Dag 18 van Vicenza naar Verona

4 september 2017 - Verona, Italië

Maandag 4 september. Om half acht wordt er op de deur geklopt, het ontbijt staat klaar. Voor Italiaanse begrippen is het behoorlijk uitgebreid en we laten het ons goed smaken. Dan hebben we voldoende in de maag om gelijk een flink stuk te fietsen is steevast de gedachte die eigenlijk nooit gepraktizeerd wordt, want die koffietentjes zijn toch zo verlokkelijk. We zijn nog niet eerder om acht uur al opgestapt en dat lukt ook vandaag niet, want bij het wegrijden horen we geratel. Helaas, de ketting van Ad ligt er weer af en dat geeft 5 minuten vertraging. Maar dan zijn we op weg om met gezwinde spoed ons einddoel Verona te bereiken. Helaas, de eerste tien kilometer is het meer óp dan néér en kost behalve een uur tijd ook nog een halve liter zweet. Dat gaan we dan eerst maar eens aanvullen in zo’n koffietentje. Alweer helaas, geen lekkere zoetigheid er bij deze keer. Wat een kl…vakantie. Zo dat is er uit. En nu weer in Zen modus lekker fietsen. Indachtig de opmerking van mevrouw kunstgebit een paar dagen geleden dat Hans wel erg ver voor de troepen uit fietst, bedacht ik me dat een oortje, zoals scheidsrechters gebruiken, misschien een oplossing is om contact met de achterblijvers te houden. Tegelijk realiseer ik me dat juist dit soort ongecompliceerd gepeins het ultieme genot is voor de echte vakantiefietser: je hoofd helemaal leeg hebben, een beetje om je heen kijken en alvast voorpret hebben van die eerste slok op dat terrasje… Daar praten we wel weer verder over belangrijke zaken als “Zullen we er nog één nemen?”

We zijn het roerend met elkaar eens dat het verstandig was om gisteren door te fietsen naar Vicenza. Het is met 65 km geen lange, maar best pittige etappe vandaag. Gelukkig kunnen we vaak wat rustige wegen nemen, maar er zijn nauwelijks fietspaden in dit gedeelte van Italië. Niets zo vervelend als langsrazende (vracht)auto’s die je Zen-gevoel verstoren. Hoe dan ook, zolang we blijven trappen komen we vanzelf dichter bij ons doel en de bordjes van fietsroute i1 naar Verona zijn weliswaar minder duidelijk geplaatst dan de Duitse bordjes, maar helpen meestal wel. In Soave zien we twee bordjes: een noordelijke variant die 12 km naar Verona aangeeft en een zuidelijke variant die 25 km aangeeft. We hebben nog het één en ander te regelen in Verona (treinkaartjes) en besluiten de kortere noordelijke route te nemen, hoewel die meer klimwerk lijkt te hebben. Op hoop van zegen dat alle accu’s het deze keer wèl tot de eindstreep volhouden, krijgen we inderdaad een paar korte venijnige klimmetjes voor de kiezen, waarna we 3 km verder een bordje “Verona 22 km” zien!! Die Italianen maken er een potje van, knort Hans tevreden en zet er nog eens flink de sokken in. Een eindje buiten Verona komen we op Reitsma’s Rome-route en langs de Adige fietsen we heel rustig over een grindpad richting centrum. Het station wordt vrij makkelijk gevonden en de rij voor de ticketbalie is niet al te lang. Dat gaat alvast goed. “Two tickets to Heidelberg, bitte” vraagt Hans vriendelijk met zijn bekende ontwapenende glimlach. Dat blijkt geen probleem, maar de bijbehorende fietsplaatsen wel. “No sir, tutti completa biciclettes” is het onverbiddelijke commentaar van de best wel vriendelijke lokettiste. “Misschien kan het loket van de Deutsche Bahn nog iets voor u regelen?” Verdorie, dat gaat niet volgens plan. Vooral haar opmerking dat je echt wel een paar dagen tevoren moet reserveren klinkt onheilspellend. Bij het loket van de Deutsche Bahn alweer een vriendelijke lokettiste, die ook een zorgelijke blik toont als ze de mogelijkheden in het reserveringssysteem doorzoekt op fietsplaatsen. Maar dan komt het verlossende woord er uit, het gaat lukken. Morgenochtend 09.04 vertrekken, in München en Stuttgart overstappen en om een uur of acht in Heidelberg. Zucht, zucht, diepe zucht, pffft.

