Dag 12 van Pfunds naar Lasa

Dinsdag 29 augustus. Altijd lastig als je het blog een dag later moet schrijven. We maken zoveel leuke dingen mee, dat het net lijkt of het al een paar dagen geleden is. We gaan op vakantie om zelf te genieten, maar we willen de thuisblijvers niet vergeten en wie weet lezen we het zelf ook nog eens na, want het gaat veel te vlug. Vandaag gaan we de Reschen-pas over en dat belooft een mooie etappe te worden door Oostenrijk, Zwitserland en Italië. We doen soms zwijgend het ochtendritueel van tent opruimen en fiets optuigen, maar vandaag hebben we praatjes. Of het door de koude nacht komt, of door de bewoners van het tentenveldje, allemaal fietsers, wie zal het zeggen. We horen uit een tent die er gisteravond bij kwam toen wij uit eten waren een vrolijk gebabbel. Even later komen er één, twee, drie kindertjes uit de tent gekropen. Het blijkt een leuk Engels stel die met hun kindertjes op de fiets van Londen naar Verona onderweg zijn en daarbij de bergen niet mijden. En alles alleen op spierkracht, over bikkels gesproken. Ondertussen hebben de buren die gisteren aankondigden om zes uur op te staan een uur later hun tent opengedaan en zich in een wintertenue gehesen met een soort maillot onder de fietsbroek, armwarmers over het shirt en dikke handschoenen aan alsof ze gaan bergbeklimmen in plaats van fietsen. Het is inderdaad wat frisser, maar een extra fietsjasje vinden wij ruim voldoende. Hoewel ze het niet graag toegeven zeggen de meiden na een uurtje fietsen dat zo’n lekkere warme maillot hun ook wel wat lijkt. Ach, we gaan zometeen bergop en dan fietsen we ons wel warm. Onderweg vertelt Marianne over haar ontmoeting met mevrouw maillot in het washok waar die haar gebit stond te poetsen en met een tandeloos mondje tegen Marianne zei: “Jullie hebbe nog nie ontbete toch, wij poetse onze tande altijd nà het ete”. De sublieme wijze waarop Marianne haar imiteerde gaf ons minstens vijf minuten lachplezier en voor we het in de gaten hadden waren we bij grenspost Martina al Zwitserland ingefietst. Dat bleef niet lang onopgemerkt want we fietsen direct recht omhoog naar de Norbertshöhe, een klim van 5 kilometer tegen 8%. Onderweg spot Hans een gems, hij kijkt namelijk om zich heen. Ad ziet vooral mieren, hij bekijkt vooral het asfalt. Boven aangekomen willen de meiden in de gelijknamige Gasthof hun accu opladen want we moeten nog verder omhoog naar de Reschen-pas. “Wie sind kleine Ladestation” was de eerste onaardige reactie van de uitbater, maar toen bleek dat we daar ook Kaffee mit Kuchen gingen gebruiken, werd hij wat vriendelijker. Toen ook Ad een half uur later de top bereikt had en voor de show nog even deed of hij het zwaar had gehad (nou ja als je er zo lang over doet), konden we aan de koffie en opladen voor het tweede deel van de klim. Dat bleek alleszins mee te vallen en de pas herinneren we ons vooral omdat we voor het eerst de 1500 meter hoogtegrens overschrijden. Daarna dalen we Italië in en raakt ook Marianne in vakantiestemming, eindelijk Bella Italia.

We rijden door een paar aardige dorpjes waar niet veel te beleven is totdat we Glurns binnenrijden en een prachtig plein zien waar we echt even moeten stoppen om een ijsje te eten. We overleggen of we het al zat zijn en de eerste de beste camping zullen nemen, maar één van ons heeft het plan opgevat om door te fietsen naar Lasa, vanwege romantische herinneringen en dat was niet Hans. Dat blijkt nog een hele klus op en neer door het golvend landschap, maar we worden beloond met heerlijk weer wat kamperen een genot maakt, zeker als het sanitair ook nog uitstekend is. We eten op het romantische plein onder het raam van het hotel waar drie jaar geleden Hans en Renée verbleven, maar daar hebben zij al over geblogd. Wij horen echter een aantal interessante details die niet in dat blog stonden. Genoeg voor vandaag, we moeten nog een paar blogs inhalen.