Van Saint-Martin-de-Londres naar Villeneuve-lès-Beziers

Dag 23


Het is een ochtend als alle anderen, maar dan anders. Om te beginnen hebben de boys een houten kop van teveel bier of van het headbangen, dat weten ze niet meer. Ten tweede zou het kunnen zijn dat we vandaag het eindpunt van de route bereiken, maar de afstand en de verwachte temperatuur maken dat vooralsnog onzeker. En dan is er altijd nog de onzekerheid van de feminine invloed op het reisplan, een factor om rekening mee te houden, maar zoals gezegd, een onzekere factor. We beginnen voorspoedig met vertrek van de camping om 07.30 uur, alweer een nieuw record. Tien minuten later zitten we op het dorpsplein met café-au-lait + croissant, terwijl de lokale schooljeugd verveeld op de bus staat te wachten. We kunnen ze bijna horen denken: "waren wij alvast maar 60, konden we ook leuke dingen doen". We lachen ze vriendelijk toe wanneer we ze voorbij fietsen, op weg naar.......?
We hebben gisteren de etappe aangepast om vandaag in de ochtend met de klim te kunnen beginnen. Dat blijkt een uitstekend plan. De eerste klim van ong. 150 hoogtemeters loopt soepel en trakteert ons op een prachtig landschap met mooie vergezichten tussen bergketens rondom. Dat betekent dat er nog minstens één keer flink geklommen moet worden om verder te komen, maar daar zijn we op voorbereid.
Daar is ie dan, de Herault. Zelfs in september nog een brede stroom water en belangrijk genoeg om een hele streek naar te vernoemen, maar wij komen vooral voor de Gorges de l'Herault. Eerst nog even dat tweede klimmetje van 200 hoogtemeters, nu helaas met een stijgingspercentage van 7% en het wordt alweer wat warmer, dus maar flink doortrappen. Knerrpsch!! Shit, dat geluid kennen we en betekent opnieuw gedoe. Binnen 20 minuten hebben we weer zwarte handen van het kettingvet, een ketting die inmiddels vier schakels korter is, een stortvloed aan tegenstrijdige adviezen hoe te fietsen met een e-bike met zwakke ketting en Renee die de kettingellende zo zat is, dat ze de laatste kilometer naar de top gaat lopen om de ketting te sparen ten koste van haar eigen energie. Dan storten we ons in die prachtige kloof, figuurlijk dan want de materiaal-ellende wordt door de fraaie route die we volgen snel vergeten. We drinken koffie in het pitoreske Saint-Guilhem-le-Désert (opzoeken, de moeite waard), waar Marianne vreemd schuifelend van het toilet terugkomt. De verklaring is even onthutsend als schandelijk: een toiletrol had haar zo verleidelijk aan liggen staren, dat ze die onder haar rokje heeft meegesmokkeld. We laten vervolgens de Grotte-de-Clamouse rechts en de Pont-du-Diable links liggen, want we moeten door. Bij Nebian wijken we voor het eerst bewust af van de route, want onze finale ligt bij Vias-Plage waar we een stukje van de route naar Barcelona van Paul Benjaminse willen oppikken en een camping gaan zoeken aan het Canal du Midi.
De laatste kilometers tot aan de Middellandse Zee zijn geen succes. Na een eindeloze reeks van verlaten pretparken komen we tenslotte in een mellee van onaantrekkelijke campings, waar we ons toch laven aan een biertje, we zijn er! We zijn echter te moe om de laatste kilometer naar het strand te lopen, dat komt morgen wel weer. De accu's worden nog even bijgeladen voordat we op zoek gaan naar onze camping in Villeneuve-lès-Beziers. We fietsen nog een leuk stukje langs het Canal-du-Midi, verbazen ons over de luie wijze van recreëren op de bootjes en komen met een dagtotaal van 112 km op de camping aan, die even lijkt tegen te vallen, maar toch een prima plek blijkt om drie dagen te verpozen voordat we de terugreis gaan beginnen.