Dag 21 van Malcesine naar Trento

Donderdag 7 september. Alsof we al weer helemaal een nieuw ritme gevonden hebben staan we om negen uur klaar voor vertrek. Het ochtendritueel is afgewerkt in een uurtje, inclusief jamcroissantjes en cappuccino, dat is ons tempo. We fietsen een klein stukje terug naar de vertreksteiger in Malcesine. We kopen kaartjes voor de boottocht naar Riva, die ruim een uur duurt. Het wordt aanbevolen dit een paar dagen vooruit te reserveren als je de fiets wilt meenemen vanwege beperkte plaatsen, maar het is al later in het seizoen en wij doen het op de bonnefooi. Geen probleem, de boot komt uit Brenzone en is nog bijna leeg. Als Ad met zijn fiets de loopplank oploopt kiepert die omhoog onder het gewicht. We steken het Gardameer over naar Limone waar een enorme stoot toeristen aan boord komen en vervolgens via Torbole naar Riva. Marianne wilde daar graag naar toe. Nou, ze heeft het gezien en er was niks te beleven anders dan horden toeristen en het beginpunt van een vast en zeker prachtig uitgehouwen fietspad in de steile bergen langs de westkant van het meer, eigenlijk alleen geschikt voor mountainbikers. We drinken cappuccino wat volgens Ad veel te lang duurt en gaan gauw op weg terug naar de route. “We hebben 25 km per boot gedaan, maar nog geen meter gefietst en dat noem je fietsvakantie” moppert hij zacht voor zich uit. Hij krijgt gelijk lik op stuk. Bij Torbole moeten we even een stukje omhoog, van 60 naar 210 meter over een traject van slechts 1,5 km. Ja, dat is dus gemiddeld 10% die merendeels zigzaggend afgelegd wordt door Ad om maar voldoende snelheid te houden zodat hij niet omvalt. “Had ik maar de benen van gisteren”, verzucht hij halverwege en neemt nog maar eens een slokje om de straaltjes zweet te blijven voeden. De laatste meters van een procent of 4 à 5 lijken wel een afdaling, nu de grootste spanning van de kuiten af is. We blijven nog doorstijgen tot 287 meter waar we het bordje van de Passo San Giovanni treffen. Hé, een pas, dan gaan we nu naar beneden. En zowaar, we dalen tot we wederom de oever van de Adige treffen die ons in noordelijke richting weer de hoofdroute van Reitsma richting Amsterdam wijst. “Hè bah, niks aan dat we alweer naar huis fietsen” moppert Marianne. “Welnee, we fietsen wat in het rond en nu toevallig richting Apeldoorn, maar we slaan zo weer af” stelt Ad haar gerust. In de buurt van Rovereto pikken we een terras voor een heerlijke koude cola en een brochette en buffelen vervolgens door. Het fietsen langs de Adige op een mooi vrijliggend fietspad met een windje in de rug gaat als een speer, ook al fietsen we stroomopwaarts, dus licht omhoog, we komen niet onder de 20 km/u. Het is een aardig dal, maar niet bijzonder spectaculair. Gelukkig fietsen we meestentijds aan de linkeroever terwijl de snelweg aan de andere kant ligt. Als we een grote plaats in het zicht krijgen, blijkt dat Trento al te zijn waar we op de heenreis de afslag richting Caldonazzo (Venetië route) hebben genomen. Op het plein waar we toen een cola dronken, vinden we nu een plek voor de nacht in hotel Veneziano, met uitzicht op het plein en de mooie fontein. Na een lange douchebeurt, tjonge, wat duurt dat lang voordat warm water op de derde verdieping komt, spoelen we de fietskleding uitbundig, wat geen overbodige actie blijkt gezien de kleur van het spoelwater. Vervolgens drinken we een biertje op het plein, gaan nog even relaxen (met chips voor de tv) voordat we ons verwennen met een lekkere warme hap. Marianne een kippenborst, Ad een goulash. Tja, het is vakantie, dus we nemen het er van.