechtkwamen, maar met de schrik vrijkwamen. Van Livorno tot onder Rome schijnt het een puinhoop te zijn door het noodweer. En ook noordwest Italië, Milaan bijvoorbeeld, heeft met noodweer te kampen. En wij doen hier moeilijk over een pisbuitje?

Later op de middag komt een Franse motorrijder de Gasthof binnen voor een kop koffie. Hij is op de terugreis van Boedapest naar ergens in Frankrijk en maakt een korte stop. Niet heel kort, want Mari klampt hem onverwijld aan voor een babbel. Naast de normale plichtplegingen, zozo, pfft, dat is me wat, jeetje en wauw (in onvervalst Engels) krijgen we nog een bruikbare tip: aanmelden bij couchsurfing.com om gratis te overnachten of om dit aan te bieden. Hij doet dit regelmatig en dat bevalt hem heel goed. Nog nooit een negatieve ervaring en het is altijd geheel vrijblijvend voor beide partijen. Zo vond hij gisteravond na 1000 km motoren om half elf nog een slaapplek bij een student, heel gezellig. We luieren verder de dag door en verheugen ons op hopelijk weer een ouderwets lekkere avondmaaltijd. Bij het eten drinken we gezellig een wijntje, want vanmiddag heb ik al een biertje gehad en ik moet zuinig doen met calorieën als ik niks verbrand. Een halve liter Weissbier is toch weer 200 kcal en die moeten er morgen wel weer af gefietst worden. Om de conversatie op gang te brengen zeg ik tegen Mari: “Wijn doet je goed, je lijkt er mooier, charmanter en aantrekkelijker door.” Waarop Mari zegt: “Nou, ik heb nog bijna niks gedronken hoor.” Ik weer: “Weet ik, maar ik des te meer.” Mari kan er om lachen, dus wijn maakt je ook nog relaxter. En volgens mij maakt het voor dit effect niet uit of je rood of wit drinkt. Omdat we vroeg willen opstaan om bijtijds op weg te gaan, plaatsen we het blog nog voordat de dag ten einde is, we verwachten vanavond toch geen spannende zaken meer te beleven die we met jullie willen delen ;-)