Dag 17 van Caldonazzo naar Vicenza

3 september 2017 - Vicenza, Italië

Zondag 3 september. Wat zijn we weer ontzettend hard aan fietsen toe. Twee rustdagen, anderhalf eigenlijk, want zaterdag nog flink gewandeld, is niet aan ons besteed. Dat is niet echt vakantie, dat luieren en rondhangen. Als je even gaat lezen of muziek luisteren val je gewoon in slaap van verveling. Nee, geef ons maar actie, lekker een flink eind fietsen. Pas op wat je zegt hè, we hebben de Roubossen bij ons, hoor ik ergens een stemmetje fluisteren. De omstandigheden konden niet beter zijn dan vanochtend; heerlijk uitgerust, de accu’s volgeladen, geen wind, een slap zonnetje en 20 graden bij vertrek. Als het nou ook nog een mooi stuk is dat we gaan fietsen, dan wordt dit absoluut een topdag. En een mooi stuk dat is het. Nadat we vanaf de camping de route weer hebben opgepikt duiken we het dal van de Brenta in, een lullig stroompje dat een heel eind verder ten zuiden van Venetië de Adriatische Zee bewatert. Dat betekent dat we weer stroomafwaarts fietsen, naar beneden, afdalen met een half procentje, soms iets meer. Ook voor de boys lijkt het alsof ze met een e-bike fietsen, beetje trappen en dan 30 km/u gaan. De Brenta slingert zich door een steeds nauwer wordend dal tussen behoorlijke bergtoppen van +2000 meter, waarop we zowaar de vers gevallen sneeuw van gisteren nog kunnen zien. Het relaxte fietsen, het heerlijke weer en de werkelijk prachtige omgeving maken dit stuk tot de nummer 1 van deze vakantie. Zo willen we wel tot Kaapstad doorfietsen. Na de koffie in Borgo Valsugana en een broodje in de buurt van Campese rijden we zomaar plotsklaps pardoes de Alpen uit, of zijn het hier de Dolomieten? Fietsten we net nog tussen de bergen, 5 minuten later is het zo plat als Nederland. We kijken voor de zekerheid even achterom en jawel, daar zien we de bergen als een muur omhoog rijzen, ze waren er dus echt.

Het is nog vroeg in de middag als we na 70 km Bassano del Grappa bereiken, waar we een camping buiten de stad als einddoel gedacht hadden. De meiden hebben echter een snood plan gesmeed om de boys te verrassen. “Wat dachten jullie er van om alvast een stuk richting Verona te rijden en dan een hotelletje of zo te nemen?” Hans en Ad waren zozeer met stomheid geslagen dat ze even geen woord konden uitbrengen. “Oké, dat is dan afgesproken, wie zwijgt stemt toe.” Eenmaal van de schrik bekomen lijkt het ons allen eigenlijk wel een goed idee om morgenochtend een kant en klaar ontbijt geserveerd te krijgen zodat we vlot op pad kunnen èn dat we een kortere etappe hebben. Dan zijn we bijtijds in Verona om alvast treinkaartjes te scoren en de stad te bekijken en hebben tijd genoeg voor onze bonte avond, want dinsdagochtend is het onverbiddelijke afscheid gepland. Zelfs al zou heel Delft vanavond nog bellen, veel sneller kunnen Hans en Renée toch niet naar huis.

