1 juli, de dertiende fietsdag

“Hoe heb je geslapen Renée?” “Oh, wel aardig.” Wel aardig, in termen van Renée, betekent wel aardig uitstekend. “Hé eh, daar ga ik zelf wel over hè?” “Oké Renée, maar wel aardig dus?” “Ja joh, prima geslapen.” “Maar je moet nog wel in het blog vermelden dat Marianne mij gisteren supergoed verzorgd heeft, wat een heleboel scheelt in de pijn.” Waarschijnlijk denkt Renée dat het  schoonspoelen van een half pond gravel uit de wonden, het verbinden met antibacteriële verbandmiddelen en het ruimhartig gebruik van lidocaïne spray ter verdoving van de meest schrijnende schaafplekken echt helpt. Daarbij voldeed de handhygiëne van zuster Marianne waarschijnlijk niet eens aan de geldende norm. Zelf houd ik het meer op de liefdevolle aandacht van Hans die een wonderbaarlijke impact op het genezingsproces heeft. Feit is dat het gelukkig een stuk beter gaat met Renée, dus we hebben goede hoop voor vandaag. De fiets is nog niet genezen, dus dat kan nog wel een dingetje worden, omdat de lichtste en zwaarste versnellingen het niet doen. “Dan zet je hem toch gewoon op turbo” wrijft Hans onbedoeld nog wat zout in de wonden. Hè, da’s nou jammer Hans, je deed het net zo goed. Goede bedoelingen alleen maken blijkbaar nog geen succesformule. Je moet ook letten op context, timing, woordkeus, nuancering, procedures en verhoudingen. Jeminee, en dat allemaal om iemand een hart onder de riem te steken? Wat een gedoe, ik zeg gewoon maar even nix.

De inspectie van de mobil home is gedaan, we hebben twee yoghurtjes achter de kiezen en we gaan op pad. Een laatste keer door Sault en dan noordwaarts langs de bergketen waardoor we mooi op hoogte blijven. We kijken neer in het dal waar de gele korenvelden en de paarse lavendelvelden een heus dambord vormen. Af en toe zien we in het westen de karakteristieke tekening van de Mont Ventoux boven de bergkam uitsteken. Hij ligt er prachtig bij in de ochtendzon, terwijl wij lekker onder een licht wolkendek fietsen. In Aurel, slechts 10 km en route, nemen we gelijk een kopje koffie. We weten niet of er nog wat komt en dan hebben we dat maar binnen. Het is eigenlijk een bakker die een espresso-apparaat heeft aangeschaft, maar alleen koffie zonder melk serveert. Maar wel iets van de echte bakker erbij. We slingeren verder door het land van de Vaucluse en treffen het bijzonder met de door onszelf, excuus, door Hans uitgezochte route. Zo mooi hebben we het nog niet gehad. Wel oppassen, want nou begint Marianne ook al met extatische geluksmomenten omdat de geuren van de  bloeiende brem zich vermengen met die van de lavendelvelden. Ja, nou en? vragen de boys zich af.

We hebben twee colletjes te overwinnen vandaag, twee keer 200 meter omhoog, dus niet al te heftig. De eerste gaat ook nog prachtig omhoog in de Gorges d’Aulan en is een lust voor het oog. Zelfs Ad gaat fluitend omhoog, maar dat hoort niemand. De reisgenoten zijn al lang boven en verder treffen we slechts enkele voorbij spurtende amateur wielrenners. In Saint-Auban-sur-l’Ouvèze treffen we een mooi terras en we kunnen de heerlijke koffie al haast proeven. Helaas zijn we net een kwartier te laat en wordt het terras schoongemaakt voor de lunch, geen koffie! Dan maar doorfietsen, wat we vandaag zeker niet als straf ervaren, al had Renée er graag een lichter verzet bij gehad. Ondertussen rijden we de Drome binnen en beginnen we aan de tweede col, de Peyruergue. Slechts 800 meter hoog, maar een pittiger klim dan de eerste en het is inmiddels ook een stuk warmer geworden. Er wordt niet meer gefloten. Na een prachtige afdaling bereiken we Curnier, een klein dorpje waar we de eerste campings als mogelijk einddoel voor vandaag hebben bedacht. We zien vreemd genoeg geen bordjes die de weg wijzen, maar op telefoon en gps vinden we de juiste weg. Nou ja, een weg, want het is een bospad dat supersteil op en neer langs het riviertje kronkelt, met hellinkjes tot aan 13%. Uiteindelijk komen we aan bij de camping wat een vier sterren Yelloh! vakantiepark blijkt te zijn. Veel chalets, mobil homes en luxe tenten, maar ook een paar kampeerplaatsen. Hoewel het normaal niet wordt toegestaan in het hoogseizoen, krijgen wij toch akkoord om een safaritent voor één nacht te huren. Prachtig uitzicht, alle luxe voorhanden, het gaat de goede kant op. Op het terras drinken we een biertje en terwijl de meisjes daarna de tent inrichten, spurt Hans op de ebike van Renée naar de dichtstbijzijnde fietsenmaker annex garagehouder. Het is wel zo’n 10 km verderop, maar niet voor niets, want na anderhalf uur komt hij met de fiets zo goed als nieuw retour. Alles werkt gelukkig weer naar behoren, maar Hans functioneert even wat minder. De fietsenmaker gaf nog als tip mee de volgende keer de andere kant op te vallen om de derailleur te sparen. We geven Renée een pluim voor het manmoedig doorstaan van alle misère en gaan over tot de orde van de dag.

We nemen nog een versnapering en luieren tot etenstijd. De lucht betrekt langzaam en precies volgens aanduiding van de weerapp barst een fikse regenbui los met flink gedonder achter de bergkam. We proberen de bedden even uit terwijl de bui overwaait en dommelen bijna collectief in, slapen gaat wel lukken vannacht. We bestellen burgers met friet en een salade bij het restaurant op de camping en eten dat bij de tent op. Het is weer droog en heerlijk opgefrist. Ook de zon komt nog even tevoorschijn, maar die verdwijnt helaas al snel weer achter de bergkam. Het uitzicht rondom en de rode luchten zijn schilderachtig mooi. Kopje koffie, de social media afhandelen, nog twee kopjes thee en dan lekker het bedje in. Topdag!

P.S. Bekijk vooral ook de foto’s die wij posten.