Dag 14 van Auer naar Caldonazzo

Donderdag 31 augustus. Na de uitputtende etappe van gisteren zijn we wel toe aan een korte en makkelijke etappe. En dat gaat het worden, zegt Hans, want Trento als einddoel ligt 40 km naar beneden rijden. Dat is een prima uitvalsbasis om, via toch heel wat omwegen, Delft te bereiken voor de opa en oma celebration die nu vast en zeker eerdaags aanstaande is, toch? Alle varianten van treinen en vliegen via Innsbruck, Venetië, Verano, Milaan, München en Lindau zijn minutieus uitgeplozen op tijdstip van vertrek, tijdsduur, kosten, overstappen en 60-plus faciliteiten. Het blijft ongemeend stil met telefoontjes uit Huize T&M, waardoor de spanning bij opa en oma in spé alleen maar toeneemt. Dan bel je toch even, oppert de één. Ben je gek, stel dat …. Eh, nou nee, dan worden ze zelf ook maar zenuwachtig, dat kan nooit goed zijn voor de baby. Afijn, met minimale tegenzin richten we ons weer op vakantie vieren en omdat de reis de vakantie is gaat het dus om het fietsen. Elke dag weer dat fietsen, je wordt er toch helemaal vrolijk van, nietwaar? Onwaarschijnlijk vroeg, om de warmte èn de regen voor te blijven, zitten we vóór half negen al op de fiets, het is immers vakantie. Hans heeft dit keer een dreigende regenbui als wapen ingezet om flink van start te gaan, maar het gaat deze keer zoals beloofd, wèl heerlijk naar beneden, dus lekker vlot. Na dik een uur hebben we de eerste 25 km gedaan en een kop koffie verdiend. In San Michele all’Adige krijgen we daar een heerlijke cannula crema pasticcera dolce bij, dus bestellen we met plezier een tweede ronde. Terwijl we zitten vallen er drie druppels regen en grijnst Hans uiterst voldaan met een blik van “zie je wel…., ik had het toch gezegd?”

Renée oppert volkomen onverwacht de mogelijkheid om Trento voorbij te fietsen!!! Het is weliswaar een prachtige oude stad, maar druk en benauwd. Wie wil er nou in de grote stad blijven als er leuke plaatsjes omheen liggen? Onvermoed blijkt daarna plots besloten om de trip van vandaag pas in Caldonazzo te beëindigen. De route loopt dwars door Trento en omdat het markt is moeten we een stuk lopen. We negeren de blikken van de autochtonen die ons aanstaren als waren we Roma zigeuners, waarschijnlijk vanwege de opgetaste zooi die we meeslepen. Op het beroemde plein met fontein en Palazzo drinken we een koude cola en treffen daar wederom fietser Jos. Hij was Trento voorbij gefietst richting Rome, maar bedacht dat de Venetië variant wellicht meer de moeite waard was, dus terug naar waar de route splitst in Trento. We kletsen gezellig wat, nemen nog een cola en tappen vers koud water in de bidon, want we moeten straks eerst “een stukje” omhoog, weet Hans uit herinnering van drie jaar geleden. Dat moet geheugenvervalsing zijn weten we een uur en een liter zweet later. Behalve drie keer fout rijden door ondeugdelijke aanwijzingen van reisleider Reitsma, blijkt het “stukje” een flink aantal kilometers dat stijgingen van 5 tot 15 % omhoog is. Omdat we de route naar Venetië niet op de gps hebben, spreken we af dat degene die voorop fietst bij ieder kruispunt even stopt zodat we allemaal dezelfde weg kiezen. Hans meent dat Renée zich niet geheel conform afspraak gedraagt en onverantwoord vooruit is gesneld. Hij belt haar tot de orde, het is per slot het digitale tijdperk, en dwingt haar zonder pardon een kilometer terug omhoog. “Bij een kruispunt zou je stoppen, oelewapper” probeert Hans haar nog vriendelijk tot beterschap te bewegen. “Dat was geen kruispunt, maar een T-splitsing, lulhannes” is het moedige verweer van Renée. Ad en Marianne besluiten geen partij te kiezen maar alleen te genieten van dit gratis toneelstuk dat zich vervolgens zowaar nog tweemaal in een variatie op hetzelfde thema herhaalt. Misschien zijn het de zenuwen dat er geen cabin meer beschikbaar is als we op Camping Mario aankomen, misschien hormonale escapades, misschien een terugval in het stressloosvakantievieren gedachtengoed, misschien een vroegtijdig visioen van zogaathetdusvoortaanalsikmetpensioenga, uw reporter van dienst heeft geen idee, maar vindt het allemaal prima en zeker voor publicatie geschikt.

De cabin op de camping is eigenlijk alleen voor drie nachten te huren en wij hebben slechts twee nachten in gedachten. We hebben namelijk alweer een rustdag ingelast vanwege het verwachte noodweer. Na overleg met de manager is het akkoord en huren we een “mobilhome basic”, inclusief twee slaapkamers, badkamer met wastafel, douche en toilet, warm en koud stromend water, keukenhoek met koelkast, woonkamer met satelliet-tv en aircondition. Het gemis aan een overdekt terras doet zich nadrukkelijk gelden, maar wij schikken ons in deze beperking. We eten in het restaurant van de camping met uitzicht op het zwemparadijs waar juist de avondsessie van het entertainment-team van start gaat. Naast een honderdtal kinderen genieten minstens zoveel ouderen van deze routineus uitgevoerde klus, waaronder jullie luierende fietsers. Het eten smaakt voortreffelijk en na het afsluitend ijsje en koffie nemen we voor onze basic slaaphut nog een afzakkertje in de zwoele avondlucht. En alweer lukt het niet om de thuisblijvers van een actueel blog te voorzien. Het wordt zowaar een beetje pijnlijk om bij herhaling onze trouwe meelezers teleur te stellen, maar de vermoeidheid wint het van de wroeging. Morgen gaan we dat allemaal inhalen, zo beloven de andere drie namens de vaste blogschrijver, die al heerlijk ligt te ronken, dromend wat de dag van morgen nou weer aan belevenissen zal opleveren. De verwachte regen hebben we vandaag niet gezien.