Zo fraai als het eerste stuk van de etappe was, zo gewoontjes is het tweede deel. Langs een te drukke weg met een weinig boeiende omgeving trappen we de kilometers weg tot we gelukkig de i2 fietsroute vinden. Het is weliswaar een stukje verder fietsen, maar wel over rustige weggetjes en met meer te kijken onderweg. Hans heeft tijdens een eerdere stop een hotelletje gevonden op Booking en meteen gereserveerd, we moeten dus door tot Vicenza, wat betekent dat we vandaag de langste etappe van de vakantie aftikken: 115 km!! Niemand vraagt echter “Hoe ver nog?” We fietsen gewoon lekker vandaag. Renée vertelt dat alles bij Hans boven de 100 dreigt te gaan, zijn gewicht, salaris, IQ, zakgeld, vrienden op Facebook, en nu dus ook de fietsetappe. Ze ziet dat haar accu vrijwel leeg is. Hans biedt aan een terras te zoeken om even bij te laden, waarop Renée zegt “Welnee, dan fiets ik het laatste stuk toch gewoon zonder accu.” Dat gaat natuurlijk nooit gebeuren, maar het tekent de opportunistische stemming die zich meester heeft gemaakt van ons. We zien eerder dan verwacht het bord dat de gemeentegrens van Vicenza aanduidt. Het blijkt een flinke plaats, want we fietsen een paar km door de buitenwijken voordat we bij het oude stadscentrum komen. Dan zien we een terras langs het riviertje met vrolijk gekleurde zitzakken en parasols genaamd Kiki Beach, dat het wint van onze zin in een lekkere warme douche en we nemen een consumptie (op verzoek van de AA zullen we niet meer elke dag over bier schrijven). Tegen een uur of zes beginnen we aan de laatste km tot aan ons hotel. De eerste 500 meter gaan nog redelijk vlak het centrum uit en de accu van Renée blijkt inderdaad zo dood als een pier te zijn na deze monsteretappe, maar zo gezegd, zo gedaan, Renée fietst zonder morren op eigen kracht! De laatste 500 meter gaan echter zo steil omhoog (+10%) dat Renée moet lopen en uit reden van solidariteit doen Hans en Ad dat ook maar. Ze willen niet dat Renée denkt dat ze een watje is. Marianne gaat er vrolijk in de turbo vandoor, die maakt vrienden ;-) Het laatste stuk gaat langs de buitenmuur van een oud klooster, dat voor een deel is omgebouwd tot hotel, inderdaad, ons hotelletje. Bij het inchecken dreigt even onrust, iets verkeerd gegaan via Booking? Maar de oude, enigszins starre receptionist, volgens Marianne een look-alike van Mr. Bean, die overigens voorbeeldig Italiaans spreekt, regelt keurig 2 tweepersoonskamers. Het is in de geest van het voormalige klooster sober, geen wifi, geen tv, geen minibar, maar wel een prima bed. Na een verkwikkende douche lopen we terug naar het centrum en eten buiten in de net iets te frisse om echt lekkere zwoel te heten avondlucht een welverdiende warme maaltijd. We treffen een Nederlands echtpaar die ons onderweg blijkbaar gespot heeft, want ze herkenden de fietsers aan het meisje op de Gazelle. Hierop volgt het standaard geestdodend gebabbel dat lange afstand fietsers nou eenmaal als verplicht nummer moeten afwerken: Zijn jullie helemaal uit Nederland komen fietsen? Waar gaan jullie naar toe? Hebben jullie alles bij je op de fiets? Is het niet erg zwaar? Ik heb bewondering voor jullie, wat jij Truus? Beginners zoals wij doen hier enthousiast aan mee en glunderend nemen we de loftuitingen in ontvangst. Om elf uur terug in het hotel is het slapen geblazen, we hebben wel weer genoeg gedaan vandaag. Of toch nog even een blogje schrijven? Nou vooruit dan.

Foto’s

3 Reacties

  1. Petra:
    4 september 2017
    Geen Wi-Fi in het hotel en toch een blogje schrijven....je bent een genie.
    Lekker pittige route
  2. Henk:
    4 september 2017
    Alweer het laatste ritje. Nog ongeveer 60 km en dan weer een mooie tocht achter de kiezen. Wat wordt de volgende? Nog even een voorstelling pakken in Verona? Leuk om mee te maken. Genoten van de mooie en uitgebreide verhalen en prachtige foto's. Wij hebben vandaag de rit van St Jean Pied de Porte naar Roncevalles vv gereden. Even oude koeien uit sloot gehaald. We hebben ook nog even Henk de Pelgrim gesproken. Een emotione Amsterdamse homo van ruim 60 die alleen op pad was naar Santiago en er doorheen zat. Was blij dat hij weer een Nederlander sprak. Bijna tot tranen geroerd. Tja, zo help je mensen ook.
    Lieve luitjes, maak er een mooie afsluiter van. Tot horens.
    Liefs Carl&Henk
  3. Joske:
    4 september 2017
    Alpen of Dolomieten... kids hier hebben het antwoord. Zoals opa erover schrijft moeten het wel de Dolle Alpen zijn.

    De kids missen opa en oma heus wel, maar toch hopen ze dat jullie nog even een lekker stukje doorfietsen. Dan zijn ze nog een tijdje verzekerd van het "verhaaltje voor het slapen 2.0"