Naar Bizanet

Dinsdag 5 juni 2018

Je hebt er maandenlang naar uitgekeken, de koude winter wou maar eerst niet om,
Traag en langzaam kropen langs de weken, maar eindelijk, daar is ie toch: de zon!

Hèhè, eindelijk de eerste fietsdag, vandaag gaat het dan echt beginnen. En jawel, we beginnen onze fietstocht met een zonnetje. Renée en Marianne hebben klote geslapen, maar zij hebben een ebike. Hans en Ad hebben heerlijk geslapen en zijn spontaan wakker geworden. Uitgerust en met een enorme drive om de dijen aan het werk te zetten. De geplande tocht vandaag behelst slechts een kilometer of 50, misschien 55 als we een keer verkeerd rijden, dus we beginnen rustig. Even na negen uur hebben we een croissant achter de kiezen en koffie of thee naar behoefte genuttigd. De overbodige zaken laten we in de auto achter en de minder volle fietstassen worden aan de fiets gehangen. Waarschijnlijk concluderen we na de vakantie dat we best met nog minder op pad kunnen. Het eerste stuk voert over het jaagpad langs het Canal du Midi. Hobbels van flinke boomstronken en diepe gaten in het pad maken het nog spannend om dit stuk van de route heelhuids af te leggen. Wij snappen niet dat er fietsers zijn die helemaal tot aan Bordeaux langs het Canal willen fietsen. We rijden Bezier binnen waar een tweetal bezienswaardigheden het vermelden waard zijn. Eerst fietsen we langs het Canal die hier over rivier de Orb loopt. Iets verder bekijken we het historisch sluizencomplex van Fonsérannes. Een negental sluizen overbruggen een verval van enkele tientallen meters (voor het juiste aantal stellen we een prijsje beschikbaar). Ho, toiletstop wordt er geroepen. Het fenomeen plasstop is ons goed bekend. Zou dit een variant op hetzelfde thema zijn? Al snel wordt opgehelderd wat het verschil met een gewone plasstop is. Bij een toiletstop moet Renée hoognodig een verse lading deodorant onder haar oksels spuiten.... Benieuwd of dit een nieuw ritueel gaat worden.

Afijn, bij Colombiers breken we een nieuw record en gaan we voor het eerste kopje koffie na slechts 13 km. Hans gelooft nog steeds niet dat hij hiermee akkoord is gegaan, maar wij laten ons de koffie prima smaken. Renée glipt even weg en komt een minuutje later breed grijnzend terug: “Ik heb even een verrassing geregeld.” En ja, even later komt een mandje met stokbrood en wat jammetjes op tafel. Ai, da’s jammer, het was de bedoeling dat er vruchtentaart geserveerd werd. Hans legt nog even haarfijn uit wat het verschil tussen stokbrood met jam en een vruchtentaart in het Frans is, maar dat voegt weinig toe aan wat wij zelf al wisten, namelijk hetzelfde verschil als in Nederland. Opgetogen over het stralende weer fietsen we al spoedig weer verder want volgens de weer app konden we vanaf één uur onweer verwachten. Dat blijkt reuze mee te vallen, want om klokslag één zitten we op een terrasje in Nevian aan een frisje. De flesjes komen uit de koeling, dus de ijsblokjes gaan in de bidon voor onderweg. Terwijl we rusten komt een solo fietser het pleintje oprijden. Het is Jos die vanuit Rotterdam naar een plaatsje in de buurt van Cartagena (Zuid-Spanje) fietst om daar zijn vrouw te ontmoeten die met het vliegtuig gaat. Hij tipt ons zijn favoriete weer app die wij gelijk uitproberen: mooi, voorlopig blijft het droog.

De eerste fietsdag is gelijk al prachtig. Zien we in Nederland zo af en toe een bloemetje in de berm, hier zien we hele velden vol met korenbloemen blauw, klaprozen rood en boterbloemen geel. Eigenlijk gok ik dit maar, want mijn kennis van de flora is abominabel. Het gezelschap helpt me verder met de grote bloemsoorten: platanen, cipressen en een verdwaalde palmboom. Het cultureel erfgoed van Zuid-Frankrijk is nog wat beperkt in dit gedeelte, maar wat er is wordt door de boys vakkundig gemeden. De meisjes praten ons ongevraagd bij en gelukkig hebben we de foto’s nog. Zonder dat we er erg in hebben komen we al aan bij de camping. Verbazingwekkend is de gefietste afstand van 53 km gelijk aan de verwachting die Hans had opgegeven, da’s verdacht. We besteden er verder geen aandacht aan, want we zijn al weer druk met het uitzoeken van bier, rosé en chips uit de campingkoelkast in het kantoor. De meeste voorzieningen op de camping zijn nog niet open of in onderhoud, maar het hoognodige hebben we alvast binnen. De campingbaas biedt ons keus uit een tiental allemaal prima plekken waar de meisjes zonder dralen de allerprimaaste plek weten uit te zoeken. Eigenlijk willen we wel een huisje, maar volgens de baas van de camping is er absoluut geen regen op komst.

De tent staat in no-time, het bier en de chips zijn al haast even snel op en dan is het wachten tot het diner. We besluiten bijtijds te gaan eten in het dorpje en rijden om zeven uur Bizanet in. De plaatselijke pizzeria is nog niet open en de bediening is uiterst onvriendelijk, zo van “klanten niet gewenst”. De enige bar gaat net dicht en het restaurant is gesloten. Op het dorpsplein staat een mobiele-pizza-wagen die het druk lijkt te hebben wat vaak een teken is voor lekker eten. We bestellen 4 pizza’s met een wachttijd van drie kwartier. Hans biedt aan om de pizza’s te halen zodat we gelijk terug kunnen fietsen naar de camping, 3 km straf omhoog. Nog maar net terug zijn we deelgenoot van een bijzonder natuurverschijnsel: de hemel gaat open. Een werkelijk ongekende hoeveelheid water valt op ons neer en het blijkt een buitje van zeker twee uur. De stoerste van het hele stel trotseert het hemelwater en gaat op pad om de pizza’s te halen, wat een bikkel is die Hans toch. Zeiknatgaat het vlak voor de eindstreep nog bijna mis als Hans door 20 cm water het campingterrein oprijdt waar de campingbaas net een putdeksel heeft opengezet om het water makkelijker af te voeren. Gelukkig beheerst Hans de Franse taal subliem en weet onmiddelijk dat “ho ho” stoppen betekent en voorkomt daarmee in de waterput te duiken. Wij zijn vooral blij dat de pizza’s ons ongeschonden bereiken en smullen onder het afdak van de gesloten campingbar. Met goede hoop maar bange voorgevoelens gaan we naar de tent om de waterschade op te nemen. Bij Ad en Marianne blijkt het mee te vallen, bij Hans en Renée ziet het er minder rooskleurig uit: plasjes op het grondzeil en slaapzak en diverse spullen nat. Om half tien kruipen we zielig en vol zelfmedelijden de slaapzak in. Geintje, zulke watjes zijn we ook weer niet, maar we hopen wel op een goede nacht en beter weer als we morgen opstaan.