Opgetogen dat er nu niets meer fout kan gaan zoeken we de weg naar de camping. Gelukkig wijst de gps van Ad de kortste route aan, helaas gaat die zo steil omhoog, dat de laatste 500 meter, net als gisteren, gelopen moet worden. Renée roept iets van “Vicenza syndroom”, maar blijkbaar bedoelt ze dat als grap, want er wordt hartelijk om gelachen door Hans en Marianne. Of Ad ook lacht kun je door zijn gekreun en gesteun niet goed horen, misschien weer tijd voor een putje? We krijgen twee plekjes achterin een smalle ommuurde binnenplaats van het voormalige bastion (restanten uit 14e eeuw) die op deze heuvel gebouwd is en een prachtig overzicht over het oude centrum van Verona biedt. Marianne vindt het te benauwd en regelt twee plekjes naast de receptie, lekker dicht bij het terras en de toiletten, zodat we niet steeds 30 meter naar boven en beneden hoeven te lopen. Tentje opzetten, douchen en consumptie nuttigen wordt routineus  afgewerkt voordat we tegen achten de oude binnenstad inlopen. Even naar de Arena lopen om te zien waar we een volgende keer de Aïda gaan zien. Vanavond is er een soort muziekfestival van ons onbekende Italiaanse artiesten en een drukte van belang. Gauw door en op zoek naar een geschikte eettent. Dat valt nog niet mee, de één te sjiek, een ander te simpel en een derde zit vol. Na een uur wandelen heeft de trek in eten onze eisen drastisch ingeperkt en stoppen bij het eerste tentje waar een tafeltje vrij is. We worden echter naar een buitenterras achter de zaak verwezen, waar we een mooi plekje met uitzicht op de rivier krijgen. Dan worden we ook nog bediend door een uiterst charmante ober, we zitten helemaal goed hier. Hij weet op innemende wijze ons alle vier het menu van de dag te verkopen, iets met kip en salade. Zelfs de wijn die wij uitzoeken wordt op zijn advies aangepast en vol verwachting wachten we af. “Helaas, er is nog maar voor twee gasten menu van de dag, de kip is op.” Zonder morren bestellen we er twee andere maaltijden bij en delen van alles een beetje met elkaar. Op de weg terug naar de camping scoren we nog een ijsje, het is immers bonte avond, voordat we aan de 233 treden omhoog beginnen. Nog even de telefoon opladen zodat de wekker morgen nog stroom heeft, want we mogen ons morgenochtend niet verslapen. Zzzz.

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

Foto’s

5 Reacties

  1. Marja Cornel:
    5 september 2017
    Goede reis terug en hartelijk dank dat wij weer mee mochten genieten van jullie prachtige trip met bijbehorende foto's!
    Groetjes van Bert en Marja Cornel
  2. Henk:
    5 september 2017
    Mooie trip weer. Het was vermakelijk om e.e.a. te consumeren.
    Nu veilig naar huis.
  3. Andrea Roepers:
    5 september 2017
    Dat waren weer mooie reisverhalen, weer een prachtige prestatie om op jullie lijstje bij te schrijven.
    Goede reis terug.
  4. Joop Ten kate:
    5 september 2017
    Hoi Hans en Renee,
    Leuk jullie reis te lezen! Mooie bekende tocht voor ons!! Jullie gaan om een fijne reden al weer naar huis, zo lees ik tussen de regels door!! Wij hebben dit naar rondje Ierland gedaan! Hartelijke groet
  5. Joke vd Knaap:
    5 september 2017
    Weer genoten van alle reisverhalen. Goede reis terug.