24 juni, de achtste fietsdag

Ja hoor, vandaag is het dan zover. Het eerste doel van de vakantie komt in zicht. We fietsen naar Cin in de Ardèche. Cin is een fotovriendje van Marianne en vindt het leuk als wij langskomen. Volgens Marianne is Cin een leuke meid, gezellig, hartelijk, gedreven, spontaan, slim, knap en ze kan heerlijk koken. Maar zo’n vrouw hebben wij al, roepen Hans en Ad in koor. Zijn er daar nog meer van op de wereld? Dat willen we wel eens met eigen ogen zien. De hele week gaat het tussen de andere prietpraat door over Cin en haar kwaliteiten, en het mooie huis met zwembad waar we gebruik van kunnen maken. De meiden doen stevast pogingen eventuele oprispingen van door testosteron geluxeerde overschatting de kop in te drukken, maar dat is volstrekt overbodig. De boys kennen hun plek en zijn vooral geïnteresseerd hun eigen meisjes te behagen. Het is wel verrassend om te merken dat de meisjes nog steeds gevoelig zijn voor onschuldige concurrentie.

Het ochtendritueel wordt traag afgewerkt, we hoeven pas om half tien op de fiets te zitten en dat lukt ruimschoots. Eerst moeten we langs de fietsenmaker, omdat Hans een slag in zijn achterwiel heeft dat nu iets aanloopt tegen de remblokjes. Op de route naar Cin hebben we in Maison Neuve een vertrouwd ogend adres gevonden, immers AMC7 gecertificeerd. Vol goede moed gaan we op pad. Eerst 2 km afdalen naar Les Vans om vervolgens 2 km tegen 8% omhoog te fietsen. Ai, dat was niet gepland, maar de omgeving maakt direct alles weer goed. Eerst een stuk door een fraai open landschap met hier en daar struikjes of een boompje, het doet enigszins savanne-achting aan. Vervolgens fietsen we door het Bois de Païolive, een sprookjesachtig en mysterieus aandoend bos, dat ook wel het stenen bos genoemd wordt vanwege de vele rotsformaties die her en der opduiken.
(zie: http://www.passievoorfrankrijk.nl/wandelen-ardeche-sprookjesbos-bois-de-paiolive/)
Een wandeling zit er helaas niet in, we moeten door, want Cin wacht op ons.

We rijden het gehucht Maison Neuve binnen en vinden al ras de fietsenwinkel. Tassen eraf, fiets aan de haak, wiel eruit, spaken spannen, klus geklaard. Zo had het moeten zijn. Helaas komt de mécanicien de vélos na het spaken spannen met een uiterst vervelende boodschap. De flens van de Rohloff naaf blijkt gescheurd, waardoor één spaak slap kwam te hangen en de slag in het wiel is ontstaan. Hoe ernstig is zo’n gescheurde flens? Na ampel overleg met enkele collega fietsenmakers en zelfs de Franse importeur van Rohloff, komt het verlossende woord dat je er mee kan doorfietsen, maar probeer de belasting op het wiel zo klein mogelijk te houden. Met een totaal van 140 kg voor fiets, berijder + bagage is de uitgangspositie al niet best. Daarnaast schijnt Hans onder vrienden bekend te staan als de Rossende Roubos, dus enige gedragsmodificatie is wellicht noodzakelijk. Dan blijft toch altijd een beetje de angst of het wel goed zal gaan en we niet straks in the middle of nowhere zitten met een geruïneerde fiets en de ANWB repatriëringsdienst het laat afweten vanwege één of andere Corana maatregel. Optimistisch als Hans is, zijn glas is altijd halfvol, waarover later meer, kijkt hij deze keer wel erg bedenkelijk. Bij gebrek aan een beter alternatief wagen we het er op en fietsen richting Cin.

Marianne heeft niets teveel gezegd, we worden uitermate hartelijk ontvangen in haar paradijsje en in no time zitten we aan een sapje op het overdekt terras, uitkijkend over wijnvelden. Nadat we even van de hitte bekomen zijn, het is echt steil omhoog om bij Cin te komen, ruimen we onze slaapkamers in en zakken lui onderuit in de middagzwoelte. Met deze temperaturen lonkt het zwembad natuurlijk en volstrekt tegen haar innerlijke overtuiging in, een zwembad is voor mensen die voor hun plezier, voor de sport of als therapie gaan zwemmen, ligt Marianne er als eerste in. Renée neemt na aanvankelijk twijfelen toch een duik en vervolgens gaan ook Hans en Ad kopje onder. Heerlijk zo opfrissen en de tientallen wespen langs de rand van het zwembad hebben volgens Cin uitsluitend interesse in het koele water en niet in hete zwemmers. Toch voelt het een beetje eng, zoveel van die steekbeestjes. Gelukkig gaat het goed en genieten we van de frisse duik. Ondertussen zijn er twee wasjes gedraaid en wordt het tijd voor het borreluur. We krijgen een grote plank vol heerlijk hapjes voorgezet met een uitstekende volle witte wijn.

Ondertussen zijn ook de ouders van Cin gearriveerd, die iets verderop een mobil home hebben waar ze een groot deel van het jaar verblijven. Met zoveel ouwelui aan tafel is er genoeg geduldig luisterpubliek voor Cin om haar spraakwatervallen op af te vuren en die gelegenheid laat ze voorwaar niet onbenut. Dan is het tijd voor het diner waarbij een malse biefstuk met champignon-nogwat saus en een overheerlijke tomatensalade opgeleukt met mozzarella en diverse grassoorten. Het smaakt heerlijk en als bonus wordt er een mooie rode ronde stevige wijn bij geserveerd. Veel tijd om uit te buiken is er niet, want het dessert staat al klaar: vanille ijs met verse aardbeien en mintblaadjes die volgens één van de gasten best veel lijken op spinazieblaadjes. Ook hier wordt weer een glas wijn bij geserveerd, een licht fruitige rode passend bij het frisse fruit.

Ondertussen is het half elf geweest en moeten de ouders van Cin opstappen om nog met de auto bij hun mobil home te komen. Maar zoals wel vaker, gezelligheid kent geen tijd en we kletsen nog een uurtje door. We krijgen een tip van meneer Dik om morgen via een nieuw aangelegde voie verte naar Saint Ambroix te fietsen. We wisselen prietpraat met quasi-diepzinnige gespreksonderwerpen af en hebben het vooral erg naar ons zin. Tenslotte moedigt Cin ons aan om de bar, voorzien van diverse soorten aangenaam gealcoholiseerde dranken, te plunderen. Na een kort moment van twijfel, waarbij we de reeds genuttigde glazen wijn turven en de verwachte helse hete tocht van morgen in ogenschouw nemen, slaan we dit genereuze aanbod toch maar af. We zijn ook behoorlijk moe geworden van ehh, tja, waarvan? Van het lekker luieren in de warmte waarschijnlijk. We nemen afscheid van Dik en Carlie (schrijf ik dat goed?) die nog een eind moeten rijden en gezien het tijdstip de auto buiten de poort van de camping moeten laten staan en een eind op de camping heuvelop moeten lopen. Wij hoeven alleen maar de trap op naar onze gespreide bedjes te strompelen. Het was een heerlijke dag, bedankt Cin!

P.S.
1) Fotograaf nodig voor een shoot in Zuid-Frankrijk? Cinderella van der Wiel 📸👍
2) @ Carla&Henk: ik ga serieus met mezelf in conclaaf over een variant van groene stroom aan de fiets.