5 juli, de vijftiende fietsdag

We maken een paar dagen weer wat langere etappes. Zijn de meisjes inschikkelijker geworden of luisteren de boys even niet zo goed? Ad weet sowieso van niks, want die fietst gewoon achter Hans aan (meestal een kilometer of zo). Het lijkt er op dat de keus om de Alpen rechts te laten liggen en iets vlakkere etappes te plannen resulteert in langere etappes. Die buik van Ad moet eraf, zal Hans gedacht hebben, anders wordt het ook niks met ons tochtje van Land’s End naar John O’Groats. Gelukkig helpt het weer een handje mee. Het is een prima temperatuur om te fietsen, zo’n 20 graden ‘s ochtends, oplopend tot 25 in de middag. Zondagochtend en Frankrijk slaapt nog. In tegenstelling tot onze fietsvakantie in Italië, waar we op zondag hele hordes in strak lycra gestoken mannen tegenkwamen, is het hier stil op de weg. Wij vinden die rust heel prettig.

Vanaf de camping fietsen we door het naastgelegen dorpje Saint-Romans richting de rivier de Isère die we een tijd volgen. Eerder langs de Drôme was het nogal eens op en neer, misschien vandaag iets vlakker hopen we. Na een eerste supersteile klim van 300 meter blijven we inderdaad een hele tijd mooi vlak rijden. We rijden door boomgaarden van walnotenbomen die besproeid worden waardoor het heerlijk koel is en prachtig groen. De Isère is een flinke sloot water en af en toe wordt er gestopt om een foto van een aardig doorkijkje te maken. Een kopje koffie zou er ondertussen wel ingaan, dus als de route langs Viane loopt fietsen wij het stadje even in. We treffen zowaar een gezellig plein met een groot terras. De oude baas die de tent bestiert is alleraardigst. Ondanks de drukte, we kijken er van op, doet hij het kalm aan. Dat geeft Renée mooi de tijd om bij de patisserie framboosgebakjes te halen. Een lekkere koekbodem met een heus torentje van frambozen. Alleen de slagroom ontbreekt. De koffie is ook prima met echte warme melk zoals we het graag hebben. Je snapt niet dat Renée alleen zwarte koffie drinkt, veel lekkerder met romige warme melk. Marianne loopt nog even naar het bakkertje om een verse baguette te halen en komt terug met 2 pakjes sigaretten!? We pikken al snel de route weer op en zien vanuit het oosten de eerste besneeuwde Alpentoppen angstvallig dichterbij komen. Ik waarschuw Hans nadrukkelijk dat de bergen het wel eens op ons voorzien kunnen hebben, maar de reisleider maakt zich in het geheel geen zorgen. Ik des temeer, want ik ken zijn lijfspreuk maar al te goed: “flat is boring”.

Langzamerhand naderen we de “buitenwijken” van Grenoble. Het fietspad loopt over de bosrijke oevers van de Isère waar een groot aantal zwervers een onderkomen hebben gebouwd van takken, stukken bouwplaat en alle denkbare afval die een mens weggooit. Het is een trieste aanblik hoe sommige mensen (moeten) leven. Door het grote aantal winkelwagentjes en opgestapelde dozen en kratten zou je ten onrechte denken bij een Supermarché te zijn aanbeland. Het lijkt ons niet prettig hier ‘s avonds in het donker te fietsen. Vervolgens wordt de aanblik al niet veel opwekkender als we Grenoble echt binnenrijden. Grijze betonnen blokken die Oost-Duits aandoen. Op enkele het prachtige opschrift “Maison de retraite pour personnes âgées et handicapées”, maar het blijft een trieste bedoening. Verderop in de stad wordt het wat drukker en aardiger om te zien, maar wij hebben geen behoefte op verkenning uit te gaan. We volgen de route langs de rivier die de stad in tweeën splitst en fietsen noordwaarts de stad uit, tegen de wind in. We volgen de Isère nog een eindje, belooft Hans, maar anderhalf uur in de hitte is nog best een flinke inspanning. Daar zien we het bordje La Terasse en vinden al snel de bordjes naar de camping met dezelfde naam. Wat een kermis daar, dat stond niet op de internetplaatjes, bromt Renée die van rust houdt, zelfs of juist in het weekend. Het blijkt dat de camping aan een etang ligt waar veel dagrecreatie is èn het is zondag. De receptie is gesloten. De beheerder van de camping is tevens uitbater van het terras en dat is momenteel superdruk. Evengoed gooit Renée een balletje op om een chalet te regelen, maar het “deux nuits seulement” is onverbiddelijk. Dan maar het tentje opzetten, maar eerst een biertje op het terras.

De bestelling is inmiddels vertrouwd, de bikkels een pression sérieux, Renée een pression demi en Marianne een panaché. Waarom doet Hans er dan zo lang over om dat te regelen met de baas van het spul? Aha, hij is in onderhandeling om alsnog zo’n airconditioned chaletje te regelen voor één nacht. Het onderhandelingsresultaat is 60% van de prijs voor twee nachten, precies onze uiterste grens. Het chalet is bijzonder groot en luxueus ingericht, maar niet bijzonder schoon. Dan hoeven wij morgenochtend ook niet al te enthousiast aan het poetsen om het weer netjes achter te laten, denken we maar. De daggasten zijn tegen zes uur grotendeels vertrokken en het terras loopt leeg. Hans heeft geregeld dat wij iets later dan het voorgestelde tijdstip van 19.00 uur kunnen eten en als wij om half acht aanschuiven zijn er nog slechts twee tafeltjes bezet. Het eten is voor een campingterras alleszins redelijk en we zitten er heerlijk rustig. Wij zijn anderhalf uur later de laatste gasten die nog een kopje koffie bestellen en kletsen wat met de baas. Hij komt uit Kameroen en refereert trots vrouw en drie kinderen die op het terras wachten tot de tent gesloten wordt. Zijn ultieme droom is ooit met zijn kinderen en vooral kleinkinderen naar Kameroen terug te gaan. Hij kijkt verrast op als hij hoort met ervaringsdeskundigen van doen heeft, die (bijna) vier- en elfvoudig opa en oma zijn. En zo is weer een dag voorbij.