27 juni, de elfde fietsdag

Meestal begin ik de blog met de ochtend, maar vandaag kan ik er niet omheen, de middag is het absolute hoogtepunt van de dag, waarover later meer. Bijtijds op de fiets zitten betekent om 07:00 uur reveil. We hoeven geen tentjes op te breken, dus een yoghurtje en optassen en we staan klaar voor vertrek. Het is rondom bewolkt en links en rechts in de verte zien we zelfs donkere regenbuien. Dankzij de fenomenale navigeerkunst van onze reisleider, blijven wij droog. De temperatuur is ideaal om te fietsen, zo’n 20 graden, maar langzaam oplopend. De route is weer heel afwisselend en adembenemend mooi. Wij snappen dan ook echt niet dat mensen zeggen dat Nederland net zo mooi is. Natuurlijk, Nederland is prachtig, we hebben er heel wat met groot plezier doorheen gefietst en genoten van al het moois. Maar dit is een andere wereld, dit hebben we thuis niet. Uitzichten, geuren en kleuren, op en neer, 100.000 verschillende dorpjes en 10.000 campings, het is allemaal net even anders dan thuis. En dan die Fransen, wat die hebben dit jaar? We kennen ze wel als vriendelijk, bonjour madame, bonjour monsieur. Maar nu worden we met open mond nagekeken, toegezwaaid en soms echt toegejuicht: “Allez, allez, bon courage, excellement, respect!! Waar komt dat enthousiasme vandaan? Volgens Hans is het hoog tijd om ons blog te verbreden met een sociaal-maatschappelijk onderwerp: de naweeën van de eerste Coronagolf op het Franse platteland. In Frankrijk is indertijd een domme lock-down afgekondigd, waardoor iedereen thuis zat opgesloten, de hele samenleving ging op slot. We hoorden van Cin dat er streng werd gecontroleerd en als je betrapt werd op het onwettig een wandelingetje maken, je een flinke boete kreeg. Er zouden ook drones zijn ingezet om te controleren dat iedereen binnen bleef. Nu de boel weer opengaat, heeft dat een euforisch effect op mensen die, net als koeien in de lente, voor het eerst weer naar buiten mogen. En wij zijn als het ware de kruisvaarders die het hernieuwde leven symboliseren. Nou nou Hans, niet doordraven hè. Volgens mij zijn wij gewoon een stel leuke Hollanders die een paar euro’s komen spenderen en dan ben je altijd welkom, toch?

Afijn, terug naar de tocht van vandaag. Ik schreef al dat het een prachtige tocht was. Maar ook een tocht met twee verrassingen. Ten eerste reden we Courtézon binnen, zo’n 10 km vanaf de start en stelt Hans voor om een koffietent te zoeken. Na 10 km!! Nou is hij toch al de meest sociale van het stel, maar dat hij dat ook gaat aanwenden ten gunste van anderen,...... “Bravo Hans, als je zo doorgaat, eindig je deze vakantie met meer bonuspunten dan waarmee je begon.” Hij zal toch niet echt een softie aan het worden zijn? schiet nog even door ons hoofd. Sinds hij opa is, schijnt hij wel vaker emotionele erupties te ervaren (HvV, je bent gewaarschuwd). De koffie is uitstekend en om de hoek heeft Marianne een bakkertje gezien, dus wordt het eindelijk weer eens ouderwets smullen. Het is in Frankrijk heel normaal dat je op een terras gebak nuttigt bij de koffie dat je zelf meegebracht hebt. Het nadeel van twee kopjes koffie nemen, is dat Marianne ook twee keer moet roken! Dat levert stevast opmerkingen op die het groepsgevoel geen goed doen, maar M trekt zich daar geen sikkepit van aan. Later nog maar eens een verhandeling opzetten over de longitudinale effecten van derangerende factoren in een sociale groep waarin zowel een subgroep op basis van sociale identiteit, alsook een subgroep op basis van sociale cohesie aanwezig is. Eens nalezen wat Kurt Lewin daar ook alweer over te melden had. Maar nu eerst terug naar het tweede verrassende moment deze dag.

We genieten meer dan normaal van de fietstocht, omdat ie zoals gezegd prachtig is, maar vooral omdat Hans vanwege de gescheurde flens van de Rohloff naaf het kalm aan doet en niet als een jekko over hobbels en door kuilen raast. Veel langzamer gaan we daardoor trouwens niet, want eigenlijk geeft Ad het tempo aan. We hebben immers afgesproken dat we deze vakantie proberen gezamenlijk aan te komen bij het eindpunt van de etappe (positief voor het groepsgevoel, denk ik). Als het tempo omlaag gaat, gaat de sociale interactie omhoog. We delen soms intieme zaken met elkaar. Toch waren we verrast toen Renée meldde dat ze een bijna hoogtepunt ervaring had. Zoveel gelukzaligheid in twee dagen is wel wat veel van het goede, zelfs voor een rasoptimist als Renée. We snappen het wel hoor, als kersverse drievoudig oma met meer moois in het verschiet en dan kilometer na kilometer bergop fietsen, dan malen niet alleen de benen, maar ook de gedachten.

We treffen nog een mooi stuk van een voie verte die onderdeel is van een 120 km lange ronde om de Mont Ventoux die al een tijdje prominent in beeld is. Een glad wegdek en een half procentje dalen, zo naderen we ongemerkt snel ons einddoel voor vandaag. Kijk, een bordje Bedoïn, nog maar 4,5 km als we de shortcut nemen. Inderdaad shorter, maar cut the crap, wat een heftig paadje zeg, zo op het eind. Als we geen profiel op de band hadden, waren we zo weer naar beneden gegleden, pfft. Maar zoals altijd, 10 minuten later op het terras in Bedoïn is alle leed geleden. Het is zaterdag, dus extra druk met wielrenners. Alles hier staat in het teken van de Ventoux. Tientallen terrassen en eettentjes, fietsenmakers bij de vleet, winkeltjes met allerhande Ventoux souvenirs. Marianne laat gelijk even haar derailleur bijstellen die een beetje is gaan ratelen en loopt pardoes met alle 6 fietstassen nog op de fiets de Bike&You shop in. Of het haar charmes zijn of de vriendelijke inborst van de mécanicien weet ik niet, maar het is geen probleem. De fiets wordt in de takel gehangen en waar normaal een racefiets 8 kg weegt, gaat nu 50 kg krakend de lucht in, maar met succes, de derailleur loopt weer als een zonnetje.

Op de camping aangekomen is het even spannend wat Hans gisteren precies geboekt heeft aan mobil home. Het blijkt een heerlijk ruim huisje dat van alle gemakken is voorzien en rondom zon èn schaduw biedt. Snel naar de Intermarché om wat te knabbelen en te slobberen te halen voor het borreluur. We nemen gelijk de boodschappen voor het avondmaal mee, met allemaal verse spullen in plaats van de door de meisjes opgegeven klant&klaar diepvries producten. Dat betekent wel dat de boys zelf moeten snijden en snipperen, maar het wordt vast en zeker een heerlijk potje. En omdat Hans als net benoemde penningmeester van een groene-stroom-club het goede voorbeeld moet geven, kopen we de twee keer zo dure vrijeuitloopkippeneieren. Na ons zelfbereide maaltje is het luieren in een heerlijke avondzwoelte. We kijken naar een mooie zonsondergang met rode luchten, gevolgd door een heldere sterrenhemel. Tijd voor koffie, thee en voor het eerst ook een glaasje whisky. We zijgen voldaan neer op onze ligstoelen en prijzen ons gelukkig. Life is good, en dat gunnen we al onze volgers evenzeer.