Dag 19a van Verona naar Delft

Dinsdag 5 september. Vanaf een uur of 5 ‘s morgens liggen ze al wakker, de Roubosjes. Vandaag is hun dag van de reis naar huis. Eerst treinen naar Heidelberg (11 uur) en dan nog een stukje autobaan naar Delft (5 uur). Om half zeven is het dan eindelijk opstaan om de tent voor de laatste keer op te breken en de spullen in te pakken. Dat gaat verbazend stilletjes, alsof ze al vrede hebben aan de gedachte “vakantie voorbij, weer aan het werk”. Of willen ze de Rouwtjes niet wakker maken die anders vast en zeker mee willen om pas bij het station afscheid te nemen en die treuzelen altijd zo akelig lang, je zou je trein maar missen. Of zouden ze stiekem denken aan het opa en oma worden, dat kan deze week zomaar gebeuren, of volgende week, tja… Om kwart voor acht staan Hans en Renée gepakt en gezakt èn Ad en Marianne startklaar voor de laatste gezamenlijke kilometers van deze heerlijke vakantie. Vanaf Castel San Pietro zijn we in twee minuten beneden, over de Ponte Nuovo de binnenstad door over de marmeren Via Mazzini wat voetgangersgebied is, maar het is de kortste route en Hans lijkt opeens haast te hebben? Toch niet. Om acht uur zitten we geheel relaxed aan de Corso Porta Nuova aan een lekker bakje koffie. Met zicht op het station, dat wel, desnoods kunnen we kruipend nog op tijd komen. Om half negen staan we op een leeg perron 1 van Stazione Verona Porta Nuova. Hmm, nog geen trein te zien maar die zal zo wel komen, hij begint immers hier, dus tijd zat om alles in te laden. Na tien minuten nog geen trein, even het informatiebord checken. Ja, hij staat er wel op, dus hij zal zo wel komen, toch? Hmm, tien voor negen, nou wordt het het toch tijd… De machinist zal zich toch niet verslapen hebben? “ Ik zie wat komen,… Oh nee, toch niet”. Het voelt alsof dit de spannendste minuten van de hele vakantie zijn, maar 5 minuten later is er geknuffeld, staan de fietsen op hun plek en zitten Hans en Renée prinsheerlijk in hun trein op weg naar huis.

Het plan om samen naar Verona te fietsen was in een uur gesmeed en leek wel leuk. De uitvoering nam twee en een halve week in beslag en was fantastisch. Mooi weer, prachtige route, veel lol samen, geen pech onderweg, wat wil je nog meer? Oké, de Aïda houden we nog tegoed, maar die 1030 kilometer en 7380 hoogtemeters hebben we mooi in de pocket. En mochten we ooit bij het nalezen van dit reisverslag twijfelen of het echt zo fantastisch was, dan doen we het toch gewoon opnieuw. Desnoods koopt Ad dan ook een e-bike, dan halen we misschien zelfs Rome nog wel.

Hans en Renée, bedankt voor deze fijne vakantie, wij trappen nog even door. En we zullen het blog voortzetten, dan lees je dat het zonder jullie ook leuk is, maar natuurlijk veel minder gezellig. Jullie een voorspoedige reis naar huis. Groetjes.